افرادی که می‌خواهند همه را راضی نگه دارند

فاطمه سادات زاهدی ، کارشناس ارشد مشاوره ، خبرگزاری دانا ، گروه سلامت و سبک زندگی ؛
به نظر می آید باید جالب و دوست داشتنی باشد که بتوانیم همه اطرافیان را راضی نگه داریم. اما مجموعه رفتار و اعمالی که باعث چنین موقعیتی می شود در نهایت مسئله ساز خواهد بود. هم برای آنها که شاهد دریافت خدمت و خشنودی ما هستند و هم برای خود ما …
آدم هایی که می خواهند به همه خوش خدمتی کنند فکر می کنند راه دیگری ندارند جز آنکه مثل موم در مقابل توقع دیگران نرم باشند بدون اینکه پی ببرند به طرز خطرناکی دارند دلخوری و پشیمانی در وجود خود تلنبار می کنند.
افرادی که همه هویت و احساسات شان را به کار می برند که دیگران را راضی نگه دارند منطقا و طبیعتا باید نقش بازی کنند. اگر بخواهیم صریح و صادق باشیم آنها راه دیگری ندارند جز اینکه مدام دروغ بگویند و صورت شان را با ماسک خوش خدمتی، بپوشانند.
نظر مخالف نداشتن، اعتراض و گلایه نکردن، کوتاه آمدن مداوم و همیشگی، مصادف است با محروم کردن دیگران از شجاعت و راستگویی و ارائه اطلاعات و احساسات درست…
دلایل دلسوزانه افرادی که با تمام وجود سعی می کنند هیچکس را نرنجانند و شاید قصدشان فرصت طلبانه نیست. آنها به احتمال زیاد از دیدن ناراحتی دیگران، وحشت می کنند.
افرادی که دوست دارند به همه خوش خدمتی کنند در دوران کودکی، والدینی داشته اند که نمی توانستند محدودیت ها و نارسای های طبیعی  فرزندان شان را درک و تحمل کنند. والدینی که هر رفتار طبیعی کودکانه فرزندان شان را با خشم، تهدید و تحقیر، پاسخ می دادند.
والدینی که نمی توانستند قبول کنند کودک شان می تواند بدون هیچ دلیلی احساس ترس کند یا یک غذا را دوست نداشته باشد یا بعضی کارها را انجام ندهد یا  گریه کند و بی قرار باشد.
این نوع کودکان راه دیگری نداشتند جز اینکه به شدت حواس شان جمع باشد رفتاری از آنها سر نزند که باعث خشم و ناراحتی والدین گردند، کودکانی که مدام می ترسیدند مبادا ناخواستنی باشند.
کودکانی که از ترس، هم می بایست دروغ بگویند تا والدین شان را نرنجانند و هر کاری بکنند تا آنها  افسرده یا خشمگین نشوند. برای همین:
۱- باید این واقعیت را در نظر بگیریم که افراد دور و برما، هر کدام شان به وسع خودشان قادر هستند کمی مخالفت یا اعتراض یا بی توجهی و حتی خطای ما را تحمل کنند. برای همین ضرورتی ندارد به هر قیمت ممکن، آنها را همواره راضی نگه داریم.

.گاهی ضمن احترام و بدون پرخاش، می شود ایراد گرفت یا به بعضی خواسته های دیگران  جواب رد داد.
دیگران شاید کمی دلخور شوند، شاید از علاقه شان کمی کاسته شود. ولی چون همه ما اشتباه می کنیم و گاهی باعث دلخوری دیگران می شویم برای همین سطحی از گذشت و فراموش کردن اشتباهات در همه ما نهادینه شده است. پس لازم نیست وحشت کنیم اگر گاهی  بعضی ها را می رنجانیم.
۲- این حقیقت را بپذیریم که اگر احساس و قضاوت خودمان را بیان کنیم تاثیر اصیل تری در بین دوستان و عزیزان مان ایجاد خواهیم کرد که خیلی مفیدتراز راضی نگه داشتن آنها با دروغ و انکار حسِ خودمان است.
۳- ما دیگر یک کودک وابسته و محتاج و بیچاره نیستیم که برای بقای مان می بایست حتما هر کاری کنیم تا رضایت والدین را جلب کنیم. ما بلد نبودیم و درکش را نداشتیم که چگونه با موقعیت خود کنار بیاییم. برای همین خوش خدمتی و تلاش برای جلب رضایت را به عنوان یک تاکتیک موفق برای آن موقع، به کار بردیم و کاربرد هم داشت.
ما در بزرگسالی می توانیم احساسات مان را بهتر و کامل و مستقل، ابراز کنیم. ما لازم نیست سرشار از خشم و انتقام هم باشیم. کافی است یاد بگیریم به شکل ماهرانه و مسلطی، خودمان باشیم. سعی کنیم با کمترین دلخوری و رنجش دیگران، نظر و قضاوت و سلیقه خودمان را ابراز و عملی سازیم.