محمد درویش در وبلاگ خبرآنلاینش از فاجعه کاشت برنج برای محیط زیست فارس می‌گوید
داستان غرورانگیز کشاورزی در استان فارس و رقابت تنگانگ این خطه با دیار خوزستان برای صدرنشینی در تولید سالانه محصولات کشاورزی، اینک نه تنها دیگر غرورآفرین نیست، بلکه آشکارا غمبار و ترسناک هم شده است. نوشتار پیش رو، به این استحاله‌ی نگران‌کننده می‌پردازد؛ آن هم به بهانه‌ی خبری شگفت‌انگیز که نگارنده در یک نشست کارشناسی در همین هفته دریافت کرد ...روز شنبه گذشته، در جلسه‌ای که در دفتر طرح تنوع زیستی زاگرس برگزار شده بود، شرکت داشتم. در آن جلسه که مدیرکل محیط زیست استان چهارمحال و بختیاری - دکتر سعید یوسف پور - و دکتر موسوی از اساتید دانشگاه صنعتی اصفهان هم شرکت داشتند، سرکار خانم مهندس ابوالقاسمی، مدیر پروژه زاگرس گفتند: اخیراً در مطالعاتی که در مورد سد درودزن انجام داده‌اند، متوجه یک خلاف شگفت‌انگیز شده‌اند؛ چرا که دریافته‌اند وسعت شالیکاری‌ها در اراضی پشت سد درودزن از رقم 32 هزار هکتار که مصوب بوده، به رقم 137 هزار هکتار افزایش یافته است!
متوجه هستید؟ نه تنها هنوز در استان فارس محصول پرمصرفی چون برنج کشت می‌شود، بلکه وسعت اراضی زیر کشت آن افزایش هم یافته است! چرا؟ مگر نمی‌بینیم که در پایین دست این سد در بختگان و طشک و کم جان چه فاجعه‌ای رخ داده است؟ مگر نمی‌دانیم که میزان تراز منفی آبخوان‌های استان فارس در بین 31 استان کشور، رکورد شکن شده و به بیش از منهای 2.1 میلیارد متر مکعب رسیده است؟
چگونه آینده‌ی این بوم و بر را اینگونه ارزان به حراج نهاده‌ایم؟ آیا مفهوم آب مجازی را نمی‌دانیم؟ آیا نمی‌دانیم که نباید استان فارس که به شدت در معرض تنش آبی قرار دارد، خود صادرکننده آب مجازی باشد؟
آیا توضیح بیشتری لازم است؟!
