به گزارش پایگاه خبری دانا، گروه دانش و فناوری: امنیت سایبری دیگر یک مسئله فنی صرف نیست، بلکه یک موضوع امنیت ملی است. هنگامی که یک حمله سایبری موفق شود زیرساخت حیاتی مانند شبکه برق، سامانه‌های بیمارستانی یا سامانه‌های مالیاتی را مختل کند، تأثیرات آن فراتر از خسارت مالی خواهد بود.
نقاط آسیب‌پذیری کلیدی:
زنجیره تأمین نرم‌افزاری:
بسیاری از نرم‌افزارهایی که در صنایع حیاتی استفاده می‌شوند، به‌روزرسانی‌های امنیتی لازم را به دلیل تحریم‌ها یا تأخیر در تأمین دریافت نمی‌کنند. همچنین، آسیب‌پذیری‌ها می‌توانند از طریق قطعات سخت‌افزاری کوچک وارد شده به سیستم‌ها نفوذ کنند.
نیروی انسانی ناآگاه:
ضعف آموزش کارکنان در مواجهه با حملات مهندسی اجتماعی (Social Engineering) مانند فیشینگ، همچنان یکی از رایج‌ترین راه‌های نفوذ اولیه به شبکه‌های امن سازمان‌هاست.
عدم تمرکز در دفاع:
در ایران، وظایف دفاع سایبری میان نهادهای مختلف تقسیم شده است. این تفرق باعث کندی واکنش در زمان وقوع حمله و عدم وجود استانداردسازی در پروتکل‌های واکنش اضطراری می‌شود.
ضرورت ایجاد مرکز فرماندهی واحد:
برای مقابله مؤثر، ایجاد یک مرکز ملی فرماندهی و کنترل سایبری با اختیارات کافی برای هماهنگی بین تمامی بخش‌های دولتی و خصوصی (به‌ویژه در بخش‌های زیرساختی) حیاتی است. این مرکز باید مسئولیت‌های زیر را بر عهده گیرد:
ارزیابی مستمر ریسک:
اجرای ممیزی‌های امنیتی دوره‌ای و اجباری در تمامی سازمان‌های حساس.
تولید داخلی ابزارهای دفاعی:
سرمایه‌گذاری هنگفت بر روی شرکت‌های داخلی برای توسعه ابزارهای تشخیص نفوذ، ضدبدافزارها و فایروال‌های تخصصی متناسب با تهدیدات منطقه‌ای.
آموزش‌های مبتنی بر سناریو:
برگزاری مانورهای سایبری دوره‌ای که سناریوهای حملات واقعی را شبیه‌سازی کنند تا آمادگی تیم‌های واکنش سریع افزایش یابد.
امنیت زیرساخت‌های دیجیتال امروز، تعیین‌کننده ثبات اقتصادی فرداست؛ پدافند سایبری نباید صرفاً یک هزینه تلقی شود، بلکه باید به عنوان یک سرمایه‌گذاری استراتژیک در نظر گرفته شود.
