تمام کودکان در مقطعی از زندگی خود احتمالا اضطراب جدایی را به شکلی تجربه می کنند ، این أمر بسیار متداول و کاملا طبیعی است و می تواند در زمان هایی بسیار کوتاه اتفاق بیافتد و برای همیشه ماندگار نخواهد بود.
فاطمه زمانی ، خبرگزاری دانا ، گروه سبک زندگی ؛ اضطراب جدایی نوعی اختلال شایع دوران کودکی است که کودکان اغلب با آن در هنگام جدا شدن از والدین و سپرده شدن به شخص یا مکان دیگر مواجه می شوند.
تمام کودکان در مقطعی از زندگی خود احتمالا اضطراب جدایی را به شکلی تجربه می کنند ، این أمر بسیار متداول و کاملا طبیعی است و می تواند در زمان هایی بسیار کوتاه اتفاق بیافتد و برای همیشه ماندگار نخواهد بود.
اضطراب جدایی اغلب از حدود 8 ماهگی شروع میشود و معمولا در حدود 1 سالگی بهبود می یابد. یعنی زمانی که کودک شروع به حرکت کردن و راه رفتن می کند و فعالیت های زیادی ذهن اورا به خود مشغول کرده و اورا سرگرم می کند.
با این حال گاهی اوقات این اضطراب در حدود 2 سالگی باز می گردد ، یعنی دقیقا زمانی که کودک نسبت به استقلال خود ، دنیای اطراف و احساساتش آگاهی بیشتری پیدا می کند.
چطور اضطراب جدایی کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد؟
کودکانی که دچار اضطراب جدایی می شوند، ممکن است واکنش های متفاوتی از خود نشان دهند، بعضی از آن ها منزوی شده و در فعالیت های جمعی شرکت نمی کنند و از خوردن یا بازی کردن امتناع می ورزند. بعضی دیگر نیز زمانی که والدین اتاق را ترک می کنند ، ممکن است شروع به گریه و فریاد زدن کنند و تنها با بازگشت والدین و نوازش آن ها آرام شوند.
تا شش ماهگی نوزاد بدون هیچ مشکلی و با شادی حاضر است تا نزد هر فرد غریبه و آشنایی که از او مراقبت می کند ، بماند. اما زمانی که کودک نسبت به محیط اطراف خود آگاهی بیشتری پیدا می کند و می تواند چهره ی عزیزان خودرا تشخیص دهد، آنگاه خود تصمیم می گیرد که با چه کسی احساس راحتی می کند و در این وضعیت چهره ها و محیط های جدید را تشخیص خواهد داد.
کودک ممکن است با طیب خاطر در کنار یک فرد جدید ، فردی غریبه یا حتی فردی که گاه به گاه اورا می بیند، بماند . در صورتی که مادر درکنار او حضور داشته باشد.اما به محض آنکه مادر برای انجام کارهای آشپزخانه یا هرکار دیگری از اتاق خارج می شود ، ممکن است وحشت زده شده و شروع به فریاد زدن کند.
چگونه با اضطراب جدایی در کودکان برخورد کنیم ؟
کودکی که دچار اضطراب جدایی شده است ، نیاز دارد به طور مداوم و متقاعد کننده به او اطمینان داده شود که نبود شما به این معنا نیست که برای همیشه از پیش او رفته اید. تنها راه اثبات این موضوع آن است که اورا ترک کنید و دوباره برگردید. درصورتی که فرزندتان علائم اضطراب جدایی را از خود نشان می دهد ، می توانید کارهای عملی زیر را جهت بهبود این وضعیت انجام دهید:
برای شروع ابتدا فرزندتان را به دفعات کم و مدت زمان کوتاه نزد دوست یا اقوام خود بگذارید.
شاید بتوانید اورا به وسیله ی پتو یا اسباب بازی نرمی که با شما مرتبط می داند ، آرام سازید.
سعی کنید زمان ترک فرزندتان را هنگامی که بیدار و سرحال است، قرار دهید ، نه هنگامی که گرسنه ، خسته یا بدخلق باشد.
سعی کنید فرزندتان را تنها با تعداد کمی از افراد ثابت تنها بگذارید و محیط اطراف اورا تا آن جا که امکان دارد ، برایش آشنا نگه دارید.
با فرزندتان هر روز واژه های خداحافظی را تمرین کنید یا دستتان را به نشان خداحافظی برایش تکان دهید به طوری که این کار برای او سرگرم کننده باشد.
زمانی که خداحافظی کردید ، به عقب برنگردید یا مخفیانه اورا تماشا نکنید، مگر آنکه کاملا مطمئن باشید که دیده نخواهید شد.
اگر کودک به قدر کافی بزرگ است که توضیحات شمارا درک می کند ، همیشه به او اطمینان بدهید که دوباره بر می گردید.
زمانی را برای کودک تعیین کنید که مطمئن باشید به این زمان تعیین شده پایبند خواهید بود.
هرگز زمانی که کودک به شما نگاه نمی کند و متوجه شما نیست ، به طور مخفیانه اورا ترک نکنید.
