دکتر محمد مهدی کاشفی الاصل،داروساز در یادداشتی به خبرگزاری دانا به بررسی ارتباط مستقیم مرگ زود رس با تظاهرات روحی گرسنگی پرداخت.
به گزارش گروه سلامت خبرگزاری دانا (دانا خبر)،نتایج مطالعات دانشمندان فیزیولوژیست و زیست شناس آمریکایی در زمان های طولانط(برابر 40 تا 50 روز) نشان داده است که وزن بدن افراد در اثر گرسنگی کامل به تدریج کاهش پیدا می کند و در جريان 10 روز اول محروميت، كاهش وزن روزانه به حدود 1 تا5/1 درصد وزن اوليه بدن می رسد.
هرچند مدت زمان يک محروميت كامل غذايی برای ادامه زندگی نسبت به عوامل مختلف مانند وضع ذخيره های كم و بيش زياد بدني، حرارت محيط خارج، استراحت يا كار عضلاني، حالات روحي(درد و اندوه )،ابتلا به تب، سن و نوع متغير است اما طبق آمارها نقصان وزن اعضای مختلف بدن انسان در این اثر بسیار متفاوت است و سرعت کاهش وزن نسبت مستقیمی با جوان بودن و کوچک بودن جثه دارد.
طبق تحقیقات های مختلف هرقدر فرد گرسنه مورد آزمايش، جوا نتر و كوچكتر باشد، وزن بدنش با سرعت بيشتري كم مي شود؛ زمان زنده ماندن با گرسنگي كامل براي نوزاد انسان 3 روز و برای انسان بالغ 5 تا 6 هفته است.این میزان زنده ماندن هرگز از 9 هفته بيشتر نمي شود.مرگ زمانی پیش می آید که پروتئین های بدن به حدود نصف مقدار طبیعی خود برسد یعنی وقتی که بدن فرد محروم از غذا 40 تا 50 درصد وزن خود را از دست دهد،مرگ فرا مي رسد.
اما دیگر مطالعات این دانشمندان نشان داده است که افراد چاق بسته به سلامت اوليه و ميزان چربي بدن شان از 3 هفته تا 25 هفته و حتي بيشتر مي توانند با وجود محدوديت هاي غذايي زنده بمانند. مدارک تاريخي زیادی نشان داده است بسياري از زندانيان توانسته اند 28 الي 40 روز در محروميت غذايي زنده بمانند.محققان بزرگي مانند شارل ريشه، ژانت و شارلو نیز در ملاحظات خود يادآوري کرده اند كه مدت چند ماه شاهد محرومیت غذایی كامل 2 نفرهيستريک بوده اند كه مصرف روزانه انرژي آنها از600 كالري تجاوز نمی كرده است.
همچنین مطالعات دیگر تحقیقات نشان داده است که تظاهرات روحي گرسنگي می تواند باعث مرگ زود رس شود. بررسی وضع روحی محرومانی مانند كارگران محبوس شده در دالان هاي زيرزميني، محكوماني كه با اجبار بايد با گرسنگي مبارزه كنند و جهانگرداني كه راه خودشان را در بيابان ها و صحراها گم کرده اند،نشان داد این افراد علاوه بر اینکه طعمه افکار اندوهبار و مایوس کننده قرار می گیرند،برای نجات خود هم به فعالیت های شدید عضلانی دست می زنند که همين عوامل روحي و جسمي از مقاومت آنان می كاهد و غالبا مرگ پس از 10 تا 15 روز به سراغشان می آيد.
