به این امر در بیشتر نوشته‌های قدیمی كه در آن نامی از ورزنه یا گاوخونی برده‌اند نیز آمده است؛ در بخش‌هایی از كتاب تاریخ اصفهان و ری و همه جهان می خوانیم: «حجاب نایب اصفهان را گفت تو را به شهری می‌فرستم كه سنگش سرمه و مگس آن زنبور عسل و گیاهش زعفران است. از اشعار عرب پدیدار میشود كه پیشین زمان دهقانان زعفران در آنجا به عمل آورده و مخصوصاً به حدود ورزنه رویدشت جایی است كه آن را شهر سبا نامند و امروزه ویرانه است و گلرنگ شبیه زعفران در آنجا بسیار یافت میشود».
ابو نعیم اصفهانی نویسنده معروف احوال صوفیان و محدثان در نیمه دوم قرن چهارم هجری نیز ضمن توصیف رویدشت بیان می‌كند كه در رستاق رویدشت است دزیه نام (ورزنه). شن‌های انباشته چون كوه دارد و اگر روزها بر آن تندباد وزد، هیچ جابه‌جا نشود و چیزی از آن به كشت‌زار نرود.
مولف كتاب الاصفهان در این باره می‌نویسد: «گاو در پارسی بزرگ است و خانی چاه (گاوخانی= چاه بزرگ) جلگه‌ای است ناهموار قریب پنج فرسخ طول و عرض دارد. از طرف جنوب و مشرق محدود میشود به تپههای ماسه و شنی كه ارتفاع آنها متجاوز از دویست متر است. بالای تپه‌ها ابتدا جرقویه علیا و بعد دشت وسیعی است، چندین فرسخ از ماسه و شن به سمت ابرقو. گاهی از اثر باد كه ماسه جابجا میشود، در زیر ماسه آثار دیوار و طاق عمارت دیده میشود. سكنه آن حدود را عقیده بر این است كه در آنجا شهری بوده است، اسمش سبا و از غضب الهی ماسه آن را فراگرفته است. تپههای مرتفع ماسه و شنی اطراف گاوخانی به سبب منافذ و لوله‌های شعریه‌ای (مویین و باریك) آب گاوخانی را جذب می‌كنند، مانند قند كه از فنجان چایی را بالا می‌كشد».
همچنین در بیشتر نقشه‌های تاریخی كلمه گابت در محل شهر سبا نوشته شده و اصفهان ناشناخته در این ارتباط بر این است كه شهر سرای در زلزله سال 242 ه . قمری ویران شده است و علت نامگذاری گاوخونی را حضور شهر معروف سبا یا گابت در كنار دریاچه در زمان‌های گذشته می‌‌داند.
