از منظر رهبر انقلاب دوران زندگی ائمه مانند زندگی «انسان ۲۵۰ساله» است؛ یعنی ائمه از هم جدا نیستند و در واقع «کلهم نور واحد» هستند. در این‌باره برایمان توضیحاتی بفرمایید.

ائمه‌ی معصومین علیهم‌السلام همه نور واحدند. وقتی منشأ و مقصد یکی باشد، طبیعتاً، کلیات مسیر با هم تطبیق می‌کند. خداوند می‌فرماید انبیاء الهی مصدق یکدیگرند. این تعبیر بارها در قرآن مثل آیه‌ی «مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ وَأَنْزَلَ التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِیل» هم تکرار شده است. این تصدیق پیامبر نسبت به انبیاء گذشته است. گاهی هم از انبیاء گذشته این تصدیق ذکر شده است؛ چون تمام انبیاء از یک منبع مبعوث شدند، پس، همه از یک منبع پیام می‌گیرند و رسالتشان هم دارای هدفی مشترک است. البته‌ به‌جز اموری که به بستر آن زمان مربوط می‌شود. مثلاً، معجزات حضرت موسیعلیه‌السلامبا معجزات سایر انبیاء متفاوت است. این تفاوت در وسایل و ابزارها و امکاناتی است که به‌کار می‌گیرند، و الّا مقصد، مبدأ و منشأ یکی است. عین همین سخن درباره‌ی ائمه‌ی معصومین هم هست. امامانی که ما انتخاب می‌کنیم طبیعتاً به‌دلایل مختلف حتی در مقاصد و اهداف با هم متفاوت‌ هستند؛ امّا امامی که خدا انتخاب می‌کند، باید با امام دیگر از نظر اهداف، مقاصد و منشأ یکسان باشد. البته به‌دلیل اقتضائات و شرایطی که در هر زمان وجود داشت، ائمه تفاوت‌هایی در شیوه و عمل داشتند؛ چون آنان تحت هدایت الهی بودند.

کیفیت ارتباط و حتی محدث‌بودن ائمه علیهم‌السلام به این معناست که از جانب خداوند برای آن‌ها الهاماتی مشخص و معین بیاید. می‌فرماید اگر علم ما در هر هفته تجدید نشود، ما دچار نقصان می‌شویم. علوم ما هر هفته تجدید می‌شد تا علوم و معارف متناسب با شرایط زمان باشد. این حقیقت واحد در مورد همه‌ی ائمه هم وجود دارد. ما در بین ائمه‌ تفاوت‌های فردی هم داریم. مثلاً، ما امامی داریم که در سنین سی یا چهل سالگی به امامت رسیده است. ائمه سنین و شرایط مختلفی داشتند، ولی در مجموع آنان برای تمامی زمان‌ها الگو هستند. مثل الگوی غیبت که در زمان امامین عسکریینعلیهم‌السلاماین الگو به نقطه‌ی کمال رسید و جامعه‌ی شیعه برای ورود به عصر غیبت آماده شد. بنابراین، ائمهعلیهم‌السلاممثل انبیاء از نظر اصول و مبانی همانند یکدیگرند. احادیث و احکام شرعی چه از امام صادقعلیه‌السلام، یا از امام باقرعلیه‌السلامو یا از امام عسکریعلیه‌السلامباشد، هیچ فرقی برای ما نمی‌کند؛ چون سیره‌ و شیوه‌ی آنان با همه‌‌ی تنوعش در انتها یک معنا دارد. ما باید بتوانیم در هر زمان با تحلیل سیره‌ی معصومین در زمان خودشان راه خودمان را پیدا کنیم.

لطفاً زندگی و فضایل امام حسن عسکری علیه‌السلام و مقام آن حضرت را توصیف بفرمایید.

درباره‌ی سیره‌ی امام عسکریعلیه‌السلامدر دوره‌ی حیاتشان چند نکته قابل توجه است. اوّل اینکه دوران امامت حضرت شش سال بیشتر نبود؛ یعنی از بیست‌ودو سالگی تا بیست‌وهشت سالگی امامت شیعیان را بر عهده داشتند. خب، این کوتاهی دوران امامت این نتیجه را می‌دهد که ما آثار، کلمات و وقایعی که از حضرت در دست داریم به نسبت ائمه‌ی دیگر بسیار کم است خصوصاً اینکه دوران امامت حضرت با شش خلیفه‌ی عباسی تلاقی دارد. این قضیه از نظر سیاسی و اجتماعی وضعیت ویژه‌ای به‌وجود می‌آورد. این اوضاع ویژه، نشانه‌ی بی‌ثباتی و بی‌قراری و در نتیجه عدم امکان فعالیت‌های دامنه‌دار است. خلفای عباسی از زمان سفاح با بنی‌الحسن بیعت داشتند که آن بیعت را هم برهم زدند و خودشان خلافت و زعامت امور مسلمین را به‌دست گرفتند. آنان از همان زمان، امامان شیعه را از نظر فکری و مشروعیت رقیب خود می‌دانستند. امامان از زمان امام هشتم، به‌نحوی در چهارچوب سیاسی حکومت قرار گرفته بودند؛ چون امام هشتم سِمَت ولایتعهدی داشتند، آن‌ها هم نگاه ویژه‌ای به ایشان داشتند. آن‌ها به امامان بعد از امام هشتم هم نگاه ویژه‌ای پیدا کردند. این سیاست عباسیان بود که باید همواره در کنترل و مراقبت از امامان مُصر باشند؛ حتی قبل از امام هشتم، برای اینکه امام کاظمعلیه‌السلامتحت نظر و مدیریت خودشان باشد، ایشان را به بغداد آوردند. امام هشتم را هم که مأمون به مرو آورد و به شهادت رساند. بقیه‌ی ائمه هم به شکل‌های مختلفی تحت نظر بودند. به همین خاطر سیره و روش ائمه‌ به‌خصوص امام عسکریعلیه‌السلامبا وجود اینکه تحت نظر بودند و گاهی هم به زندان می‌افتادند، خاص است. مثلاً، در کوفه نهضتی به‌راه افتاد و بلافاصله امام عسکریعلیه‌السلامرا به زندان منتقل کردند؛ یعنی حضرت در خود سامرا علاوه‌ براینکه در حصر محیطی بودند، به زندان هم منتقل می‌شدند.

