تحصیل و بهره مندی از آموزش پیش از شیوع کرونا نیز قصه غم انگیزی داشت اما با شیوع کرونا فاصله دسترسی های آموزشی از جمله در مناطق روستایی و عشایری و مناطق محروم بیش از پیش نمایان شد.
نازنین دادور، خبرگزاری
دانا، سرویس آموزش؛ شیوع ویروس کرونا با مشکلات
و آسیب‌های جدی در حوزه های مختلف همراه بوده که نظام آموزشی و دانش آموزان به عنوان
آینده سازان جامعه از آن بی بهره نبوده و نیستند.
همه گیری ویروس کرونا و تعطیلی اجباری آموزش‌ها و سوق دادن مدارس به سمت آموزش غیرحضوری در اواخر سال گذشته و تداوم آن در سال تحصیلی جاری به مجموعه نظام آموزشی و در کنار آن معلمان و دانش آموزان آنها شوک وارد کرد.
با آغاز سال تحصیلی جدید اگرچه بیشتر اولیا تمایلی به بازگـشایی مدارس نداشتند و تدریس در سامانه شاد و فضای مجازی را به حضور دانش آموزان در مدرسه ترجیح می دادند، و خرسند بودند که فرزندشان از ویروس کرونا در امان است.
معرفی سامانه شاد بود که تازه محرومیت دانش آموزان و خانواده آنها مشخص شد چراکه استفاده از این سامانه نیازمند گوشی های تلفن همراه با بهره مندی نرم افزار اندروید ۴ به بالا و اینترنت بود. مشکلی که برای خانواده ها هزینه های زیادی را می تراشید و دانش آموزان را با استرس عدم ادامه تحصیل مواجهه می کرد.
اما در میان تمامی مشکلات برای ادامه تحصیل، دانش آموزان روستایی و عشایر از همه بیشتر با پیچ و خم بهره مندی از تحصیل دست و پنجه نرم می کنند؛ البته همین حالا اگر از مسئولان بپرسید که در روزهایی که آموزش های مجازی برای ادامه آموزش، جایگزین آموزش های حضوری شد، مشکلات سد راه دانش آموزان عشایر و روستایی بوده است، جوابی که می شنوید این است که اتفاقاً آنها مشکلات کمتری دارند چرا که بسته های یادگیری مهیا شده و یا کرونا کمتر آنها را درگیر کرده و آموزش ها حضوری بوده و… اما میان گزارش های کاغذی و مکتوب تا آنچه که در جریان است فاصله عمیق و زیادی جریان دارد.
بود امکانات آموزشی اصلی ترین مشکل معلمان روستایی و عشایر است که حالا و با شیوع ویروس کرونا تبدیل به باری مضاعف بر دوش معلمان شدند؛ ابزارهایی مانند اطلس های جغرافیایی، وسایل آزمایشگاهی و سایر ابزارها که جز وسایل ضروری آموزش هستند در کنار استاندارد نبودن محیط آموزشی به لحاظ ایمنی از مشکلات اصلی هستند.
بخش مهمی از فرآیند آموزش، والدین هستند اما والدین دانش آموزان روستایی و عشایر به لحاظ سطح سواد پایین و مشغله های زیاد توانایی همراهی با دانش آموزان را ندارند؛ البته توجه به این نکته ضروری است که بیشتر خانواده دانش آموزان روستایی و عشایر به دلیل محیط زندگی و نوع فرهنگی که دارند دغدغه‌ای برای تحصیل دانش آموزان ندارند. بدیهی است در خانواده‌ای که نسبت به آموزش دغدغه‌ای نباشد در زمینه تحصیل برای فرزند به صرف یادگیری خواندن، نوشتن و حساب بسنده می شود به این ترتیب دانش آموزان نیز نسبت به یادگیری بی انگیزه می شوند.
محدودیت ارتباط دانش آموزان روستایی و عشایر از دیگر مشکلات ماست چراکه به سبب نبود ارتباطات، بچه ها تعاملات اجتماعی ضعیفی دارند و همین امر سبب می شود به راحتی با معلمان ارتباط برقرار نکنند، در انجام کارگروهی ضعیف باشند و انتقاد پذیر نیز نباشند در چنین شرایطی معلم باید زمان زیادی را برای آموزش این مسائل به دانش آموزان اختصاص دهد.
