وی افزود: آمارها نشان می دهد که در امریکا ۴۰۰ هزار نفر و در ایران چهار هزار نفر (آمار به صورت غیر رسمی است) بر اثر نبود پیوند ریه جان خود را از دست می دهند و این موضوع در هرصورت رو به افزایش است.
دریاب اظهار داشت: یکی از روش هایی که می توان از افزایش این آمار جلوگیری کرد این است که با استفاه از سلول های فرد بیمار بتوان ریه را به بدن خودش پیوند زد که در این زمینه تحقیقات فراوانی شده است.
مدیر علمی مرکز پژوهش و فناوری نوین در مهندسی علوم زیستی دانشگاه تهران گفت: محققان در این مرکز تلاش کردند که دستگاه میلی بایو راکتور مهندسی بافت ریه را طراحی و بسازند تا از این طریق پیوند ریه با استفاده از مهندسی بافت با اطمینان بیشتری انجام گیرد.
دریاب با بیان اینکه در مهندسی بافت یک قسمت از بافت آسیب دیده بدن را جایگزین بافت طبیعی می کنیم، گفت: با این روش نیاز به دستگاهی است تا شرایط بدن را مهیا کند. بایوراکتورها دستگاههایی هستند که در زمینه مهندسی بافت نقش اساسی و کلیدی را ایفا می کنند و شرایط کنترل شده شبیه شرایط بدن را برای رشد بهتر سلول ها در بستری که ما انتخاب کرده ایم فراهم می کند تا بعد از این آزمایشات با اطمینان به پیوند ریه در بدن انسان بپردازیم.
به گفته وی، بایو راکتور توانایی ایجاد شرایطی کنترل شده شبیه بدن انسان را برای محققان در شرایط آزمایشگاه با پارامترهای مهندسی، پارامترهای شرایط فیزیولوژی و بایولوژی ایجاد می کند.
وی با تاکید بر اینکه این کار در فاز بالینی وارد نشده عنوان کرد: با به نتیجه رسیدن این روش برای پیوند که در سالهای آتی شاهد اجرایی شدن آن خواهیم بود، امیدواریم بتوانیم قدم مثبتی در علم پیوند برداریم.
