به گزارش خبرنگار گروه آموزش خبرگزاری دانا
(دانا خبر)، برای ما که از حال و هوای مدرسه دور شده ایم، اول مهر، سال هاست که
تبدیل به یک نوستالژی شیرین شده است. با آغاز سال تحصیلی تازه و به راه افتادن
کاروان کودکان روپوش به تن، یاد خاطرات مدرسه به طور گسترده در رسانه های کشور
زنده می شود تا شور و نشاطی تازه به فضای بازگشایی باغ دانش عرضه شود.
اما، برای بسیاری از مردم کشور ما، خاطره مدرسه جدا از «جنگ» نیست. نمی دانم آیا در روز سی و یکم شهریور 1359، در مدارس کشور، جشن شکوفه ها برای کلاس اولی ها برگزار شده بود یا نه، ولی آن سال و هشت سال بعد از آن، اول مهر همواره همراه با تشویش و دلهره برای مردم ایران آغاز می شد. بچه ها، در مناطق مرزی، صبح ها به مدرسه می رفتند و مادرها، چشم به راه بودند که ظهر از راه برسد و باز بتوانند بچه های خود را در آغوش بگیرند.
هشت سال، برای ساختن نوستالژی یک نسل کافی است. روزهای بمباران، پناهگاه مدرسه، پنجره های چسب کاری شده، سال تحصیلی در خانه و یادگرفتن الفبا پای درس معلم داخل تلویزیون، کمبود لوازم التحریر، دفترهای کاهی، مدادهایی که تا تمام نمی کردی، یکی دیگر به تو نمی دادند، کتاب های درسی که باید برای سال بعدی ها نو نگه می داشتی، سرودهای ملی و میهنی، قلک هایی که برای کمک به جبهه پر می شد، بسته هایی که برای رزمندگان آماده می شد و در آخر، هم کلاسی هایی که امروز، روی همین نیمکت کوچک، کنار تو و یک نفر دیگر می نشستند و روز دیگر، نامشان را در آن لیست جاودانه می دیدی: «دانش آموز شهید...»
اول مهر، گرچه نوید آغاز علم آموزی برای دانش آموزان ایرانی است. گرچه تلاش می کنیم، آغازی شاد برای شکوفه های تازه گام گذاشته به اجتماع باشد، اما نباید فراموش کنیم، نوستالژی مدرسه برای ما تا ابد با «جنگ» همراه است. با محرومیت ها، کاستی ها، اضطراب ها و با امیدها و آرزوهای نسلی که با «دفاع» بزرگ شدند و امروز تلاش می کنند بچه های خود را با بهترین لوازم التحریر و امن ترین سرویس ها، به مدرسه بفرستند.
