شهابواره ها اجرامی هستند که از سیارک ها کوچکتر هستند و در مدارهای گوناگون به دور خورشید در حال چرخش هستند. در فضا میلیون ها شهابواره وجود دارد که در اثر برخورد با جو زمین به شهاب تغییر نام داده وما ناظران زمینی می توانیم آن را به صورت نوری باریک در آسمان ببینیم.
درواقع شهابواره در اثر برخورد با جو زمین سوخته و از خود نوری به جا می گذارد به نام شهاب که به آنها ستاره های پرتابی یا ستاره های افتان نیز می گویند اما در واقع و از نظر علمی آنها اصلا ستاره نیستند.
زمانی که شهابواره ای به جو زمین وارد شود ممکن است با سرعت ۷۰ کیلومتر در ساعت حرکت کرده و اصطکاک آن با هوا در لحظه حرکت، گرمای زیادی ایجاد می کند که آن را می سوزاند و دنباله ای نورانی به وجود می آورد که عمر این نور و درخشش در آسمان معمولا چند ثانیه یا کمتر طول می کشد.
به نوعی دیگر عمر شهاب ها از لحظه تولد تا مرگ چند ثانیه بیشتر نیست، بیشتر این شهاب ها در فاصله ای بین ۷۵ تا ۱۱۵ کیلومتری نرسیده به سطح زمین از شدت گرما آتش گرفته و می سوزند و ما ناظران زمینی می توانیم نور شهاب هایی را که شهابواره آنها قطری حداقل یک سانتی متر داشته باشند را ببینیم .
شهابواره هایی که قطرشان کمتر از یک سانتیمتر باشد در آسمان با چشم غیر مسلح قابل رویت نیستند و شهابواره هایی خیلی بزرگتر از این اندازه نیز به نام گوی های آتشین معرفی شده اند که ممکن است به دلیل همین اندازه بزرگ این اجرام کاملا نسوزند و در زمین فرود آیند و در آن شرایط به نام شهاب سنگ تغییر نام می یابند.
تاکنون تعداد بی شماری شهاب سنگ توسط دانشمندان در سطح زمین کشف شده که در موزه ها به عنوان نمونه نگهداری می شود.
در شب هایی که آسمان بدون ماه و خالی از ابر و صاف است، در هر ساعت می توانیم شاهد عبور 10 شهاب از آسمان باشیم اما در زمان های معینی از سال شهاب های بیشتری به سمت زمین سقوط می کند که به این حالت بارش شهابی می گویند.
بارش شهابی یکی از پدیده های بسیار زیبا و تماشایی آسمان است که نسبت به نوع و زمان بارش در هر ساعت ده ها و بلکه صدها شهاب را در آسمان می توانیم ببینیم و از دید ناظر زمینی اینطور به نظر می رسد که در یک بارش شهابی، همه شهاب ها از یک نقطه آسمان می آیند و به سمت دیگر سفر می کنند اما در حقیقت همه شهاب ها از محل های متفاوتی به سمت جو زمین می آیند.