به گزارش گروه ایرانشناسی خبرگزاری دانا(داناخبر) به نقل از فارس، بوکان هویت تاریخی خود را از محوطه باستانی قلایچی در مجاورت روستای قلایچی در هشت کیلومتری شمال شرقی بوکان به وام گرفته که بازمانده یکی از مراکز بسیار مهم تمدن (ماناها) در هزاره نخست پیش از میلاد مسیح در حوزه شمال غرب ایران است و نماد تمدن و قانون در بین مردمان این نواحی بوده است.
اسناد و مدارک باستانی مکشوفه از این منطقه نشان از یک تمدن کهن است که همزمان نمونه‌هایی از این دست در حسنلو در نقده، زیوه در سقز حکایت از پیشینه تاریخی این دیار است، بوکان به پایگاه اشکانیان و ساسانیان نیز منتسب بوده زیرا تپه‌های خاکستری نشانگر آتشکده‌های عهد زرتشت است.
طبق بررسی‌های به عمل آمده در روند و خواستگاه پیدایش شهرها معلوم شده که خاورمیانه و مخصوصا مناطق غرب ایران جزو کهن‌ترین تمدن‌هایی هستند که سابقه شهرنشینی آن‌ها محرز شده است، بر همین اساس شهر کنونی بوکان نیز با توجه به قرارگیری در حیطه جغرافیایی فوق و نیز وجود ده‌ها بنا تپه و سایت تاریخی در داخل و اطراف خود از کهن‌ترین مکان‌هایی است که دارای سابقه شهر نشینی است.
قدمت تاریخی بوکان در کنار شاخص‌های فرهنگی، بوکان را در استان با نام شهر فرهیختگان معرفی کرده و ادبیات این دیار چهره‌‌های برجسته‌ای را به عرصه هنر و ادبیات ایران زمین معرفی کرده است، یدک کشیدن شهر آفرینش‌های فرهنگی و هنری مسوولیت مردمان این دیار را در حفظ و پاسداری و نشر این سرمایه گرانبها را دو چندان کرده است.
قبل از آمدن آریایی‌ها به ایران حکومت‌های محلی زیادی در سلسله جبال زاگرس حکومت می کردند از میان دولت‌هایی که نخست در سرزمین آینده ماد تشکیل حکومت دادند میتوان مانا را نام برد مرکز دولت مزبور در جلگه جنوبی دریاچه ارومیه قرار دارد.
دولت مانا از قرن هشتم بارها با آشور و اورارتو به مبارزه برخاست و در واقع مغلوب هیچ یک از دول مزبور نشد، براساس پژوهش‌ها و بررسی‌های انجام گرفته آثار مربوط به دولت مانا از جنوب دریاچه ارومیه به دست آمده است.
این محدوده شامل شهرهای بوکان، نقده، اشنویه، پیرانشهر، سردشت، مهاباد، میاندوآب، شاهین‌دژ، سقز، بانه و بیجار و براساس یافته‌های جدید مناطق زنجان و از آن طرف تا حوالی تبریز است.
در سال 1364 گروهی از باستان‌شناسان سازمان میراث فرهنگی کشور برای انجام یک فصل بررسی و شناسایی محوطه‌های باستانی عازم منطقه بوکان شدند، این گروه ضمن بازدیدهای خود با تپه‌ای مواجه شد که از هر لحاظ حایز اهمیت بوده است در سطح تپه و نیز در گودهایی که توسط غارتگران فرهنگی ایجاد شده بود شمار زیادی آجر لعابدار و قطعات متعدد آن پیدا شد و بنا بر گفته اهالی این آجرها که عموما لعابدار و دارای نقوش گوناگون بوده دست به دست خرید و فروش می‌شد.
نمونه این آجرها از موزه ملی توکیو و مرکز مطالعات خاورمیانه ژاپن و... سر در آوردند بر این اساس سازمان میراث فرهنگی کشور در صدد بر آمد در این محوطه برنامه کاوش را به اجرا درآورد.
باستان‌شناسان طی یک فصل کاوش بخش‌هایی از یک سازه مهم معماری را از زیر خاک خارج کردند و همچنین کتیبه آرامی آن که سیزده سطر دارد طی این کاوش‌ها به دست آمد این کتیبه به همراه آجرهای لعابدار مکشوفه از این فصل حفاری در موزه ایران باستان نگهداری می‌شود و طی طرح مشترکی از طرف دانشگاه تهران و موزه ایران باستان مورد مطالعه قرار گرفته است.
هیات کاوشگران به بقایای معبدی دست یافت که طبق کتیبه آرامی آن متعلق به دوره مانا بوده و در واقع همان شهر ایزیرتو پایتخت ماناها است در اطراف قلایچی قلاع نظامی کوهستانی با عملکردهای استحفاظی دیده‌بانی و تقویتی ایجاد شده است.
در دومین فصل کاوش هیات کاوش قلایچی بزرگ‌ترین قلعه نظامی ماناها را در ساحل شمالی زرینه رود در بالای کوه مجاور روستای جان آقا شناسایی کرد علاوه بر این قلعه چند قلعه مانایی دیگر در فصل‌های بعد در مکان‌هایی چون روستای اربنوس روستای آقا از توابع میاندوآب شناسایی کرد علاوه بر این قلعه چند قلعه مانایی دیگر در فصل‌های بعد در مکان‌هایی چون روستای اربنوس روستای ساری قامیش عملکرد حفاظتی نسبت به شهر ایزیرتو داشتند.
