به گزارش خبرگزاری دانا حضرت آیت الله مهدوی کنی قدس سره، در بیانات و دروس خود همواره توجه ویژه ای به احادیث داشته و در کلام خود بارها به شرح احادیث پرداخته اند.
آنچه در ادامه آمده است، شرح سه حدیث از امام رضا علیه السلام، توسط آیت الله مهدوی کنی قدس سره است.
گناه در انقلاب؛
امام رضا (ع) فرمودند: «اگر بندگان خدا گناهانی را انجام دهند که قبلاً انجام نمیدادند، بدانند که خدا بر آنها بلایی نازل میکند که قبلاً نمیشناختند».
گناه در زمان شاه یکطور دیگر بود و بلایش هم یک چیز دیگر؛ ولی الان گناه یک طور دیگر است. امروز دیگر مکانهاي فساد در این مملکت نیست که کسی به آنجا برود. حالا اگر بعضيها در گوشه و کنار فساد میکنند انشاءالله جمهوری اسلامی دست آنها را قطع خواهد کرد و آثاری از فساد علنی در مملکت دیگر باقی نخواهد ماند.
خب! آن گناهان مربوط آن زمان بوده، ولی الان گناهان دیگری هست که ممکن است خدا به وسیلهي آن گناهها، این نعمت انقلاب را خدای نکرده از ما بگیرد. این نعمتهایی که در سایهي انقلاب به دست ما آمده خدا بگیرد و بگوید مردم! شما لیاقت ندارید، شما لیاقت ندارید امامی داشته باشید مجتهد و عادل، مدبّر و شجاع، متهجّد و عارف و فیلسوف، و فرزند پیغمبر و مبارز که همهي صلاحیتها در او هست. ممکن است شما مردم صلاحیت حفظ او را نداشته باشید، صلاحیت نداشته باشید اوامرش را گوش بدهید.
فرازی از کتاب سیاستمدار صادق
تفسیر بسم الله؛
امام رضا (ع) در تفسیر بسم الله و حکمت اینکه چرا باید کارها را به نام و یاد خدا و با این عبارت شروع کرد، میفرماید: مَعْنَى قَوْلِ الْقَائِلِ بِسْمِ اللَّهِ أَيْ أَسِمُ عَلَى نَفْسِي سِمَةً مِنْ سِمَاتِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هِيَ الْعِبَادَةُ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ مَا السِّمَةُ قَالَ هِيَ الْعَلَامَة
یعنی من خود را به سبقهی الهی مُهر میزنم برای اینکه کار من باقی بماند؛ همانگونه که برای اعتبار یک تکّه کاغذ، آن را مُهر میزنند.
اینکه ما کلام خود و کارهای خود را با نام خدا شروع میکنیم یا بر محصولات و آثار و کتب خود نام الله را درج میکنیم، برای ارزش پیدا کردن و اعتبار پیدا کردن آنهاست. در این علامتگذاری نیز نام «الله» بهعنوان یک علامت ثابت و شناختهشده در بسم الله بیان شده و بر آن تأکید بسیار شده است.
علت این تأکید بر نام «الله» نیز آن است که هر نامی، برخاسته از فرهنگی بوده و نشانگر یک فرهنگ و منطق است. فرهنگ و منطق دین اسلام، فرهنگ «الله» است که مستجمع جمیع صفات ذات الهی است.
برگرفته از کتاب تفسیر سوره مبارکه حمد