رسمی کمرشکن به نام جهیزیه سنگین

به گزارش گروه سبک زندگی خبرگزاری دانا (داناخبر) میان جهیزیه و آبرو رشته‌ای نامریی اما محکم کشیده شده که نبودن اولی (جهیزیه) به نبودن دومی (آبرو) منجر می‌شود و در نتیجه آنها که آبرویشان را دوست دارند دنباله این رشته نامریی را می‌گیرند و به تدارک جهیزیه متوسل می‌شوند.

جام جم آنلاین نوشت: این حکم عرف است که دختر باید با دستی پر به خانه شوهر برود، پس هر که به عرف احترام بگذارد و از آن تبعیت کند، با خیالی آسوده و سر​ بلند زندگی می‌کند. البته بهای این خیال آسوده بعضی وقت‌ها زیاد است، آن هم در خانواده‌هایی که در مرتبط بودن جهیزیه و آبرو تردید ندارند و در عین حال دستشان خالی‌تر از آن است که بار اقتصادی خرید لوازم زندگی را بدون دغدغه به دوش بکشند.

پدرانی که بیش از حد توان خود وام می‌گیرند یا مادرانی که مدت‌ها قناعت می‌کنند تا از پس خرید جهیزیه دخترشان برآیند و حتی سال‌ها پس از ازدواج دختر همچنان اقساط این جهیزیه را پرداخت می‌کنند، محصول این بخش از عرف هستند که همچنان ارزش آدم‌ها را با میزان دارایی‌شان می‌سنجد.

زخم زبان

سال‌هاست که در فرهنگ ایرانی دختری که با جهیزیه‌ای پر و پیمان به خانه شوهر بیاید، ستایش می‌شود و بر سر زبان‌ها می‌افتد و بر عکس، دختری که جهیزیه‌ای مختصر و کم‌بها دارد حتی اگر ویژگی‌های فردی چشمگیری داشته باشد، مورد سرزنش‌های آشکار و نهان قرار می‌گیرد.

البته این وضع فقط مربوط به فرهنگ ما نیست چون هنوز هم در برخی کشورها از جمله هند رابطه میان جهیزیه و احترام دختران، رابطه‌ای جدی است.

کشوری ناامن برای زنان

هند را چهارمین کشور ناامن برای زنان می‌دانند. در مورد جهیزیه نیز در این کشور با دختران تازه عروس برخوردهایی خشن می‌شود، به طوری که خانواده برخی از دامادها این دختران را آزار و اذیت و تحقیر می‌کنند که بعضی از این آزارها به مرگ عروس‌ها منجر می‌شود.

به همین علت است که در این کشور معمولا خانواده عروس جهیزیه‌های سنگین برای دخترانشان تهیه می‌کنند، چون می‌دانند رفتن او به خانه شوهر با دست خالی، تبعات بدی برایش دارد.

این وضع تقریبا در کشور ما هم وجود دارد و شاید مثل هند به مرگ دختران منتهی نشود، اما هنوز خانواده‌های زیادی وجود دارند که عروسی را که بار جهیزیه‌اش سنگین و پرارزش باشد به عروسی که چنین مزیتی ندارد، ترجیح می‌دهند.

چشم و هم­ چشمی

در فرهنگ‌هایی که ارزش آدم‌ها را با پول و معیارهای مادی می‌سنجند، رقابت‌های ناسالم نیز شکل می‌گیرد‌. تهیه جهیزیه یکی از این عرصه‌های رقابت ناسالم است، چون افراد دریافته‌اند که اگر به لوازم بهتر و باکیفیت‌تری متوسل شوند، شانس‌شان بالاتر می‌رود و موقعیت بهتری در خانواده جدید پیدا می‌کنند.

جهیزیه‌های امروزی (البته برای دخترانی که متمکن هستند) تلفیقی است از لوازم ضروری زندگی و وسایل غیرضروری که شاید تا پایان زندگی مشترک نیز به کار نیاید، اما فرهنگ امروزی بودنشان را لازم و موجب چشمگیر شدن جهیزیه می‌داند.

البته در این شرایط هنوز هم زوج‌های متفاوت وجود دارند که دوری‌شان از زرق و برق‌های دست و پاگیر آنها را به نمونه‌هایی تبدیل کرده که رفتارشان قابل الگو‌برداری است‌.

از جمله آنهایی که هزینه مراسم عروسی‌شان را به خرید لوازم خانه به سبکی که می‌پسندند، اختصاص می‌دهند یا دخترانی که هزینه خرید جهیزیه را با پس‌انداز داماد روی هم می‌گذارند یا خانه‌ای می‌خرند یا خانه‌ای اجاره می‌کنند و لوازمی در حد نیاز می‌خرند، بی‌آن‌که به این فکر کنند که مردم چه می‌گویند و درباره‌شان چطور قضاوت می‌کنند‌.

قانون حمورابی هم از جهیزیه می‌گوید

اگر حمورابی، شاه کشور باستانی بابل را بشناسیم حتما قانون منسوب به او را که قانون حمورابی نامیده می‌شود، می‌شناسیم، یعنی نخستین سند شناخته‌شده‌ای که در آن یک فرمانروا مجموعه‌ای از قوانین را برای ملتش تدوین کرده است‌.

این پادشاه قوانین زیادی را نیز درباره مسایل خانواده وضع کرده که بسیاری از آنها هنوز هم عادلانه به نظر می‌رسد‌، اما او در لابه‌لای بندهای خانوادگی قانون خود چند بار به واژه جهیزیه اشاره کرده که ثابت می‌کند مردمان عهد باستان نیز درگیر این موضوع بوده‌اند.

طبق یکی از این بندها، اگر مردی بخواهد از زنی که برای او فرزند آورده، جدا شود باید علاوه بر جهیزیه، بهره مالی مزرعه، باغ و منقولات را به او بپردازد.

همچنین اگر مردی بخواهد از زنش که از او دارای فرزند نشده، جدا شود باید بهای جهیزیه‌ای را که زن از خانه پدرش همراه آورده به او بپردازد.

این در حالی است که طبق این قانون، اگر زن مردی بیمار شود و مرد بخواهد زن دیگری اختیار کند، نباید زن نخست را از خانه اخراج کند، بلکه باید در خانه‌ای که ساخته نگه دارد و او را تا زمانی که زنده است حمایت کند، اما اگر این زن نخواهد در خانه مرد بماند، مرد باید جهیزیه او را پس بدهد و زن را به خانه پدرش بفرستد