آژانس فضایی ناسا موفق شد تا با کمک تلسکوپ فضایی هابل، کوچکترین کهکشانی را که تا به حال یافت شده است به ثبت برساند که در کمال ناباوری، این کهکشان درون خود یک سیا چاله بسیار عظیم دارد.
به گزارش گروه دانش خبرگزاری دانا (دانا خبر) و به نقل از سینا پرس، اصطلاحی وجود دارد که بر اساس آن بزرگترین چیزهای دینای در کوچکترین محیط ها یافت می شوند، این عبارت با اکتشافات جدید ناسا بیشتر از هر زمان دیگری نماد عینی پیدا کرده است زیرا یک سیاه چاله بسیار عظیم و اصطلاحا هیولاوار در یکی از کوچکترین کهکشان هایی که تا به امروز یافت شده است رویت گردید.ناسا در گزارش خود اعلام کرد که تلسکوپ هابل موفق به ثبت تصاویری از یک کهکشان کوچک به نام M60 – UCD1 شده است که درون خود 140 میلیون ستاره دارد و در محیطی به ابعاد 300 سال نوری گسترده شده است که این محیط برای یک کهکشان، بسیار کوچک است. برای اینکه ابعاد این کهکشان برای شما واضح تر شود کافی است تا بدانید که اندازه این کهکشان نسبت به کهکشان راه شیری برابر با 1 به 500 است.
در هسته این کهکشان کوچک، یک سیاه چاله فضایی قرار دارد که ناسا بر اساس بررسی های خود این سیاه چاله را بسیار عظیم و یا به اصطلاح علوم فضایی، یک سیاه چاله هیولاوار دانسته است. جالب است بدانید که این سیاه چاله به نسبت سیاه چاله موجود در مرکز کهکشان راه شیری، پنج برابر وسعت دارد و همین امر نشان می دهد که ابعاد این سیاه چاله هیولاوار تا چه اندازه برای این کهکشان کوچک، بزرگتر از مقیاس معمول بوده است.
در این میان هنگامی که ناسا درباره چگالی این کهکشان توضیح می دهد به نتایج جالبی می رسیم. هنگامی که چگالی کهکشان راه شیری با این کهکشان کوچک مقایسه می شود باید گفت که راه شیری به مراتب لوت تر از این کهکشان کوچک است. برای نمونه اگر در یک شب عادی در زمین به آسمان نگاه کنید شاهد هزاران ستاره خواهید بود ولی اگر از سیاره ای درون کهکشان M60 – UCD1 به آسمان این کهکشان زل بزنید آنگاه در آسمان خود میلیونها ستاره را خواهید دید.
به گفته ناسا به احتمال فراوان در تمامی جهان هستی باید تعداد بیشتری از سیاه چاله های هیولاوار موجود باشد. این سازمان فضایی اعلام کرده است که کشف یک کهکشان کوچک مانند M60 – UCD1 می تواند نشان از این باشد که این کهکشان در حقیقت بقایای یک کهکشان بزرگتر و تکه تکه شده است که در طول رخدادهای مهیبی مانند تصادف با کهکشان های دیگر، به تکه های بسیار بزرگی تقسیم شده است.
آنیل ست به عنوان یکی از ستاره شناسان برجسته دانشگاه یوتا که در این اکتشاف نقش برجسته ای را ایفا کرده است می گوید: «ما هنوز نمی دانیم که چطور این موضوع ممکن شده است و چه عاملی موجب شده است تا یک سیاه چاله در هویتی به این کوچکی تا این اندازه بزرگ شود.»
تیم تحت رهبری ست برای انجام این کشف، علاوه بر استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، از تلسکوپ مادون قرمز 8 متری جمینی نورت هم استفاده کرده اند تا بتوانند حجم این سیاه چاله را دقیق تر محاسبه کنند. ناسا در شرح ساده ای برای سیاه چاله ها اینگونه به تفسیر این پدیده های عجیب می پردازد: «سیاه چاله در حقیقت یک موجودیت بسیار فشرده و با جاذبه در هم گسسته است که این جاذبه به اندازه ای زیاد است که کشش آن موجب می شود که حتی نور نیز توان فرار از آن این جاذبه را نداشته باشد.»
