اگر عملکرد آمریکا را از سال ۳۲ تا سال ۵۷ مرور کنیم، این حقیقت آشکار می شود که آمریکا در تمام سختی ها، تبعیدها، شکنجه‌ها، اعدام‌ها، چپاول‌ها، غارت‌ها، فاجعه‌ها در طول این ۲۵ سال، مستقیم و غیر مستقیم نقش داشته است. در حقیقت «طرف قضیه اگرچه حکومت ظالم طاغوت و حکومت پهلوی بود، اما آمریکائی‌ها پشت سر این حکومت قرار داشتند؛ آنها بودند که آن را تقویت میکردند و به وسیله‌ی او بر همه‌ی امور کشور ما مسلط شده بودند.» یعنی «ایران یکسره در مشت آمریکا بود... همه‌ی اجزای اصلی وجود کشور با اراده‌ی آمریکاییها حرکت میکردحتی کار به جایی رسید که «آمریکائی‌ها ناگزیر شدند مستقیماً داخل مسائل بشوند. امام بزرگوار را در سال ۴۳ تبعید کردند.»
اما در این میان، آنچه «ضدّ آمریکایی» بودن مبارزه مردم را آشکارتر میکند، این است که «تقریباً یک هفته قبل از قیام مردم قم، رئیس‌جمهور آمریکا -که آن وقت کارتر بود- در تهران، حمایت و پشتیبانی صددرصد خودش را از رژیم پهلوی و محمّدرضا ابراز کرد.» بعد از آن بود که مردم، قیام همه جانبه ضد استکباری و ضد آمریکایی را به اوج رساندند و در یک سال، طومار آنها را برچیدند.
علت دشمنی های آمریکا با ملت ایران
راز اصلی دشمنی آمریکا با ملت ایران بعد از انقلاب نیز، همین مسئله است. رهبر معظم انقلاب بارها تأکید کرده اند که «علّت مخالفت با نظام جمهوری اسلامی این است که جمهوری اسلامی آمد دستِ سلطه‌ی آمریکایی را از کشور کوتاه کرد؛ همه‌ی مسئله این است... اینها نوکر لازم دارند؛ جمهوری اسلامی عزّت خود را به رخ اینها کشیده و اینها نمیتوانند تحمّل کنند.» دشمنی شان با ملت ایران نیز «به‌خاطر طرفداری از اسلام و ایستادگی در پای نظام اسلامی و دفاع جانانه از آن است.» لذا «هر حرکتی از سوی آمریکاییها و هم‌پیمانانشان و همراهانشان انجام میگیرد، برای به زانو درآوردن ملّت ایران است؛ برای تحقیر ملّت ایران است.»
در نقطه‌ی مقابل «بعضی خیال میکنند دشمنی‌هایی که با ما میشود به‌خاطر این است که ما ستیزه‌گری کرده‌ایم؛ ما دائماً انگشت در چشم اینها کرده‌ایم.» این خیال باطل، در خوشبینانه‌ترین حالت، ناشی از بی‌اطلاعی از تاریخ است. نگاهی به تاریخ دشمنی های آمریکا و «تجربه‌های ملت ایران» نشان میدهد، آنگاه که ایران هیچ نزاعی با آمریکا نداشت، او در حال دشمنی و توطئه علیه ایران بود. یکی از این تجربه‌های تلخ تاریخی که عمق دشمنی آمریکا را با ملت ایران آشکار می کند، این بود که «در اوّلین ماه‌های پیروزی انقلاب، مجلس سنای آمریکا یک مصوّبه و قطعنامه‌ی شدیداللحنی علیه جمهوری اسلامی ایران صادر کرد، دشمنی را به‌طور عملی شروع کرد؛ این در حالی بود که هنوز سفارت آمریکا در ایران باز بود!»
اما در برابر مغالطات این عده‌ی اندک، ملت ایران با مقاومت بر همان نگاه «ضدّ آمریکایی» خود و با اعتقاد به اینکه «این نگاه ضد غربى و ضد آمریکایى در انقلاب اسلامى، متکى است به یک تجربه‌‌ى درست، به یک نگاه عقلانى درست، به یک محاسبه‌‌ى صحیح.» همان خط مبارزه قبل از انقلاب را با قدرت ادامه میدهد و از آنجا که «انقلاب یک امر مستمر است... یک حقیقت ماندگار و حقیقت دائمی است... و هیچ‌وقت تمام نمیشود.» مبارزه‌ی «ضد آمریکایی» ملت ایران نیز تا غلبه کامل بر طاغوت و بت بزرگ ادامه دارد.
