آیا دوستی های شما به طور مداوم از بین می‌روند یا از هم جدا می‌شوید؟ آیا به این احساس می‌رسید که بعضی از دوستانتان از شما سوء استفاده می‌کنند؟ آیا از آشنایان زیادی برخوردار هستید، اما تعداد دوستان نزدیکتان کم است؟ آیا از دوستانی که در زندگیتان دارید، ناامید می‌شوید؟ آیا احساس می‌کنید دوستانتان واقعاً شما را نمی‌شناسند یا نمی‌توانند شما را به خوبی درک کنند؟
اگر به برخی از سوالات بالا پاسخ مثبت می‌دهید، ممکن است که با غفلت عاطفی دوران کودکی روبرو شده باشید. این مشکلی است که بسیاری از افراد در دوران کودکی تجربه می‌کنند و تأثیر آن تا بزرگسالی باقی می‌ماند، معمولاً بدون آگاهی از آن.
غفلت عاطفی دوران کودکی زمانی رخ می‌دهد که والدین شما به اندازه کافی به احساسات شما توجه نمی‌کنند، به آنها پاسخ نمی‌دهند یا به اندازه کافی آنها را تأیید نمی‌کنند.
نتیجتاً، شما ممکن است تمایل داشته باشید مشابه والدینتان ، احساسات خود را بی‌ارزش تلقی کنید. بسیاری از بزرگسالانی که از نظر عاطفی به آنها بی توجهی شده است، دوستان فوق‌العاده‌ای هستند، زیرا تمرکز بر احساسات و نیازهای دیگران برای آنها آسان‌تر است تا به خود بنگرند و از احساسات و نیازهای درونی خود آگاه شوند.
بسیاری از افراد ممکن است گیج شده باشند که چرا تعداد دوستانشان کم است. آنها ممکن است بپرسند چگونه می‌توانند دوستان خوبی برای دیگران باشند، در حالی که خودشان دوستان مشابهی برای خود ندارند؟
چرا بزرگ شدن با نادیده گرفتن عاطفی دوران کودکی، تأثیری بر روابط دوستانه امروز شما دارد؟
کودکان، با وجود داشتن والدینی مهربان، در دوران کودکی خود قربانی نادیده گرفتن عاطفی شوند. در این حالت، هنگامی که افراد مهم زندگی شما احساسات شما را نادیده می‌گیرند، شما مجبور می‌شوید خودتان را سازگار کنید.
چگونه کودکان ممکن است سازگار شوند؟ آنها دیواری بین خود و احساساتشان بنا می‌کنند. زیرا احساساتشان به عنوان بی‌اهمیت تلقی می‌شوند، کودک یاد می‌گیرد که به احساسات خود اهمیت ندهد. آنها به اشتباه فکر می‌کنند که احساساتشان غیرضروری هستند و باید نادیده گرفته شوند.
اکنون، در بزرگسالی نیز، آن دیوار همچنان وجود دارد. اما واقعیت این است که این دیوار شما را از احساساتتان محافظت نمی‌کند و از تمایل شما برای برقراری روابط دوستانه غنی جلوگیری می‌کند.
هنگامی که به بزرگسالی می‌رسید، احساس می‌کنید که وجود آن دیوار برای محافظت شماست. شناخت این حقیقت ضروری است. مشکل، احساسات شما نیست؛ مشکل شما این است که یک دیوار میان شما و احساساتتان وجود دارد و پشت آن دیوار پیوند و معنا نهفته است.
3 روشی که نادیده گرفتن عاطفی در دوران کودکی بر روابط دوستانه شما تأثیر می‌گذارد:
۱. احساس دوستی شما نابرابر است. وقتی احساسات خود را بی‌اهمیت می‌بینید، خودتان را نیز بی‌اهمیت می‌دانید. این باعث می‌شود که بیشتر به احساسات، نیازها و خواسته‌های دیگران تمرکز کنید تا به احساسات خود. ممکن است متوجه شوید که بحث‌ها و مشاوره‌های شما با دوستان بیشتر درباره آنها است و فعالیت‌هایی که انجام می‌دهید، فقط فعالیت‌هایی است که آنها ترجیح می‌دهند.
۲. احساس نمی‌کنید که شناخته شده‌اید. احساس نمی‌کنید که دیگران واقعاً شما را می‌شناسند و ارزش شما را درک می‌کنند. این می‌تواند باعث ایجاد احساس تنهایی و عدم اتصال در روابط دوستانه شود. زیرا شما همچنان احساس می‌کنید که باید خودتان را پنهان کنید و از نشان دادن احساسات و نیازهایتان خودداری کنید.
۳. دشواری در برقراری ارتباط عمیق و اعتماد با دیگران. وقتی که در دوران کودکی احساساتتان نادیده گرفته می‌شود، ممکن است باورهای منفی درباره خودتان و دیگران شکل بگیرد. بنابراین، در روابط دوستانه ممکن است دچار دشواری در ایجاد ارتباط عمیق و احساس اعتماد شوید، زیرا از نزدیک بودن و افشای احساسات خود می‌ترسید.
برای پیشرفت در روابط دوستانه، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
۱. شناخت احساسات خود: به خودتان اجازه دهید احساساتتان را بشناسید و قبول کنید. مهم است که به خودتان اجازه دهید احساساتتان را تجربه کنید و بفهمید که آنها قابل قبول هستند.
۲. ایجاد ارتباط عمیق: تلاش کنید روابط عمیق‌تری با دوستانتان برقرار کنید. این شامل به اشتراک گذاشتن احساسات و تجربیات شخصی، گفتگوهای صادقانه و ایجاد ارتباط عاطفی است.
۳. تقویت حس ارزشمندی: به خودتان اعتماد کنید و به ارزشهایتان اعتقاد داشته باشید. به خودتان یادآوری کنید که شما لایق دوستان و روابط صحیح هستید و احساساتتان ارزشمند است.
۴. درخواست و حمایت: از دوستانتان درخواست حمایت کنید و به آنها اجازه دهید به شما کمک کنند. به آنها بگویید که احساسات شما برایتان مهم است و درخواست کمک در برقراری روابط صمیمی‌تر داشته باشید.
با توجه به تجربه‌های گذشته، ممکن است برای شما سخت باشد این مسیر را طی کنید. به خودتان زمان بدهید و از پشتیبانی یک مشاور یا روانشناس حرفه‌ای بهره ببرید. آنها می‌توانند به شما راهنمایی کنند.
