سال جاری جشن بین المللی نوروز در کشور جمهوری اسلامی افغانستان برگزار شد. این کشور تدابیر زیادی برای برگزاری مناسب این آیین کهن اندیشیده بود. یکی از مکان های زیبای استان کابل به همین منظور مرمت و آراسته شد، اما به دلیل تهدیدات این مراسم به کاخ ریاست جمهوری منتقل شد. از کشورهای عضو دعوت به عمل آمد. نوروز 1393 به عنوان پنجمین جشن بین المللی پس از ایران، تاجیکستان و ترکمنستان در افغانستان برگزار می شد.
برخی از سازمان ها و فرقه های تروریستی که از شکوه نوروز و گردهمایی روسای جمهور کشورهای منطقه واهمه داشتند آغاز به تهدید برگزارکنندگان و شرکت کنندگان این جشن کردند و کوشیدند فضای رعب و وحشت ایجاد کنند. گو اینکه از آمدن بهار و نوروز خوشایند نبودند، همان گونه که سربازان ننه سرما از آمدن گرما و خورشید و اجتماع خورشیدیان ناخوشنود بودند. آنهایی که از بیداری طبیعت و انسان ناراضی بودند می خواستند جشن بیداری طبیعت و آشتی خاک با نور را به آتش بکشند.
همزمانی جشن نوروز و انتخابات ریاست جمهوری افغانستان نیز در جای خود جالب بود. نو شدگی و رستاخیز طبیعی و اجتماعی-سیاسی شکل نمادین پیدا می کرد. به همین رو طالبان و القاعده به طور همزمان انتخابات و جشن نوروز را هدف آماج تبلیغاتی و تروریستی قرار داده بودند. شبانگاه به این هتل یا آن محل اجتماع سخنرانی حمله ور می شدند. پیداست که آنهایی که با هر نوشدگی مخالفند و دکان دونبش خود را فقط در یخبندان زمستان و سیاهی ذغال پر رونق می بینند، از جشن نوروز می ترسند.
با این حال بهار از راه رسیده بود و پیام آوران نوروز یکی پس از دیگری از کشورهای منطقه به کابل می آمدند تا زایمان طبیعت را تحسین کنند و به افتخار شکوفه های رنگارنگ و درختان تازه سبز ترانه سرایی کنند و همراه با پرندگان برای ستایش قدرت الهی همخوانی کنند. گروه های موسیقی و گروه های هنری از بیش از ده کشور به کابل آمده بودند تا هر یک به شیوه خود نوزایی جهان را جشن بگیرند.
در میان آیین های جشن، نمایشگاه های هنرهای نوروزی و صنایع دستی پر پا شد تا همگان شاهد غنا و زیبایی دستاورد مردم بهاری منطقه باشند. جمهوری اسلامی ایران بزرگترین و غنی ترین غرفه های صنایع دستی و هنرهای سنتی را برپا کرد. درخشش مینا و خاتم و نقوش گلیم و قلمکاری، استحکام قلمزنی و سفال، زیبایی فرش همچنین رنگ کاشی ها همگی موجب می شدند تا چشم های بازدیدکنندگان خیره بماند. به همین رو با اینکه نمایشگاه در فضای غیرعمومی برگزار می شد، بسیاری از آثار ایرانی در همان روز به فروش رفت.
در روز جشن سخنرانی رییس جمهور ایران آقای دکتر روحانی مورد استقبال نه فقط مسوولان بلکه اغلب مردم افغانستان قرار گرفت. این حضور موجب شد تا ملت افغانستان احساس کنند در حساس ترین شرایط تاریخی خویش تنها نیست؛ بلکه کشور بزرگ ایران در کنارش قرار دارد. به جز رییس جمهور ایران فقط روسای جمهور پاکستان و تاجیکستان شرکت داشتند و سایر کشورها اغلب به دلیل امنیتی ترجیح داده بودند در سطح پایین تری حضور به هم رسانند.
انتخابات ریاست جمهوری به زودی تمام می شود و امید است شخصی آینده نگر و مدبر بر سرکار آید. کسی که با اسطوره های کابل، شاعران بلخ، کوشک های هرات، عمارت های غزنی و ... آشنایی داشته باشد. منزلت این سرزمین و میراث فرهنگی و اسلامی آن را بداند و موجب وفاق و امنیت مردم بزرگوار و رنج کشیده افغانستان شود؛ به سلحشورانی که شوروی را به زانو در آوردند و بر طالبان شوریدند اعتماد کند، به آنهایی که مانند شیر دره پنجشیر در نهایت ناجوانمردانه و نه در میدان جنگ ترور شدند.
بی تردید افغانستانی مستقل، قوی، آباد و امن برای کشور ما مناسب تر است. به بیان دیگر، چنین افغانستانی نه فقط حضور دولت های غربی و گروه های افراطی را تحمل نمی کند، بلکه برای تعاملات مناسب اقتصادی و فرهنگی آمادگی خواهد داشت، چنانکه هر دو کشور از آن سودمند گردند. در چنین شرایطی قابلیت های بی شمار مبادلات فرهنگی و اقتصادی می توانند محقق شوند و میزان ارتباط میان دو کشور دوست، همزبان و مسلمان به چندین برابر وضعیت فعلی ارتقا پیدا کند. بر مدیران و مسوولان دولتی است که امکانات لازم برای حضور بیشتر تجار ایرانی را در افغانستان فراهم آورند. حضور امروز سرمایه گذاران ایرانی در افغانستان می تواند متضمن روابط مستحکم تجاری آینده شود. رقبای جدی ایران مانند پاکستان، هند، چین، ترکیه و کشورهای غربی سرمایه گذاری های زیادی می کنند تا نسبت به آینده اطمینان بیشتری داشته باشند. مناسب است جمهوری اسلامی ایران در این زمینه برنامه ای راهبردی و درازمدت داشته باشد و از وضعیت انفعال نسبی خارج شود.
بهمن نامور مطلق- معاون هنرهای سنتی و صنایع دستی