در بالای تپه قلایچی مجموعه‌ای معماری به دست آمد که مساحت آن یک هکتار است این مجموعه دارای یک ورودی و سه پله در ورودی است در کنار ورودی اتاقی کوچک وجود دارد و آثار دو پایه ستون در آن دیده می‌شود کف مجموعه به صورت سنگفرش بوده و در وسط این مجموعه تالار ستون‌داری وجود دارد که نسبت به کل مجموعه حالت مرکزیت به خود گرفته است.
غار طبیعی قلایچی در 12 کیلومتری شمال شرقی بوکان و در مجاورت محوطه باستانی قلایچی که از مراکز تمدن مانایی‌ها بوده قرار گرفته و از جمله غارهای طبیعی به شمار می‌آید که در اثر نفوذ آب به دورن لایه زمین شکل گرفته و از نظر ساختاری از جمله غنی‌ترین غارهای مکشوف در ایران به شمار می‌رود.
دهانه غار قلایچی با قطر هشت متر در ارتفاع یک‌هزار و 750 متری کوهی با همین نام قرار دارد عمق چاه تا رسیدن به کف تالار نخست 110 متر بوده که مستلزم فرود روی تپه‌ای 20 متری است.
عمیق‌ترین چاه ایران با نام دریا در شهر رفسنجان به عمق 83 متر ثبت شده و این در حالی است که با کشف چاه اول این غار میتوان آن را با عمق 110 متر عمیق‌ترین چاه طبیعی کشف شده در ایران نامید.
وسعت بوکان حدود 5.6 درصد آذربایجان غربی را به خود اختصاص داده و بعد از شهرهای ارومیه و خوی بزرگ‌ترین شهر استان است، این شهرستان در منطقه تقریبا کوهستانی و معتدل قرار گرفته است.
طبق کشفیات باستانشناسی سال 1350 که توسط وزارت فرهنگ آن زمان به ثبت رسیده است معلوم می شود که سه هزار سال پیش در شهر بوکان آبادی وجود داشته است با مراجعه به 31 فقره آثار مکشوفه باستانی بوکان و اطراف آن و نیز وجود تنورهای خرد شده و گورهای بسیار در اعماق زمین به قدمت این نواحی میتوان پی برد.
مردم منطقه در این شهر و روستاهای اطراف آن به تولید صنایع دستی مشغول هستند و عمده صنایع دستی این منطقه شامل قالی بافی، سجاده بافی، پارچه بافی، حصیر بافی و خراطی بوده و پولک دوزی از مشهورترین صنایع خانگی این شهرستان است.
آرامگاه شیخ برهان در روستای خانقاه، آبشار کیوه رش در منطقه گردشگری کیوه رش، قلعه بردینه، مسجد جامع روستای حمامیان، مسجد جامع بوکان، قلعه سردار عزیز خان مکری و گنبد سردار از دیگر آثار تاریخی بوکان به شمار می‌رود.
قلعه سردار خان مکری از اماکن تاریخی بوکان محسوب می‌شود سردار عزیز خان مکری وزیر جنگ ناصر الدین شاه قاجار در سال 1285 هجری قمری اقدام به احداث یک قلعه در کنار حوضخانه بزرگ بوکان کرد در دو گوشه شرقی و غربی این قلعه در بالای برج‌های مرتفع منشوری شکل آن دو کنگره فلزی نصب شده که شکوه و عظمت خاصی را به قلعه بخشیده بود.
مقبره سردار در شهر بوکان در داخل پارک عمومی قرار گرفته و مربوط به دوره قاجاریه است این اثر 198 مترمربع بوده و دارای یک گنبد مرکزی، ایوان و دو دهلیز در طرفین است، مصالح به کار رفته در بنا در قسمت پی از سنگ لاشه به صورت تفلیسی و دیوارها و گنبد و طلق‌ها از آجر چهارگوش است، در ضلع جنوبی که ورودی بنا را تشکیل می‌دهد ایوانی با دو ستون سنگی قرار گرفته که زیبایی خاص به مجموعه داده است.
مقبره مذکور مدفن خانواده سردار «عزیز خان مکری» داماد امیرکبیر و فرمانده کل قشون ناصرالدین شاه قاجار بوده که مورد توجه امیرکبیر بوده است، بنای مذکور با معماری سنتی یکی از آثار قدیمی و ارزشمند بوکان بوده که به دلیل احترام خاص مردم به این مکان معمولا مورد بازدید اهالی بوکان قرار می‌گیرد.
مسجد حمامیان در نزدیکی شهر بوکان در کنار روستای حمامیان مسجد قدیمی و نسبتا سالم حمامیان و بقایای مدرسه قدیمی حمامیان که هم اکنون قسمتی از کلاس‌های آن سالم مانده، قرار گرفته است، این مسجد قبل از جنگ جهانی دوم در سال 1328 هجری بنا شده و موسس آن مرحوم «محمود آقا ایلخانی‌زاده» و معمار آن شادروان «معمارباشی مراغه‌ای» بوده است.
مسجد جامع بوکان در بخش مرکزی و قدیمی شهر و در کنار تپه قدیمی، مشهور به تپه قلعه سردار و در ضلع شرقی سرآب که از کوه فعل شکینه سرچشمه می‌گیرد، قرار گرفته، این اثر با طول و عرض 25*30 متر دارای شانزده گنبد که بر روی نه ستون قرار گرفته احداث شده است.
شش عدد از این ستون‌ها از سنگ‌های آهکی تراشدار مربوط به بنای اولیه اثر است، ولی چهار گنبد آجری و سه عدد از ستون‌ها با تیرآهن و روکش سیمانی در گسترش بعدی مسجد در سال 1345 ساخته شده‌اند، تاریخ تاسیس مسجد جامع 1310 هجری قمری است و معمار این بنا مرحوم «علی اصفهانی» از معماران ماهر و چیره دست آن زمان بوده است.
