به گزارش پایگاه خبری دانا، گروه فرهنگ و هنر، محمدامین قاسمی پیربلوطی؛
نجات از دل تاریکی
چه می‌شود وقتی خشونت، نه با مشت و لگد، که با باورهای غلط و سنت‌های اشتباه به جان انسان می‌افتد؟ چگونه می‌توان از چرخه معیوب خشونت خانگی خارج شد؟ این پرسش‌های اساسی، محور اصلی مستند «کیمیا» هستند. کارگردانی زهره احمدزاده که پیش از این نیز دغدغه مسائل اجتماعی زنان و کودکان را در کارنامه خود داشته، این بار دوربین را به سوی زندگی دختری از زابل گرفته تا روایتی انسانی از مقاومت و امید را به تصویر بکشد.
نبردی نابرابر با سنت‌های غلط
مستند «کیمیا» که تولید آن از سال ۱۴۰۱ آغاز شد، زندگی دختری جوان از زابل را دنبال می‌کند که در کودکی قربانی خشونت خانگی شده است. اما این مستند صرفاً روایت یک قربانی نیست، بلکه داستان زنی است که علی‌رغم تمام آسیب‌ها، دست از تلاش برای تغییر زندگی خود برنداشته است. کیمیا نماینده نسلی از زنان است که در بستر فرهنگی سنتی، برای احقاق حقوق خود مبارزه می‌کنند.
فراتر از یک مستند اجتماعی
«کیمیا» موفق شده است با رویکردی حرفه‌ای و انسانی، موضوع پیچیده خشونت خانگی را از زوایای مختلف بررسی کند. یکی از نقاط قوت اصلی فیلم، ایجاد فضای صمیمی با سوژه و خانواده‌اش است که به روایت عمق و باورپذیری بخشیده است. کارگردان به‌درستی نشان می‌دهد که خشونت خانگی تنها به آسیب فیزیکی محدود نمی‌شود، بلکه خشونت‌های روانی و فرهنگی می‌توانند تأثیرات عمیق‌تری بر جای بگذارند.
فیلمبرداری در جغرافیای سیستان و بلوچستان - از زابل تا چابهار - نه تنها به زیبایی‌های بصری اثر افزوده، بلکه به عنوان نمادی از شرایط زندگی سوژه عمل می‌کند. شن‌های زابل نمایانگر سختی‌های زندگی کیمیا و آب‌های چابهار نماد پویایی و امید به آینده است.
این مستند اگرچه فضایی زنانه دارد، اما مخاطب آن محدود به زنان نیست. پدران، برادران و همسرانی که می‌توانند با بینش جدیدی نسبت به نقش خود در خانواده بیندیشند، از مخاطبان اصلی این اثر هستند.
قهرمانی که تسلیم نمی‌شود
آنچه «کیمیا» را از بسیاری مستندهای اجتماعی متمایز می‌کند، تمرکز بر «امید» و «توانمندسازی» به جای نمایش صرف رنج و محنت است. کیمیا در این مستند، یک قربانی منفعل نیست، بلکه زنی است که با آگاهی و اراده، مسیر زندگی خود و حتی اطرافیانش را تغییر می‌دهد. فیلم به زیبایی نشان می‌دهد که چگونه یک زن می‌تواند نه تنها زندگی خود، بلکه نگرش خانواده و اطرافیانش را متحول کند. این تغییر تدریجی و عمیق، امیدواری زیادی در مخاطب ایجاد می‌کند.
حرف آخر: تماشا کنیم یا نه؟
مستند «کیمیا» اثری است که دیدن آن به تمامی علاقه‌مندان به سینمای مستند، فعالان حوزه زنان و خانواده، و همه کسانی که دغدغه مسائل اجتماعی را دارند، توصیه می‌شود. این فیلم به‌ویژه برای جوانان و والدینی که می‌خواهند درکی عمیق‌تر از چالش‌های زنان در جامعه سنتی پیدا کنند، بسیار آموزنده است. اگرچه موضوع فیلم می‌تواند سنگین و تلخ باشد، اما پیام نهایی آن امیدبخش و توانمندساز است. «کیمیا» به ما یادآوری می‌کند که هیچ خشونتی نمی‌تواند روح انسانی را برای همیشه در بند نگه دارد. شاید وقت آن رسیده که ما هم مانند کیمیا، با باورهای غلط مبارزه کنیم و راه تغییر را در پیش بگیریم.
