به گزارش گروه ایرانشناسی خبرگزاری دانا، طرح مسائل و مشکلات زیست محیطی شاید زمانی یک موضوع فانتزی به شمار می آمد اما اکنون به یکی از مهمترین موضوعاتی بدل شده که همه ما به نوعی با آن دست به گریبان هستیم و تکرار مکرر آن هم مفید به فایده است.
یکی از مسائلی که همگی به آن آگاه هستیم این است که رها کردن زباله در طبیعت کار نادرستی است پس چرا اینکار را انجام می دهیم؟
برخی معتقدند که زباله هایی همچون باقی مانده غذا، پوست میوه جات و… ، به علت طبیعی بودنشان جذب طبیعت می شوند و در آینده خطری برای محیط زیست ایجاد نمی کنند و آنها را در طبیعت رها می کنند. با قبول اینکه، این گفته صحیح است همین‌جا باید به کسانی که اینگونه فکر می کنند متذکر شد ، درست است که این زباله ها قابلیت جذب برای طبیعت را دارند و نسبت به سایر زباله ها سریعتر جذب می شوند، اما حداقل زمانی را برای جذب شدن نیاز دارند که با رها کردن آنها در طبیعت جلوه بصری و زیبای طبیعت را از بین می بریم و گاهی نیز برخی از این زباله ها بوی بدی از خود ساتع می کنند ، که خوشبینانه ، برای اندک زمانی آن محیط طبیعی را غیر قابل استفاده می کند پس چه بهتر که زباله های خود را پس از هر تفریح و مسافرتی همراه با خود به شهر آورده و در سطل‌های مخصوص زباله قرار دهیم.
عده‌ای دیگر هستند که متاسفانه زباله های پلاستیکی (انواع بطری‌های نوشیدنی، ظروف یکبار مصرف و…) را در طبیعت رها می کنند. منابع گوناگون اعداد و ارقام متفاوتی را برای مدت زمان جذب اینگونه زباله ها برشمرده اند (از ۳۰۰ تا ۶۰۰ سال) اما چیزی که به نظر مهمتر می آید، کُند و آرام بودن دوره جذب است. به این افراد باید گفت که با رها کردن هر زباله پلاستیکی در طبیعت برای نسل های آینده چه چیزی به یادگار می گذاریم؟ آیا درک انسان مدرن و بشر مدعی فهم تا به این اندازه افول کرده است؟ آیا رها کردن زباله در طبیعت راحتی ما را در پی دارد و یا بر دشواری های ما می افزاید؟
مسئله مهم دیگری که مسافران و گردشگران با آن مواجه می شوند نحوه آتش روشن کردن در جنگل است. که برخی مسافران در نحوه ایجاد آتش و خاموش کردن آن بی توجه هستند و با روش‌های صحیح آتش روشن کردن در جنگل آشنا نیستند و سالانه بخشی از جنگلهای را دچار آتش سوزی می کنند. اینجا مجالی برای آموزش نحوه صحیح برپایی آتش در طبیعت نیست اما دانستن چند نکته به صورت خلاصه و مطرح کردن برخی مسایل ساده و به نظر پیش پا افتاده می تواند کارگشا و موثر باشد.
1. مطمین شوید اطراف آتش به شعاع ۱ تا ۵/۱ متر عاری از موجود زنده است.
2. اگر نتوانستید چنین مکانی را پیدا کنید از گودال کوچک بر روی زمین استفاده کنید و یا با سنگ چین نمودن ، موقعیت بر افروختن آتش را مهار نمایید.
۳. عدم آتش افروزی پیرامون منابع سوختی موجود در طبیعت (شاخه و برگ درختان خشک، مراتع خشک شده و…)
۴. موقع خواب یا موقع حرکت و ترک محل ، مطمین شوید که آتش به طور کامل خاموش شده است؛ از آب و یا خاک مرطوب برای خاموش نمودن آتش حتما استفاده کنید.
۵. به عنوان یک طبیعت گرد متعهد ، مسوول آتش برافروخته شده را بپذیریم. این را هم بدانیم که افروختن آتش کار ساده ای است اما استفاده از آتش و مهار آن نه ، مهار آتش در طبیعت کار دشواری است و هنر و مهارت خاصی را می طلبد.
اما در صورتیکه در اثر سهل انگاری خود و دیگران با یک آتش سوزی روبرو شدیم چه اقداماتی را باید انجام دهیم:
اول : با حفظ خونسردی سمت باد را تشخیص داده و جهت آتش را تخمین می زنیم.
دوم: تنها در صورت محدود بودن آتش سوزی با استفاده از قطع رابطه آتش با برگهای خشک روی زمین و خار و خاشاک و شاخه های خشک درختان و مواد اشتعال زا محدوده آتش را به حداقل ممکن برسانیم.
سوم : در صورت سرکش بودن آتش و عدم امکان کنترل و مهار آن تنها سعی نماییم خود و سایرین را به نقطه ای امن خارج از محدوده آتش هدایت نموده و سریعا واحدهای امداد و نجات، محیط بانان، جنگل بانان و سایر مراجع ذیربط را مطلع نمائیم. (تلفن رایگان امداد جنگل و مرتع ۰۹۶۹۶)
چهارم: با مشاهده هرگونه آتش رها شده توسط دیگران به‌عنوان یک عامل اساسی در پیشگیری از آتش سوزی از کنار آتش رها شده بی تفاوت و غیر مسوولانه عبور نکرده و خود اقدام به خاموش نمودن آتش نماییم، شاید این آتش رها شده خود سر منشا آتش سوزی بزرگی گردد.
جدا از این موارد ایمنی در ارتباط با آتش که مطرح گردید ، آتش روشن کردن نباید چهره طبیعت را نازیبا بکند، بعد از اینکه آتش را به درستی خاموش کردیم باید طوری بقایای آن را از بین ببریم که آثاری از محل آتش ما در طبیعت باقی نماند.
بعد از ترک طبیعت چیزی به جز رد پا در آن باقی نگذاریم و چیزی هم به جز عکس از آن با خود به یادگار نبریم.
احسان سمیع زاده فعال محیط زیست
