عضو شورای شهر تهران معتقد است سوابق رییس جمهوری فعلی در 35 سال گذشته نشان می دهد که اعتدال برای او نه صرفا تاکتیک که یک باور است.
گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) – اسماعیل دوستی *: روش و منش رییس جمهوری، موضع ناشناخته ای برای نیروهای باسابقه سیاسی جناح راست سنتی و چپ خط امام نیست.
حسن روحانی برای انتخابات سال 92 نبود که موضع اعتدال را برگزید؛ وی از شخصیت هایی است که پیش و پس از پیروزی انقلاب تا امروز، هیچ گاه در جریانات متداول سیاسی، قرار نداشته و عضو هیچ یک از این دسته بندی ها نبوده است.
شاید عضویت ایشان در جامعه روحانیت مبارز سبب شد تا به جناح راست سنتی نزدیک تر به نظر برسد اما واقعیت این است که در طول این سه دهه، حسن روحانی با بسیاری از نیروهای هر دو جناح کشور از نزدیک همکاری کرده است.
نگارنده به یاد دارد هنگامی که در انتخابات هیات رییسه مجلس پنجم، به عنوان اعضای فراکسیون توانمند نزدیک به جناح چپ آن دوره مجلس، به مذاکره با ایشان اقدام کردیم تا کاندیدای اختصاصی ما باشد، این مهم را نپذیرفت و البته با حمایت این فراکسیون، رای قابل توجهی در مقابل دیگر شخصیت توانمند و بزرگ جناح راست یعنی حجت الاسلام ناطق نوری به دست آورد.
مشی او تعامل با نیروهای توانای هر دو جناح بود و در اتخاذ مواضع تعدیل کننده، مشهور بود. دوران دبیری شورایعالی امنیت ملی، به ویژه در دوران اصلاحات و همکاری موفق او و سید محمد خاتمی و دیگر بزرگان کشور، نتایج مثبت عادی شدن روند پرونده هسته ای، توسعه این دانش در کشور و ممانعت از انتقال پرونده به شورای امنیت را در پی داشت.
امروز هم روحانی همان است که بود؛ در دولت خود از نیروهای توانای همه طیف های سیاسی بهره گرفته و با وجود همراهی اصلاح طلبان با وی در انتخابات، در برخی استان ها نیروهای اصولگرا را در مدیریت های استانی قرار داده است.
اعتقاد به عدم امکان اداره کشور توسط یک جریان سیاسی، اعتقاد امروز او نیست و از دیرباز بر این باور بود.
با وجود همه این تلاش ها، یک طیف مشخص که از قضا خود را اصولگراتر از جریان سنتی و باسابقه راست می داند، تمام امکانات حاصل از هشت سال حضور در دولت سابق را به کار گرفته تا اقدامات دولت را زیر سوال ببرد و بر این اساس، شاخص منافع ملی نیز برای آنان فاقد ارزش است.
پذیرش انتقاد سازنده یک اصل مشخص در هر نوع حکومت داری است اما با تخریب های جهت دار، چگونه باید مواجه شد؟ مخصوصا اگر تحلیلگران سیاسی و خود رییس جمهوری، صراحتا دلیل این رفتار طیف مذکور را «غبارآلودکردن فضا برای پنهان سازی خطاهای دوران هشت سال گذشته» ارزیابی کنند.
کارنامه یک ساله دولت با وجود شرایط بسیار ویژه کشور، کارنامه قابل دفاعی است و محبوبیت رییس جمهوری نیز افزایش یافته. با وجود صراحت حمایت مقام معظم رهبری از دولت که شاهد تلاش های شبانه روزی دولت برای حل مشکل اقتصاد، بازسازی فضای جهانی، شکستن تحریم ها، ایجاد وحدت در کشور و همکاری با قوای دیگر هستند، جریان مذکور همچنان به بهانه جویی های عجیب مشغول است.
سخنان روز دوشنبه رییس جمهوری پیرامون نهراسیدن از گفت وگو با غرب با تکیه بر نمایندگان توانمند دیپلماسی ما به ویژه دکتر ظریف که در کوره تحولات دیپلماتیک همه این 35 سال آبدیده شده اند، پاسخی به سنگ اندازی های یک سال گذشته طیف تندرو است در مسیر مذاکرات هسته ای که در سطوح عالی نظام، برنامه ریزی و هدایت می شود.
دنیای امروز، دنیای لابی و مذاکره و نشستن روی کرسی به جای صندلی تانک است و جنگ به جبهه خرد و عقل انتقال یافته است.
اگر امروز روحانی یک جمله صریح بیان می کند دغدغه اصلی ایشان منافع شخصی نیست بلکه مصالح ملی است.
روزی یکی از استادان دانشگاه به نگارنده گفت جریانی درون اصولگرایان است که ابتدا سیلی محکمی می نوازد و سپس عذرخواهی می کند! این بار، روحانی عمل آنان را با یک تشر پاسخ داد.
اگرچه همه ما ایشان را با ادبیات فاخر و ادب و متانت مثال زدنی می شناسیم و می پسندیم اما خوب است آنانی که هشت سال از ادبیات توهین و تهدید حمایت کردند و می کنند، قدری در رفتار یک سال اخیر خود هم تامل کنند.
