برخلاف کشور ما با تمدنی کهن، در سرزمینی چون آمریکا که فاقد تاریخ دیرین است، چنان از میراث گذشته محافظت می شود که گویی از قدمتی چند هزار ساله برخوردار هستند
به گزارش گروه سبک زندگی خبرگزاری دانا (دانا خبر) و به نقل از عصر ایران، امیرحسین تیموری دانشجوی دکترای جامعه شناسی در تگزاس، در یادداشتی تلاش کرده است به بررسی این مساله مهم که «کشورهای نوپدیدی چون آمریکا از تاریخ خود چگونه پاسداری می کنند و ما چگونه؟» بپردازد.
تیموری از مشاهدات خود می گوید:
چندی پیش به همت یکی از دوستان رفته بودیم بازدید از موزه Dr.Pepper در شهر محافظه کار ویکو در تگزاس. Dr.Pepper محصولی نوشیدنی است که حدود یک قرن پیش در همین تگزاس پاگرفت و ریشه دواند. چیزی مثل زمزم ایرانی؛ با این تفاوت که برخلاف زمزم، دکتر پپر شهرتی فراگیر و جهانگیر دارد.
موزه نوشابه دکتر پپر
موزه ای سه طبقه بناکرده اند برای حفظ و صیانت از تاریخ این کارخانه و این محصول آشامیدنی. تمام مراحل رشد و توسعه این محصول، انواع و اقسام ماشین آلات، دفتر کار مدیران و صاحبان، بطری ها و موارد جانبی را برای ضبط در حافظه تاریخ به شکلی نیکو نگه داشته و پاسداری می کنند.
از این موارد در آمریکا بسیار است. سوژه ها و پدیده های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی که به زور قدمت شان به 150 سال می رسد چنان حراستی می شوند تو گویی برای آمریکا اهمیتی همچون اهرام ثلاثه و تخت جمشید دارد.
نکته جالب اما اینکه همین محصول آشامیدنی که عمر درازی هم ندارد برای خود مورخ هم دارد: پژوهشگری به نام هری الیس.
نمونه دیگر دپارتمان ها و مکاتب مختلفی است که می پردازند به همین تاریخ کوتاه آمریکا که از استقلالش در سال 1776 کمتر از 240 سال می گذرد.
برای مثال هر رئیس جمهوری و هر دوره ای برای خود مورخ و ساز و کاری دارد. مقایسه کنید با ایران یا حتی بسیاری از تمدن های کهن دیگر در غفلت از میراث های تاریخی. خیلی راه دور نرویم. درست است که آگاهی ما از دوران باستان ایران زمین محدودتر است و منحصر می شود به دروازه های مورخانی چون هرودوت اما از مختصات و ویژگی های همین تاریخ معاصر نیز غفلت شده است.
اگر آمریکایی ها برای هر رئیس جمهوری مورخ می تراشند، به تعبیر یکی از مورخان مان، هنوز محل دفن بسیاری از شاهان و شاهزادگان، سیاستمداران و بزرگان تاریخ معاصر ایران مشخص نیست.
در واقع آمریکایی باتمام وجود از همین تاریخ خردسال شان حراست می کنند و "تاریخ بیداری" می نویسند اما ملت های کهنسالی چون ایران از بسیاری از زوایای همین تاریخ معاصر خود غافل اند.
