توزیع ۱۲۹ هزار تجهیزات تخت های بیمارستانی و ۳۰ هزار تجهیزات پزشکی سرمایه‌ای در دولت یازدهم گواه برنامه‌ریزی صحیح و میل به توسعه‌یافتگی است.
به گزارش خبرگزاری دانا، آموزش و بهداشت، یکی از دغدغه‌های اولیه جوامع پیشرفته بشری بوده؛ دغدغه‌ای که رسیدن به حد معقول آن، همچنان هم در لیست اهداف بینادین آن‌ها قرار دارد. دولتی که به شکل فراگیر، آموزش و بهداشت را برای عموم مردم به همراه ندارد، نمی‌تواند ادعا کند که توسعه‌یافته است.
با این حساب، از آموزش اگر بگذریم، میزان پیشرفت در حوزه سلامت در ایران می‌تواند ملاک و معیاری برای توسعه‌یافتگی باشد؛ نگاهی گذرا به پیشرفت در حوزه‌های متفاوت سلامت، ما را به این مهم، نزدیک‌تر می‌کند؛ توزیع ۱۲۹ هزار تجهیزات تخت های بیمارستانی و ۳۰ هزار تجهیزات پزشکی سرمایه‌ای در دولت یازدهم گواه برنامه‌ریزی صحیح و میل به توسعه‌یافتگی دولت است.
وجود بیمارستان‌های مجهز و امکانات درمانی استاندارد و پوشش بیمه‌ای عمومی از گام‌های اولیه برای برخورداری از رفاه اجتماعی است؛ این در حالی است که میزان برخورداری از رفاه اجتماعی هم از مهم‌ترین معیارهای توسعه‌یافتگی بوده و هست.
امروزه با وجود این‌که تجهیز تخت‌های بیمارستانی در دولت یازدهم ۱۰ برابر نسبت به گذشته بیشتر شده و نوسازی ۴۰۰۰۰ تخت بیمارستانی انجام شده است، کماکان نیاز به نوسازی و ساخت بیمارستان‌های جدید محسوس است.
در این میان، تحولی با اقدامات مشهود، انجام شده، اما به نظر می‌رسد برای رسیدن به استانداردهای لازم، برنامه‌های وزارت بهداشت و طرح تحول نظام سلامت، باید بیش از پیش، مورد حمایت‌های اساسی قرار بگیرند؛ نیاز به حمایت در حالی است که منتقدان طرح تحول سلامت، این طرح را با انتقادات بی‌اساس، مورد حملات سیاسی قرار می‌دهند.
در کشورهای توسعه‌یافته، ساخت بیمارستان‌های مجهز، مقوله‌ای مجزا از پوشش بیمه‌ای است، اما در ایران، منتقدان بیمه سلامت به بهانه نقدهایی که اکثرا سیاسی هستند، بودجه‌های مصوبه این دو مقوله را به هم پیوند می‌دهند. با این اوصاف، به نظر می‌رسد، مجلس و دولت با تصویب بودجه جداگانه برای این دو مقوله، گام بزرگی برای پیشرفت برداشته‌اند. مقایسه بودجه وزارت بهداشت با دیگر نهادها که مستقیما به سلامت مردم مربوط است ثابت می‌کند که منتقدان نگرانی خاصی در مورد وضعیت محرومین ندارند.
همه انسان‌ها به ساخت و تجهیز بیمارستان‌های مدرن و خدمات پزشکی با کیفیت نیاز دارند. بیمارستان‌های خصوصی مجهز در دسترس همه افراد قرار ندارد . محرومین که اغلب از هیچ پوشش بیمه‌ای برخوردار نبوده‌اند و توان پرداخت هزینه‌های درمانی بیمارستان‌های دولتی را هم نداشته‌اند، امروز تحت پوشش قرار گرفته و با ساخت و نوسازی بیمارستان‌های دولتی، امکان ارائه خدمات بهتری به آن‌ها ایجاد شده است.
البته رشد و پیشرفتی که تسهیلات ویژه‌ای در اختیار قشر محروم قرارداده، تنها مربوط به تخت‌های بیمارستانی و تجهیزات مرتبط با آن نیست؛ ارتقاء کیفیت سایر خدمات و کاهش پرداخت هم مطرح است.
