پژوهشگران دانشگاه صنعتی شریف، مدل های ریاضی جدیدی را توسعه داده اند که می تواند برای تقویت و توسعه شبکه انتقال با در نظر گرفتن اتصال بهینه مزارع بادی در دوره های زمانی میان مدت و بلند مدت به کار رود.
به گزارش خبرگزاری دانا و به نقل از دانشگاه صنعتی شریف، مزارع توربین های بادی که برای تولید انرژی برق تجدید پذیر احداث می شوند برای اتصال به شبکه انتقال برق با یک مساله بنیادین مواجه هستند زیرا کنترل باد در دست انسان نیست و به همین دلیل میزان تولید برق از این مزارع همواره با عدم قطعیت همراه است.
چنین واقعیتی نیاز به تدوین برنامه های میان مدت و بلند مدت مناسب با شرایط مزارع بادی برای توسعه شبکه انتقال برق را می طلبد و برهمین اساس پژوهشگران دانشکده مهندسی برق دانشگاه صنعتی شریف تلاش کردند تا با ارائه مدلهای جدید ریاضی این کار را به انجام برسانند.
مرتضی طاهرخانی طی انجام پروژه پایانی مقطع دکترای خود که با راهنمایی دکتر سید حمید حسینی انجام پذیرفته است نگاهی ویژه به دو جنبه مهم مزارع بادی در شبکه های قدرت شامل اتصال بهینه و عدم قطعیت توان خروجی داشته و با توجه به این جنبه ها به ارائه مدل های جدیدی برای تقویت و توسعه شبکه انتقال در دوره های زمانی میان مدت و بلند مدت پرداخته است.
به گفته وی تعیین ظرفیت بهینه نصب شده مزارع بادی و ظرفیت بهینه خطوط متصل کننده این مزارع به شین های شبکه انتقال در کنار مشخص کردن آرایش بهینه اضافه شدن خطوط جدید به شبکه انتقال با در نظر گرفتن جنبه های اقتصادی و امنیتی سیستم از اهداف اصلی مدل های پیشنهادی هستند.
در این مدل ها اثرات توسعه بهینه مزارع بادی در شبکه بر روند اضافه شدن خطوط جدید انتقال مورد بررسی قرار گرفته است.
از طرف دیگر وجود عدم قطعیت در تولید مزارع بادی در شبکه، اهمیت زیادی در تعیین آرایش خطوط جدید شبکه و دیگر خروجی های مدل توسعه شبکه انتقال دارد و منجر به بالا رفتن ریسک در سرمایه گذاری برای طرح های بهینه می شود.
از این رو به منظور ارزیابی ریسک پارامترهای غیر قطعی در سرمایه گذاری از یک روش علمی برای مدل سازی عدم قطعیت در کنار بار مصرفی شبکه استفاده می شود.
هدف این مدل ریاضی که بر اساس دو سیاست سرمایه گذاری ریسک پذیر و ریسک گریز بیان می شود ارائه الگویی برای ارزیابی ریسک طرح های بهینه توسعه شبکه انتقال است.