*عضو شورای شهر تهران
منبع: شرق
حسن روحانی برای انتخابات سال 92 نبود که موضع اعتدال را برگزید؛ وی از شخصیت هایی است که پیش و پس از پیروزی انقلاب تا امروز، هیچ گاه در جریانات متداول سیاسی، قرار نداشته و عضو هیچ یک از این دسته بندی ها نبوده است.
شاید عضویت ایشان در جامعه روحانیت مبارز سبب شد تا به جناح راست سنتی نزدیک تر به نظر برسد اما واقعیت این است که در طول این سه دهه، حسن روحانی با بسیاری از نیروهای هر دو جناح کشور از نزدیک همکاری کرده است.
نگارنده به یاد دارد هنگامی که در انتخابات هیات رییسه مجلس پنجم، به عنوان اعضای فراکسیون توانمند نزدیک به جناح چپ آن دوره مجلس، به مذاکره با ایشان اقدام کردیم تا کاندیدای اختصاصی ما باشد، این مهم را نپذیرفت و البته با حمایت این فراکسیون، رای قابل توجهی در مقابل دیگر شخصیت توانمند و بزرگ جناح راست یعنی حجت الاسلام ناطق نوری به دست آورد.
مشی او تعامل با نیروهای توانای هر دو جناح بود و در اتخاذ مواضع تعدیل کننده، مشهور بود. دوران دبیری شورایعالی امنیت ملی، به ویژه در دوران اصلاحات و همکاری موفق او و سید محمد خاتمی و دیگر بزرگان کشور، نتایج مثبت عادی شدن روند پرونده هسته ای، توسعه این دانش در کشور و ممانعت از انتقال پرونده به شورای امنیت را در پی داشت.
امروز هم روحانی همان است که بود؛ در دولت خود از نیروهای توانای همه طیف های سیاسی بهره گرفته و با وجود همراهی اصلاح طلبان با وی در انتخابات، در برخی استان ها نیروهای اصولگرا را در مدیریت های استانی قرار داده است.
اعتقاد به عدم امکان اداره کشور توسط یک جریان سیاسی، اعتقاد امروز او نیست و از دیرباز بر این باور بود.
با وجود همه این تلاش ها، یک طیف مشخص که از قضا خود را اصولگراتر از جریان سنتی و باسابقه راست می داند، تمام امکانات حاصل از هشت سال حضور در دولت سابق را به کار گرفته تا اقدامات دولت را زیر سوال ببرد و بر این اساس، شاخص منافع ملی نیز برای آنان فاقد ارزش است.
پذیرش انتقاد سازنده یک اصل مشخص در هر نوع حکومت داری است اما با تخریب های جهت دار، چگونه باید مواجه شد؟ مخصوصا اگر تحلیلگران سیاسی و خود رییس جمهوری، صراحتا دلیل این رفتار طیف مذکور را «غبارآلودکردن فضا برای پنهان سازی خطاهای دوران هشت سال گذشته» ارزیابی کنند.
کارنامه یک ساله دولت با وجود شرایط بسیار ویژه کشور، کارنامه قابل دفاعی است و محبوبیت رییس جمهوری نیز افزایش یافته. با وجود صراحت حمایت مقام معظم رهبری از دولت که شاهد تلاش های شبانه روزی دولت برای حل مشکل اقتصاد، بازسازی فضای جهانی، شکستن تحریم ها، ایجاد وحدت در کشور و همکاری با قوای دیگر هستند، جریان مذکور همچنان به بهانه جویی های عجیب مشغول است.
سخنان روز دوشنبه رییس جمهوری پیرامون نهراسیدن از گفت وگو با غرب با تکیه بر نمایندگان توانمند دیپلماسی ما به ویژه دکتر ظریف که در کوره تحولات دیپلماتیک همه این 35 سال آبدیده شده اند، پاسخی به سنگ اندازی های یک سال گذشته طیف تندرو است در مسیر مذاکرات هسته ای که در سطوح عالی نظام، برنامه ریزی و هدایت می شود.
دنیای امروز، دنیای لابی و مذاکره و نشستن روی کرسی به جای صندلی تانک است و جنگ به جبهه خرد و عقل انتقال یافته است.
اگر امروز روحانی یک جمله صریح بیان می کند دغدغه اصلی ایشان منافع شخصی نیست بلکه مصالح ملی است.
روزی یکی از استادان دانشگاه به نگارنده گفت جریانی درون اصولگرایان است که ابتدا سیلی محکمی می نوازد و سپس عذرخواهی می کند! این بار، روحانی عمل آنان را با یک تشر پاسخ داد.
اگرچه همه ما ایشان را با ادبیات فاخر و ادب و متانت مثال زدنی می شناسیم و می پسندیم اما خوب است آنانی که هشت سال از ادبیات توهین و تهدید حمایت کردند و می کنند، قدری در رفتار یک سال اخیر خود هم تامل کنند.
*عضو شورای شهر تهران
منبع: شرق
