بازگشایی مدارس و دانشگاه ها در شهرهای بزرگی چون تهران موجب افزایش جنب و جوش عمومی در شهر می‌شود و با توجه به تجربه های قبلی کشور در خطرات عادی انگاری بازگشایی وسیع مدارس و دانشگاه ها در شهرهای بزرگ خیلی معقول نیست.
نرگس درودیان، خبرگزاری دانا، سرویس سلامت و سبک زندگی؛ اصولا ویروس ها در طول مدت جهش های مختلفی را پشت سر می‌گذارند و به جهت سرعت انتشار، میزان درگیر ساختن مبتلا، تاثیرگذاری و ... تغییر خواهند کرد که کرونا ویروس نیز به صورت شدید این تغییرات را دارد، بر همین اساس نگرانی ما درخصوص شیوع و ابتلای افراد به این ویروس کماکان به قوت خود باقی است، از سوی دیگر ما نمی‌دانیم که ایمنی ایجاد شده به وسیله واکسیناسیون به چه میزان می‌تواند در مقابل تغییرات جدید ویروس تاثیرگذار باشد و این واکسن ها چه مدت ایمنی ایجاد خواهند کرد. بازگشایی وسیع مدارس و حتی دانشگاه ها در شهرهای بزرگ به نظر خیلی معقول نیست.
ما باید به افزایش سطح تماسی که به دلیل بازگشایی مدارس شکل می‌گیرد هم توجه کنیم، بازگشایی مدارس تهران موجب افزایش یک و نیم برابری جنب و جوش شهر می‌شود و برای مثال تماس ها در وسایل نقیله عمومی افزایش پیدا می کند، اگرچه در روستاها اینگونه نیست پس بازگشایی از مدارس روستایی و مناطقی که جمعیت بیشتری دارند، بهتر است، البته دانش‌آموزان در بسیاری از این مناطق در دسترسی به اینترنت و تلفن هوشمند و یا تبلت برای شرکت در کلاس های مجازی دچار مشکل هستند.
ضرورت پایش کرونا در مدارس
رییس کمیته کشوری اپیدمیولوژی کرونا ضمن تشریح وضعیت کرونا در کشور و توصیه به شکل‌گیری نظام پایش و مراقبت کرونا در مدارس، گفت: واکسیناسیون بویژه بر کاهش موارد مرگ و بستری موثر است، ولی به تنهایی کافی نیست و با اینکه پوشش واکسیناسیون درحال افزایش است ولی هنوز متاسفانه حدود ۴۰۰ مرگ کرونا مثبت در کشور داریم که بیشتر در مناطق غربی و شمال غربی کشور رخ می‌دهد.
دکتر حمیدسوری - رییس تیم واکنش سریع کووید-۱۹ وزارت بهداشت، با اشاره به اینکه اکثر منحنی‌های کشوری نشان می‌دهد که از پیک پنجم عبور کردیم، گفت: البته این به معنای آن نیست که در همه کشور این اتفاق افتاده است. در مناطق غرب و شمال غربی کشور همچنان مناطقی داریم که وضعیت نگران کننده‌ای دارد و هنوز تخت‌های بسیاری از بیمارستان‌ها توسط بیماران کرونایی اشغال است.
وی افزود: علی‌رغم نگرانی‌ها اما آنچه که اکنون مهم است این است که روند بستری بیماران در حال کاهش است؛ البته میزان مرگ و میر به کندی در حال کاهش است و این نشان می‌دهد آنگونه که انتظار داشتیم افزایش واکسیناسیون نتوانسته به سرعت اثر معنی‌داری بر مرگ‌ها داشته باشد و تغییر سریعی ایجاد کند، اما امیدواریم با افزایش تیراژ واکسیناسیون، سایر مداخلاتی هم که باید صورت گیرد مورد غفلت واقع نشود و با بسته ترکیبی از اقدامات موثر در کاهش موارد مرگ و بستری، سرعت بهبود شرایط را بیشتر کنیم.
وی افزود: معنای این اطلاعات این است که واکسیناسیون بویژه بر موارد مرگ و بستری موثر است ولی به تنهایی کافی نیست و با اینکه پوشش واکسیناسیون درحال افزایش است ولی هنوز متاسفانه حدود ۴۰۰ مرگ کرونا مثبت در کشور داریم که بیشتر در مناطق غربی و شمال غربی کشور رخ می‌دهد.
نگرانی بروز واریانت‌های جدید کرونا همچنان وجود دارد
این اپیدمیولوژیست درباره بروز پیک ششم کرونا، بیان کرد: علی‌رغم اینکه واکسن چندان تابع تغییرات جزئی آب و هوایی نیست ولی معمولا با سرد شدن هوا مردم بیشتر به فضاهای بسته پناه می‌برند و در این فضاها احتمال ابتلا به بیماری کرونا بیشتر از فضاهای باز است. حال در این شرایط اگر مدارس هم بازگشایی شوند، تراکم بچه‌ها در مدارس و انتقال عامل بیماری‌زا توسط آنها به خانواده و افراد پرخطر بیشتر می‌شود. از طرفی نگرانی بابت بروز واریانت‌های جدید کرونا در کشور همچنان وجود دارد؛ بویژه آنکه در کشورهای همسایه هم روئیت شده است و ممکن است در کشور ما هم واریانت‌هایی مثل "لامبدا" و "مو" وجود داشته باشد، اما هنوز آنقدر نیست که تصور کنیم واریانت غالب است.
پیک جدید در آبان؛ سرنوشت قطعی نیست
او ادامه داد: علاوه بر موارد ذکر شده، بزرگ ترین فاصله بین دو پیک کرونایی در کشورمان را بین پیک سوم و چهارم دیدیم که طرح شهید سلیمانی اجرایی شد. با این حساب اینکه آبان ماه قطعا منتظر پیک ششم باشیم سرنوشت قطعی نیست و همه چیز به رفتار ما و تمهیدات و اقدامات موثری که انجام می‌دهیم وابسته است. پیش‌بینی‌ها بر اساس شرایط موجود صورت می‌گیرد ولی می‌توانیم شرایط موجود را با مداخلات موثر و هدفمند به شرایط مطلوب تغییر دهیم.
دچار عادی‌انگاری نشویم/مدارس اختیارات بومی داشته باشند
سوری درباره ویژگی‌های عادی سازی شرایط زندگی با گسترش واکسیناسیون کرونا، اظهار کرد: طبیعی است که همه جوامع در تلاش هستند که به سمت شرایط عادی پیش بروند. تلاش برای رسیدن به شرایط عادی با عادی‌انگاری شرایط متفاوت است؛ باید برای عادی شدن شرایط تلاش کنیم اما نباید دچار عادی‌انگاری شویم. مرز بین این دو این است که چه ساز و کاری فراهم شده باشد تا کمترین خطر ما را تهدید کند. برای مثال باید نظام پایش و مراقبت مستمر در مدارس دایر کنیم که به محض اینکه تغییرات و آشفتگی‌هایی رخ داد، واکنش سریع داشته باشیم. مدارس باید اختیارات بومی بیشتری داشته باشند، درست است که وضعیت بیماری در کشور الگوی کلی دارد ولی تنوع عوامل مختلف در کشور سبب می‌شود خیلی به یک بخشنامه واحد برای کل کشور امیدوار نباشیم و انتظار نداشته باشیم در همه جا یک پاسخ واحد بگیریم.
