به گزارش پایگاه خبری دانا، گروه دانش و فناوری:
شهر هوشمند مفهومی است که در آن فناوری‌های دیجیتال برای بهبود خدمات عمومی، افزایش پایداری محیطی و تقویت مشارکت شهروندان استفاده می‌شود. پروژه‌هایی مانند مدیریت هوشمند پسماند، شبکه‌های انرژی هوشمند (Smart Grid) و خدمات دولتی دیجیتال، اجزای اصلی این تحول هستند.
اجزای کلیدی شهر هوشمند در ایران:
دولت الکترونیک (E-Government):
گام‌های اولیه با ارائه خدمات متمرکز در پلتفرم‌هایی مانند دولت من برداشته شده است. هدف، حذف مراجعات حضوری و کاهش فساد اداری است، اما اجرای کامل آن نیازمند زیرساخت‌های قوی احراز هویت دیجیتال است.
پایداری و انرژی هوشمند:
در شهری که با بحران آب و برق مواجه است، شبکه‌های هوشمند می‌توانند مصرف انرژی را بهینه کنند. سنسورهای هوشمند در شبکه آب می‌توانند نشت‌ها را قبل از تبدیل شدن به فاجعه شناسایی کنند، اما نصب این تجهیزات در مقیاس شهری، نیازمند بودجه‌های عظیم است.
مشارکت شهروندان:
شهر هوشمند نیازمند تعامل فعال شهروندان است. اپلیکیشن‌هایی که به مردم اجازه می‌دهند مشکلات شهری (مانند خرابی روشنایی یا جمع‌آوری زباله) را گزارش دهند، از مهم‌ترین مؤلفه‌های آن هستند.
مقاومت‌ها در برابر شهر هوشمند:
مهم‌ترین موانع در مسیر شهر هوشمند در ایران، فنی نیستند، بلکه اداری و فرهنگی هستند:
جزیره‌ای بودن داده‌ها:
سازمان‌های مختلف شهری (آب، برق، گاز، ترافیک) اطلاعات خود را با یکدیگر به اشتراک نمی‌گذارند. شهر هوشمند بر پایه جریان آزاد داده‌ها بنا شده است؛ تفرق نهادی، این جریان را مسدود می‌کند.
ملاحظات امنیتی و حفظ حریم خصوصی:
نگرانی‌های مربوط به امنیت داده‌های شهروندان در برابر حملات سایبری و همچنین استفاده احتمالی دولت‌ها از این داده‌ها برای نظارت، اغلب باعث می‌شود که پروژه‌های شفاف‌سازی با کندی پیش بروند.
فقدان نیروی متخصص یکپارچه‌نگر:
تیم‌های فنی اغلب در یک حوزه خاص (مانند ترافیک) متخصص هستند، اما کمبود متخصصانی که بتوانند تمامی سیستم‌ها (آب، برق، حمل و نقل) را در یک پلتفرم واحد یکپارچه سازند، مانع اصلی است.
برای رسیدن به شهر هوشمند، شهرداری‌ها باید در ابتدا تمرکز خود را از پروژه‌های نمایشی به ایجاد یک شبکه داده یکپارچه تغییر دهند و اطمینان دهند که فناوری در خدمت شهروندان است، نه به‌عنوان ابزاری صرفاً مدیریتی.
