در این زمانه بسیار پیش آمده که دختران 25 تا 35 ساله به دلیل رابطه سالمی که نتوانسته اند با مردان اطرافیان شان برقرار کنند با ترس از ازدواج نکردن به روان درمانگران مراجعه می کنند. اما اشکال اصلی کار کجاست؟
دختران مجرد چه نگاهی به مردان اطراف شان دارند؟
گاهی دخترانی در سنین حدود 25 تا 35 سال به ما روان‌درمانگران مراجعه می‌کنند که از نظر سنی خودشان را در معرض خطر ازدواج نکردن می‌بینند. در عین حال با این شکایت آمده‌اند که در طی این سال‌ها یا قادر به برقراری ارتباط با مردان نشده‌اند و یا اینکه با هر مردی وارد رابطه شده‌اند، بعد از دو سه ملاقات اولیه آن مرد از آنها سکس خواسته و بدین ترتیب آنها رابطه را قطع کرده‌اند و یا بعداز دو سه ماه از شروع رابطه درحالی که این دختران تازه در حال پهن کردن بساط رابطه و عشق و عاشقی بوده‌اند، آن مردان بدون هیچ توضیح قانع‌کننده‌ای آنها را کنار گذاشته و رها کرده‌اند.
این دختران از اینکه برای اولین‌بار در عمرشان به «مردی اجازه داده‌اند» که به‌شان نزدیک شود و حالا با چنین برخوردی مواجه شده‌اند، شدیدا احساس خسران می‌کنند و ضمن احساس خشم فراوان نسبت به آن مردان بی‌احساس و بدذات، خودشان را نیز به خاطر اینکه اساسا حاضر به برقراری ارتباطی شده‌اند که «قرار نبوده به جایی برسد» سرزنش می‌کنند.
به نظر می‌رسد حداقل بخشی از مساله از آنجا ناشی می‌شود که بعضی از این دختران در خانواده‌هایی بزرگ شده‌اند که با یک نگاه سیاه و سفید دختران را به دو دسته «دختران خوب» و «دختران بد» تقسیم می‌کنند. این دوپاره‌سازی صفر و صدی ظاهرا نوعی استراتژی نیمه خودآگاه یا ناخودآگاه برای محافظت از عفاف ذهنی و عاطفی و جسمی دختران است. در این ساختار تربیتی محافظتی آموزه‌هایی به دختران داده می‌شود که بتوانند نه تنها خودشان را از دست «مردان بد» در بیرون مصون دارند بلکه با دیو هراسناک هوس و میل جنسی در درون نیز مبارزه کنند و آن را تا آستانه خفه شدن کامل پیش ببرند.
بعضی از این آموزه‌ها از این قرارند
_ اکثر مردها برخلاف پدر، برادر، عمو و دایی‌های تو آدم‌های هوس‌ران و غیرقابل اعتمادی هستند.
_ مردها در رابطه با دخترها فقط و فقط به سکس فکر می‌کنند.
_ مردهایی «خوب» هستند که از روز اول بگویند که به قصد ازدواج جلو آمده‌اند.
_ اگر مردی از اول نگوید که قصد ازدواج دارد، ارزش ندارد که رابطه با او را ادامه دهی حتی اگر دوستت داشته باشد.
_ دوست داشتنی که به قصد ازدواج نباشد هیچ سودی برای تو ندارد.
_ رابطه عمیق عاطفی کالای بسیار گران‌بهایی است که آن را باید فقط به پای کسی که واقعا می‌خواهد با تو ازدواج کند بریزی.
_ رابطه دوستی قبل از ازدواج که قرار نباشد به ازدواج ختم شود یک خطر بزرگ دارد و آن وابسته شدن است.
_ وابسته شدن به یک پسر، اتفاق بسیار دردناک و خطرناکی است و تو را از پای درخواهد آورد.
منبع : salamaneh.com
گاهی دخترانی در سنین حدود 25 تا 35 سال به ما روان‌درمانگران مراجعه می‌کنند که از نظر سنی خودشان را در معرض خطر ازدواج نکردن می‌بینند. در عین حال با این شکایت آمده‌اند که در طی این سال‌ها یا قادر به برقراری ارتباط با مردان نشده‌اند و یا اینکه با هر مردی وارد رابطه شده‌اند، بعد از دو سه ملاقات اولیه آن مرد از آنها سکس خواسته و بدین ترتیب آنها رابطه را قطع کرده‌اند و یا بعداز دو سه ماه از شروع رابطه درحالی که این دختران تازه در حال پهن کردن بساط رابطه و عشق و عاشقی بوده‌اند، آن مردان بدون هیچ توضیح قانع‌کننده‌ای آنها را کنار گذاشته و رها کرده‌اند.
این دختران از اینکه برای اولین‌بار در عمرشان به «مردی اجازه داده‌اند» که به‌شان نزدیک شود و حالا با چنین برخوردی مواجه شده‌اند، شدیدا احساس خسران می‌کنند و ضمن احساس خشم فراوان نسبت به آن مردان بی‌احساس و بدذات، خودشان را نیز به خاطر اینکه اساسا حاضر به برقراری ارتباطی شده‌اند که «قرار نبوده به جایی برسد» سرزنش می‌کنند.
به نظر می‌رسد حداقل بخشی از مساله از آنجا ناشی می‌شود که بعضی از این دختران در خانواده‌هایی بزرگ شده‌اند که با یک نگاه سیاه و سفید دختران را به دو دسته «دختران خوب» و «دختران بد» تقسیم می‌کنند. این دوپاره‌سازی صفر و صدی ظاهرا نوعی استراتژی نیمه خودآگاه یا ناخودآگاه برای محافظت از عفاف ذهنی و عاطفی و جسمی دختران است. در این ساختار تربیتی محافظتی آموزه‌هایی به دختران داده می‌شود که بتوانند نه تنها خودشان را از دست «مردان بد» در بیرون مصون دارند بلکه با دیو هراسناک هوس و میل جنسی در درون نیز مبارزه کنند و آن را تا آستانه خفه شدن کامل پیش ببرند.
بعضی از این آموزه‌ها از این قرارند
_ اکثر مردها برخلاف پدر، برادر، عمو و دایی‌های تو آدم‌های هوس‌ران و غیرقابل اعتمادی هستند.
_ مردها در رابطه با دخترها فقط و فقط به سکس فکر می‌کنند.
_ مردهایی «خوب» هستند که از روز اول بگویند که به قصد ازدواج جلو آمده‌اند.
_ اگر مردی از اول نگوید که قصد ازدواج دارد، ارزش ندارد که رابطه با او را ادامه دهی حتی اگر دوستت داشته باشد.
_ دوست داشتنی که به قصد ازدواج نباشد هیچ سودی برای تو ندارد.
_ رابطه عمیق عاطفی کالای بسیار گران‌بهایی است که آن را باید فقط به پای کسی که واقعا می‌خواهد با تو ازدواج کند بریزی.
_ رابطه دوستی قبل از ازدواج که قرار نباشد به ازدواج ختم شود یک خطر بزرگ دارد و آن وابسته شدن است.
_ وابسته شدن به یک پسر، اتفاق بسیار دردناک و خطرناکی است و تو را از پای درخواهد آورد.
منبع : salamaneh.com
