به گزارش گروه دانش خبرگزاری دانا (دانا خبر) و به نقل از ایسنا، دانشمندان دریافتند، رطوبت در مناطق مختلف ممکن است بر شیوهای که زبانها در آنجا تکامل یافته، تاثیر بگذارد.
آنها با بررسی 3700 زبان مختلف دریافتند که زبانها با آهنگ پیچیدهتر مانند زبان کانتونی که از یک یا دو آهنگ متضادتر برای معنی دادن به کلمات استفاده میکنند، بیشتر در مناطق مرطوبتر جهان رخ میدهند.
زبانهای با آهنگ سادهتر مانند بسیاری از زبانهای اروپایی از جمله انگلیسی، در مناطق خشکتر مانند مناطق سرد شمالی یا بیابانهای خشک یافت میشوند.
به گفته محققان، دلیل این امر آن است که تنفس هوای خشک میتواند تارهای صوتی را خشک و عاری از آب کرده و کشسانی آن را کم کند که در نهایت منجر به سختتر شدن تولید آهنگهای پیچیده در کلمات میشود.
در عوض زبانهایی که در این مناطق تکامل مییابند، دارای گام مبهم و شدت متغیر هستند.
تصور میشود که بیشتر زبانهای اروپایی از یک زبان اجدادی مشترک موسوم به پروتو هند و اروپایی نشات گرفتهاند که 6000 سال پیش توسط ساکنان استپ نسبتا خشک پونتک در شمال دریای سیاه استفاده میشده است.
این آبوهوای خشک ممکن است به تکامل زبانهای غیرنواختی منجر شده باشد که امروزه وجود دارند.
محققان با بررسی بر روی 3700 زبان مختلف دریافتند که 629 زبان با آهنگ پیچیده وجود داشته که بیشتر در مناطق استوایی در آفریقا و جنوب شرق آسیا و همچنین در برخی مناطق مرطوب شمال آمریکا، آمازون و گینه نو مورد استفادهاند.
زبانهایی مانند ویتنامی، برمهای، همه زبانهای چینی و بیشتر زبانهای جنوب آفریقا مانند نیجریهای و کنگویی، نواختی محسوب میشوند.
زبانهایی مانند مغولی، مصری و تبتی، همه در آبوهوای خشک تر ایجاد شدهاند.
تارهای صوتی انسان – دریچهای ارتعاشی که جریان هوای ریهها را خرد میکند - برای ایجاد کلام باید از طول منعطف شده و برای تنظیم آهنگ و گام صدا تحت فشار قرار بگیرد.
تصور میشود که این امر دلیل سخت بودن یادگیری برخی زبانها در ابتدا باشد که در آنها باید عضلات کنترلکننده تارهای صوتی را برای تلفظ صدای جدید تمرین داد.
در صورت صحیح بودن نتایج این پژوهش، ساکنان مناطق با آبوهوای خشک احتمالا به سختی بتوانند صداهای مورد نیاز برای تلفظ کلمات زبانهای نواختی را تولید کنند.
نتایج این پژوهش در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.