حالا امام در این شرایط چگونه باید امامت کند؟ چگونه پیام خود را به مردم برساند؟ یکی از شیوه‌های حضرت فردسازی بود؛ یعنی مأموران حکومتی و محافظان حضرت گاهی در زندان و در محیط‌های دیگر غالباً تحت تأثیر اخلاق و رویه‌ی حضرت قرار می‌گرفتند، به‌طوری‌که آن‌ها از ارادتمندان حضرت می‌شدند. مثلاً، انفاق امام به‌گونه‌ای بود که نیاز فرد را برطرف می‌کرد و زندگی‌اش را زیرورو می‌کرد؛ یعنی اگر نیازمند بود، نیاز او به‌طور کلی برطرف می‌شد.

جایگاه امام عسکریعلیه‌السلامدر همان شرایط بسیار سخت بود. در زمان امام هادیعلیه‌السلامشیعیان فکر می‌کردند که محمد‌بن‌علی (امامزاده سیدمحمد) امام است، ولی ایشان قبل از شهادت امام هادیعلیه‌السلاماز دنیا رفت و امام عسکریعلیه‌السلامبه‌عنوان جانشین حضرت در مدت کوتاهی معرفی شدند. واقعاً‌ شرایط اجتماعی بسیار سختی برای حضرت بود. ایشان را به سامرا بردند تا دائماً تحت نظر باشد و اجازه‌ی فعالیت اجتماعی و جمع‌کردن شیعیان دور خودش را نداشته باشد. ایشان نمی‌توانستند مثل بسیاری از ائمه به معارف و مسائل اجتماعی و سیاسی ورود پیدا کنند. امام عسکریعلیه‌السلامو پدرشان مصلحت دیدند که این‌گونه شیعه و تفکر اهل بیت را حفظ کنند.

علوی از ارادتمندان و شیعیان حضرت در سامرا می‌گوید یک روز که فهمیدیم امام عسکریعلیه‌السلاممی‌خواهند از خانه بیرون بیایند، به همراه چند نفر از شیعیان بر سر راه حضرت ایستادیم تا ایشان را زیارت کنیم. همین‌طور که منتظر بودیم، قاصدی نامه‌ای برای ما آورد. در آن نامه نوشته شده بود که امروز هیچ‌کس بر من سلام نکند و با دست اشاره نکند. شما امروز در امان نیستید و خطر شما را تهدید می‌کند. ببینید شرایط برای امام عسکریعلیه‌السلامچگونه بوده است. وقتی علی‌بن‌عاصمِ نابینا نزد حضرت می‌آید و اعلام ولایت و برائت از دشمنان می‌کند و می‌گوید به‌خاطر محدودیت‌ها و فشارها نمی‌توانیم عقایدمان را ابراز کنیم، حضرت به نقل از پیامبر می‌فرمایند کسی که نتواند ما را یاری کند و در خلوت از دشمنان ما بیزاری جوید و کسی که مخفیانه دشمنان ما را نفرین کند، صوت و صدایش به همه‌ی ملائکه می‌رسد و ملائکه برای او دعا می‌کنند.

در این شرایط، حضرت در رفع و رد شبهات و همچنین حفظ جان شیعه بسیار تلاش می‌کردند؛ حتی همان زمان هم حضرت با این مسئله روبه‌رو بودند که عده‌ای از شیعیان، تشیع و پیروی از معصومین را صرفاً در مبارزات سخت و با سلاح و شمشیر می‌دانستند، درحالی که تقریباً هیچ‌کدام از آن‌ها نتوانستند در تاریخ و در آن زمان توفیقی به‌دست بیاورند و جز افزودن مصیبت و ناراحتی و گرفتاری برای شیعیان چیزی نداشت؛ حتی خود امام عسکریعلیه‌السلامرا به‌خاطر نهضتی که در کوفه پدیدار شده بود، زندانی کردند. لذا، حفظ تفکر و جان شیعه از جمله مسائلی بود که امام با مدیریت سازمان وکالت در بلاد مختلف شیعیان، این اقدامات را راهبری می‌کردند.