فناوری بیسیمی جدید در آزمایشات خود بر روی میمون ها نشان داد که می تواند نقش مهمی در کمک به معلولان جسمی ایفا نماید.
به گزارش خبرگزاری دانا، در این آزمایش میمون ها توانستند تا بدون استفاده از سنسور های الکتریکی که روی پوست سر کار گداشته می شوند و تنها به کمک فکر کردن در باره ی حرکت کردن ویلچر را به سمتی که میخواستند حرکت دهند.
محققان مهندسی اعصاب دانشگاه دوک آمریکا برای این منظور سنسورهای الکترومغناطیسی ای به ضخامت یک تار مو را تولید نمایند که با جاگذاری آنها در دو قسمت مغز میمون سیگنال های شبکه ی عصبی بدن آنها را ضبط می نمایند و همین که میمون ها به هدف خود فکر می کنند این سنسور ها دستورات عصبی مغز آنها را به زبان قابل فهم ویلچر رباتیک ترجمه و برای ویلچر میفرستند و در نتیجه ویلچر رباتیک طبق هدفی که میمون دارد به حرکت در می آید.
مطالعات متعددی درباره ی ساخت و استفاده از ویلچرهای رباتیک انجام گرفته است اما همه ی آنان برای دریافت سیگنالهای سیستم عصبی فرد نیازمند نصب ده ها سنسور بزرگ بر روی پوست سر فرد هستند که با استفاده از سیم های جداگانه برای پردازش به یک کامپیوتر فرستاده می شوند که استفاده از این سنسورها خود باعث ایجاد محدودیت های فیزیکی تازه ای می شود.
محققان می گویند با انجام عملی جراحی و جاگذاری این سنسور های جدید در مغز فرد که ضخامتی در حدود یک تار مو دارند،بیمارانی که به ام اس و یا ای ال اس دچار هستند و عضلات آنها روز به روز ضعیفتر می شود خواهند توانست تا تنها با فکر کردن ویلچر رباتیک خود را کنترل نمایند.
به گفته ی مدیر پروژه ی مذکور در برخی از بیماران،فرد حتی قدرت پلک زدن خود را نیز از دست می دهد،و این مسئله باعث می شود تا استفاده از سنسور های روی پوستی سیمی برای آنان چاره ساز نباشد،اما با این روش دقت دریافت دستورهای سیستم عصبی فرد بیشتر شده و در نتیجه این دسته از بیماران هم خواهند توانست تا از ویلچرهای رباتیکی استفاده نمایند .
محققان مهندسی اعصاب دانشگاه دوک آمریکا برای این منظور سنسورهای الکترومغناطیسی ای به ضخامت یک تار مو را تولید نمایند که با جاگذاری آنها در دو قسمت مغز میمون سیگنال های شبکه ی عصبی بدن آنها را ضبط می نمایند و همین که میمون ها به هدف خود فکر می کنند این سنسور ها دستورات عصبی مغز آنها را به زبان قابل فهم ویلچر رباتیک ترجمه و برای ویلچر میفرستند و در نتیجه ویلچر رباتیک طبق هدفی که میمون دارد به حرکت در می آید.
مطالعات متعددی درباره ی ساخت و استفاده از ویلچرهای رباتیک انجام گرفته است اما همه ی آنان برای دریافت سیگنالهای سیستم عصبی فرد نیازمند نصب ده ها سنسور بزرگ بر روی پوست سر فرد هستند که با استفاده از سیم های جداگانه برای پردازش به یک کامپیوتر فرستاده می شوند که استفاده از این سنسورها خود باعث ایجاد محدودیت های فیزیکی تازه ای می شود.
محققان می گویند با انجام عملی جراحی و جاگذاری این سنسور های جدید در مغز فرد که ضخامتی در حدود یک تار مو دارند،بیمارانی که به ام اس و یا ای ال اس دچار هستند و عضلات آنها روز به روز ضعیفتر می شود خواهند توانست تا تنها با فکر کردن ویلچر رباتیک خود را کنترل نمایند.
به گفته ی مدیر پروژه ی مذکور در برخی از بیماران،فرد حتی قدرت پلک زدن خود را نیز از دست می دهد،و این مسئله باعث می شود تا استفاده از سنسور های روی پوستی سیمی برای آنان چاره ساز نباشد،اما با این روش دقت دریافت دستورهای سیستم عصبی فرد بیشتر شده و در نتیجه این دسته از بیماران هم خواهند توانست تا از ویلچرهای رباتیکی استفاده نمایند .
