یوسفی افزود: در طی این تبدیل نانوساختارهای میکروفیبر، با عامل جوش حلال، در مقیاس نانو به همدیگر جوش خورده و پدیده‌ای به نام «نانوجوشکاری مستقیم فیبرهای سلولزی» شکل گرفته است.
وی گفت: در طی این نانوجوشکاری کلیه خواص فیزیکی و مکانیکی اندازه گیری شده نانوکامپوزیت نهایی نسبت به خواص ماده آغازین آن «فیلم میکروفیبر سلولز یا کاغذ» به میزان شگفت انگیزی بهبود یافتند.
یوسفی با بیان اینکه این مواد می‌توانند در کاربردهای مختلفی نظیر خودروسازی، ساختمان، هوافضا، صنایع دفاع، الکترونیک، مغناطیس، بسته‌بندی، مهندسی پزشکی و یا شیشه سازی قابل استفاده باشند، عنوان کرد: فیلم میکروفیبر سلولز، یا همان کاغذ معمولی، از جزء اصلی میکرومتری سلولز تشکیل شده است و بعد از فرایند نانوجوشکاری، دیگر اثری از میکروفیبرهای سلولزی نخواهد بود.
وی گفت: در واقع در این نوع نانوکامپوزیت تمام سلولزی، فاز تقویت کننده، مغزهای حل نشده نانوفیبریل‌های سلولزی است که با فاز زنجیری بی شکل سلولزی «به عنوان ماتریس» به هم جوش خورده‌اند. این روش تنها منحصر به تولید نانوکامپوزیت سلولزی نبوده و می‌توان طیفی از نانوکامپوزیت‌های مختلف را بدین روش تولید کرد.
وی افزود: روال عادی برای تولید نانوکامپوزیت‌ها، تولید جداگانه یک جزء نانومتری و افزودن آن به ساختار کامپوزیت است. در این طرح تلاش شده تا به جای تولید جداگانه ذرات نانومتری و سپس تولید نانوکامپوزیت، میکروفیبرهای سلولزی به طور مستقیم به نانوکامپوزیت تبدیل شوند.
به گزارش مهر، این تحقیقات حاصل همکاری دکتر حسین یوسفی، دکتر مهدی مشکور - اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان- و راضیه یوسفی- دانشجوی کارشناسی ارشد نانوشیمی دانشگاه مازندران- است که نتایج آن در مجله Cellulose (جلد ۲۲، شماره ۲، سال ۲۰۱۵، صفحات ۱۱۸۹ تا ۱۲۰۰) چاپ شده است.
