جلیل گلشن در گفت و گو با خبرنگار گروه ایرانشناسی خبرگزاری دانا، افزود: به مجرد این که این دو سازمان باهم ادغام شدند، سازمان میراث فرهنگی از رویکرد علمی که داشت، دور شد و معاونت پژوهشی این سازمان که تا قبل از سال 1382 یک قطب علمی برای آن به شمار می رفت، به پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با پنج پژوهشکده مستقل تبدیل شد. پژوهشگاهی که مقر آن در تهران بود و همه فعالیت هایش هم درهمین شهر خلاصه می شد.
وی اظهار کرد: این اتفاق به معنای جدا کردن معاونت پژوهشی از بقیه بدنه سازمان بود؛ چرا که فعالیت هایی که در زمینه حفاظت از آثار تاریخی وجود داشت، فعالیت هایی بودند که لازم بود پژوهشگران خارج از تهران باشند ولی محدوده فعالیت پژوهشگاه تهران بود، این اتفاق یکی از نخستین لطماتی بود که به سازمان میراث فرهنگی وارد آمد و باعث از هم گسیختگی ساختار آن شد.
مدیر اسبق موزه ملی ایران با بیان اینکه نکته دیگری که در بحث مدیریت این سازمان وجود دارد بحث مدیریتی آن است، گفت: پیش از سال 1382 تمام کسانی که مسوولیت سازمان میراث فرهنگی را برعهده گرفتند همگی متخصص و آگاه به مساله میراث فرهنگی بودند و آن را به خوبی می‌شناختند.
وی تاکید کرد: همه آن مدیران معمار بودند و با آثار غیرمنقول آشنا؛ اما از سال 1382به بعد روسایی که به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری آمدند کسانی بودند که در زمینه میراث فرهنگی حداقل تخصص را هم نداشتند.
گلشن ادامه داد: توجیه این متخصص نبودن روسا این بود که چون سازمان میراث فرهنگی و گردشگری است بنابراین اگر روسا در زمینه گردشگری هم آشنایی داشته باشند، کافی است و به این ترتیب هرکسی آمد سازمان میراث فرهنگی از بعد پژوهشی اش بیشتر فاصله گرفت.
معاون سابق پژوهشی سازمان میراث فرهنگی افزود: از طرفی دیگر نبود ثبات مدیریت یکی دیگر از لطماتی بود که به این سازمان وارد آورد. برای نمونه من 11 سال معاون پژوهشی سازمان میراث فرهنگی تا پیش از ادغام بودم. ثبات مدیریت باعث می شود تصمیمات عجولانه و نابخردانه گرفته نشود و کارها با تعقل و خرد پیش رود.به عنوان مثال در دوران ریاست مهندس کازرونی تنها در معاونت پژوهشی 30 عنوان کتاب تخصصی منتشر شد و این غیر از کتاب هایی است که موزه ملی ، پژوهشکده باستان شناسی و سایر بخش های سازمان منتشر می کردند. وضعیت را با زمان حال مقایسه کنید که انتشارات سازمان در چه حال و روزی است .
وی تاکید کرد: در اساسنامه تشکیل سازمان میراث فرهنگی، مرکز آموزش عالی هم وجود داشت که کارش تربیت کارشناسانی بود که متخصص در امور میراث فرهنگی کشور باشند؛ اساسنامه ای که نوشته شده بود تا سال 1382 بدون هیچ تغییری کار کرد و به مدت 15 سال بدون نیاز به کسر و زیاد کردن پاسخگوی تمام نیازهای میراث فرهنگی بود.
