یک استاد دانشگاه گفت: متأسفانه فروشگاه‌ها و مراکز عرضه صنایع دستی ایران را در اروپا در دولت نهم و دهم بسته شد و تمام فروشگاه‌ها تعطیل شدند که باید آنها را احیا کنیم.
به گزارش گروه ایران شناسی خبرگزاری دانا (داناخبر) به نقل از تسنیم، فرید جواهری‌زاده در پاسخ به این سوال که آیا بهتر نیست یک نمایشگاه دائمی صنایع دستی برای عرضه محصولات این هنر داشته باشیم اظهار داشت: چیزی که دائمی شد از چشم می‌افتد، ما ایرانی‌ها به دنبال تنوع هستیم لذا توصیه می‌کنیم هیچ‌گاه به دنبال نمایشگاه دائمی صنایع دستی نباشیم.
وی افزود: نماشیگاه‌های ادواری سیاست خوبی بود که در دولت‌های پیشین، حتی قبل از ادغام صنایع دستی با میراث فرهنگی موجود بوده است و چارت‌بندی آنها هم به صورت محلی، بین‌المللی و منطقه‌ای بود لذا اتفاق مهم‌تری که باید بیفتد این است که باید در حوزه داخلی اگر می‌خواهیم موفق شویم، صنایع دستی قابل عرضه در بازارهای بین المللی داشته باشیم، یعنی نگاهمان فقط خردنگر نباشد، بلکه کلان‌نگر باشیم و فقط نگاهمان به تقویت بازار داخلی نباشد.
این استاد دانشگاه اضافه کرد: برگشت به سیاست‌های دهه 70 می‌تواند در این حوزه کمک‌کننده باشد چراکه در آن زمان شاهد بودیم سازمان صنایع دستی وقت، فروشگاه‌ها و مراکز عرضه صنایع دستی ایران را در اروپا داشت اما این مراکز در دولت نهم و دهم بسته شد و تمام فروشگاه‌ها تعطیل شدند که نمی‌دانم با چه سیاستی این کار انجام شد.
وی با بیان اینکه ضربه‌‌ای که در این حوزه خوردیم بسیار زیاد بود تصریح کرد: با این نوع سیاست، به عنوان مثال فروشگاه‌های صنایع دستی در آلمان بسته شد، قالی ایرانی در آلمان ضربه شدیدی خورد.
جواهری‌زاده ادامه داد: باید به دنبال احیای آن نمایشگاه و فروشگاه های دائمی ایران در اروپا باشیم و در سطح کشور هم به صورت ادواری نمایشگاه‌های صنایع دستی را ایجاد کنیم و از سوی دیگر هنرمندان صنایع دستی را با پرداخت یارانه هزینه خورد و خوراک در حین برگزاری این نمایشگاه‌ها یاری کنیم، باید در نظر داشت برخی صنایع دستی ما در برخی رشته‌ها در حال فروپاشی هستند و نیاز به توجه بیشتر دارند لذا باید آنها را به نمایشگاه‌ها بیاوریم تا بتوانند در این فضاها کار خود را عرضه کنند.
این استاد دانشگاه یادآور شد: از همه اینها مهم‌تر این است که باید بدانیم که ما دو دسته هنرمند داریم؛ هنرمندانی که به نان شب‌شان محتاجند و هنرمندانی که وضع آنها خیلی خوب است لذا نگاه ما باید به سمت تقویت فرودست‌ها باشد و البته توجه خود را از قوی‌ها نگیریم.
وی افزود: نماشیگاه‌های ادواری سیاست خوبی بود که در دولت‌های پیشین، حتی قبل از ادغام صنایع دستی با میراث فرهنگی موجود بوده است و چارت‌بندی آنها هم به صورت محلی، بین‌المللی و منطقه‌ای بود لذا اتفاق مهم‌تری که باید بیفتد این است که باید در حوزه داخلی اگر می‌خواهیم موفق شویم، صنایع دستی قابل عرضه در بازارهای بین المللی داشته باشیم، یعنی نگاهمان فقط خردنگر نباشد، بلکه کلان‌نگر باشیم و فقط نگاهمان به تقویت بازار داخلی نباشد.
این استاد دانشگاه اضافه کرد: برگشت به سیاست‌های دهه 70 می‌تواند در این حوزه کمک‌کننده باشد چراکه در آن زمان شاهد بودیم سازمان صنایع دستی وقت، فروشگاه‌ها و مراکز عرضه صنایع دستی ایران را در اروپا داشت اما این مراکز در دولت نهم و دهم بسته شد و تمام فروشگاه‌ها تعطیل شدند که نمی‌دانم با چه سیاستی این کار انجام شد.
وی با بیان اینکه ضربه‌‌ای که در این حوزه خوردیم بسیار زیاد بود تصریح کرد: با این نوع سیاست، به عنوان مثال فروشگاه‌های صنایع دستی در آلمان بسته شد، قالی ایرانی در آلمان ضربه شدیدی خورد.
جواهری‌زاده ادامه داد: باید به دنبال احیای آن نمایشگاه و فروشگاه های دائمی ایران در اروپا باشیم و در سطح کشور هم به صورت ادواری نمایشگاه‌های صنایع دستی را ایجاد کنیم و از سوی دیگر هنرمندان صنایع دستی را با پرداخت یارانه هزینه خورد و خوراک در حین برگزاری این نمایشگاه‌ها یاری کنیم، باید در نظر داشت برخی صنایع دستی ما در برخی رشته‌ها در حال فروپاشی هستند و نیاز به توجه بیشتر دارند لذا باید آنها را به نمایشگاه‌ها بیاوریم تا بتوانند در این فضاها کار خود را عرضه کنند.
این استاد دانشگاه یادآور شد: از همه اینها مهم‌تر این است که باید بدانیم که ما دو دسته هنرمند داریم؛ هنرمندانی که به نان شب‌شان محتاجند و هنرمندانی که وضع آنها خیلی خوب است لذا نگاه ما باید به سمت تقویت فرودست‌ها باشد و البته توجه خود را از قوی‌ها نگیریم.