حال باید دید چرا برای منتقدین طرح تحول سلامت، سرنوشت میلیون‌ها ایرانی محروم اهمیتی ندارد و در مقابل تصویب بودجه‌های هنگفت برای ارگان‌های دیگر سکوت می‌کنند و به جای تلاش برای تصویب بودجه بیشتر برای افزایش سطح دسترسی مردم به بهداشت و درمان، به بهانه‌های مختلفی از جمله هزینه‌بر بودن، مستمسک می‌شود.
با این حساب، از آموزش اگر بگذریم، میزان پیشرفت در حوزه سلامت در ایران می‌تواند ملاک و معیاری برای توسعه‌یافتگی باشد؛ نگاهی گذرا به پیشرفت در حوزه‌های متفاوت سلامت، ما را به این مهم، نزدیک‌تر می‌کند؛ توزیع ۱۲۹ هزار تجهیزات تخت های بیمارستانی و ۳۰ هزار تجهیزات پزشکی سرمایه‌ای در دولت یازدهم گواه برنامه‌ریزی صحیح و میل به توسعه‌یافتگی دولت است.
وجود بیمارستان‌های مجهز و امکانات درمانی استاندارد و پوشش بیمه‌ای عمومی از گام‌های اولیه برای برخورداری از رفاه اجتماعی است؛ این در حالی است که میزان برخورداری از رفاه اجتماعی هم از مهم‌ترین معیارهای توسعه‌یافتگی بوده و هست.
امروزه با وجود این‌که تجهیز تخت‌های بیمارستانی در دولت یازدهم ۱۰ برابر نسبت به گذشته بیشتر شده و نوسازی ۴۰۰۰۰ تخت بیمارستانی انجام شده است، کماکان نیاز به نوسازی و ساخت بیمارستان‌های جدید محسوس است.
در این میان، تحولی با اقدامات مشهود، انجام شده، اما به نظر می‌رسد برای رسیدن به استانداردهای لازم، برنامه‌های وزارت بهداشت و طرح تحول نظام سلامت، باید بیش از پیش، مورد حمایت‌های اساسی قرار بگیرند؛ نیاز به حمایت در حالی است که منتقدان طرح تحول سلامت، این طرح را با انتقادات بی‌اساس، مورد حملات سیاسی قرار می‌دهند.
در کشورهای توسعه‌یافته، ساخت بیمارستان‌های مجهز، مقوله‌ای مجزا از پوشش بیمه‌ای است، اما در ایران، منتقدان بیمه سلامت به بهانه نقدهایی که اکثرا سیاسی هستند، بودجه‌های مصوبه این دو مقوله را به هم پیوند می‌دهند. با این اوصاف، به نظر می‌رسد، مجلس و دولت با تصویب بودجه جداگانه برای این دو مقوله، گام بزرگی برای پیشرفت برداشته‌اند. مقایسه بودجه وزارت بهداشت با دیگر نهادها که مستقیما به سلامت مردم مربوط است ثابت می‌کند که منتقدان نگرانی خاصی در مورد وضعیت محرومین ندارند.
همه انسان‌ها به ساخت و تجهیز بیمارستان‌های مدرن و خدمات پزشکی با کیفیت نیاز دارند. بیمارستان‌های خصوصی مجهز در دسترس همه افراد قرار ندارد . محرومین که اغلب از هیچ پوشش بیمه‌ای برخوردار نبوده‌اند و توان پرداخت هزینه‌های درمانی بیمارستان‌های دولتی را هم نداشته‌اند، امروز تحت پوشش قرار گرفته و با ساخت و نوسازی بیمارستان‌های دولتی، امکان ارائه خدمات بهتری به آن‌ها ایجاد شده است.
البته رشد و پیشرفتی که تسهیلات ویژه‌ای در اختیار قشر محروم قرارداده، تنها مربوط به تخت‌های بیمارستانی و تجهیزات مرتبط با آن نیست؛ ارتقاء کیفیت سایر خدمات و کاهش پرداخت هم مطرح است.
حال باید دید چرا برای منتقدین طرح تحول سلامت، سرنوشت میلیون‌ها ایرانی محروم اهمیتی ندارد و در مقابل تصویب بودجه‌های هنگفت برای ارگان‌های دیگر سکوت می‌کنند و به جای تلاش برای تصویب بودجه بیشتر برای افزایش سطح دسترسی مردم به بهداشت و درمان، به بهانه‌های مختلفی از جمله هزینه‌بر بودن، مستمسک می‌شود.
