اما داستان این اعداد: پلاستیک ها با توجه به
نوعشان به 7 گروه تقسیم بندی می شوند. با این شناخت پلاستیک های قابل بازیافت،
خطرناک، کم خطر و ... قابل شناسایی خواهند بود.
شماره 1 یا PETE: همان بطری های آب معدنی است که نسبتا بی خطرند اما بدلیل متخلخل
بودن آن امکان نفوذ باکتری‌ها به درون بطری وجود دارد پس متاسفم که بگویم بهتر است
آنها را استفاده مجدد نکنید. به زباله های خشک بسپاریدشان.
شماره 2 یا HDPE: پلی اتیلن متراکم. پلاستیک بی خطری است. کدر رنگ است. ظروف
مایع ظرفشویی و سایر مواد شستشو از این قبیل پلاستیک‌ها هستند و برای بازیافت ظروف
مناسبی هستند.
شماره 3 یا PVC : معمولا لوله ها از این جنساند و همچنین مواد اولیه پلاستیک
هایی که روی ظروف غذا می کشند و بطری های روغن مایع. این گونه از پلاستیک به هیچ وجه
نباید نزدیک حرارت در هنگام پخت غذا شوند چراکه گرما باعث آزاد شدن مواد شیمیایی
درون PVC شده و به
درون مواد غذایی در حال پخت نفوذ می کند که باعث اختلالات هورمونی می‌شوند. پس تا
جایی که می‌توانید از استفاده ظروف با این جنس خودداری کنید. هرگز مواد را با
پلاستیک رویش در مایکروویو نگذارید. راستی این PVC ها بدقلقند و به راحتی بازیافت نمی‌شوند.
شماره 4 یا LDPE : پلی اتیلن با تراکم کم. همان کیسه‌های نایلونی خرید. این
کیسه‌ها بی خطرند اما متاسفانه و متاسفانه معمولا غیر قابل بازیافت.
شماره 5 یا PP : پلی پروپیلن. ظرف ماست و ظروف مشابه که دهانه گشادی دارند.
همچنین نی نوشیدنی‌ها. بی خطرند و به راحتی بازیافت می‌شوند.
شماره 6 یا PS : پلی استیرن‌ها. همان ظروف یکبار مصرف. در این ظروف مواد
سمی بالقوه وجود دارد بویژه هنگام گرم شدن. تا جایی که می شود از این ظروف
استفاده نکنید. بیشتر مواقع غیر قابل بازیافتند.
شماره 7 یا PC: همان گزینه معروف سایر موارد. از کیس کامپیوتر و iPod گرفته تا ظروف غذا .استفاده از این جنس پلاستیک بویژه
برای غذا همیشه آخرین گزینه تان باشد و این شماره 7 هم معمولا غیر قابل بازیافت
است.
نمی دانم توجه کردید یا نه اما بدترین ها همان کیسه نایلونی خرید و ظروف یکبارمصرف بودند که هم سمی اند و هم بازیافتشان سخت است. اما این بدترین‌ها بدبختانه در شمار بیشترین‌ها هم هستند.
