یک معضل قدیمی؛ وقتی خط زیبا در مدارس، اهمیتی ندارد

به گزارش گروه آموزش خبرگزاری دانا (داناخبر) وقتی زنگ هنر در مدارس مقطع متوسطه اول به شوخی گرفته شود، بدیهی است نمی توان توقع داشت دانش آموزان این مقطع از خط خوشی برخوردار باشند و در این شرایط، خوشنویسی در مدارس به راهی برای پرکردن ساعت های درسی تبدیل می شود.

جام جم نوشت: این اتفاق فقط امروزه رواج ندارد، بلکه در زمان های گذشته نیز که درس هنر در مقطع راهنمایی تدریس می شد، کمتر دانش آموزی بعد از پایان سال، خطی خوش از کلاس هنر به میراث می برد و در واقع، کسی از دل زنگ های هنر مدارس، خوشنویس بیرون نمی آمد.

آن گروه از دانش آموزان هم که خطی خوش داشتند، خط زیبایشان محصول کلاس های درس نبود.این مشکل قدیمی در نظام آموزش مدارس کشور باعث شده است خط تحریری بسیاری از دانش آموزان با استانداردهای خوشنویسی فاصله ای معنادار داشته باشد و این محدودیت نوشتاری تا پایان تحصیل و حتی تا پایان عمر با فرد باقی بماند.

ضعف آموزش معلمان هنر

یکی از عمده دلایل پیدایش این مشکل را باید در ضعف آموزش معلمان هنر در مدارس جستجو کرد. طبیعی است وقتی معلم هنر در مدرسه، خودش توانایی نگارش خطی زیبا را ندارد و برای این کار هم آموزش لازم را ندیده است، بنابراین نباید انتظار داشت این معلم بتواند شاگردانی خوش خط بار بیاورد.

از فقدان بودجه تا عدم استفاده از اساتید

افزون بر این، بودجه خاصی هم برای رواج خوشنویسی در وزارت آموزش و پرورش در نظر گرفته نشده است و از استادان مطرح و پیشکسوت این هنر نیز در مدارس استفاده نمی شود.

نبود تشویق

همچنین سیستم تشویقی محکمی هم برای خوش خطی دانش آموزان وجود ندارد و معمولا برای برخی معلمان فرقی نمی کند دانش آموزشان خوش خط باشد یا بدخط.به بیان دیگر، وقتی خط خوش به عنوان معیار و ملاکی برای سنجش دانش آموز خوب در نظر گرفته نشود، در این وضع نباید از دانش آموز توقع داشت برای فعالیتی که بود و نبودش تاثیری در بهبود نمراتش ندارد، وقت بگذارد و زحمت بکشد.

 هنر در مدارس احیا می شود؟

در حالی که یکی از متهمان اصلی بدخطی دانش آموزان، ضعف آموزش خوشنویسی در نظام آموزش و پرورش است، اما مسوولان فعلی وزارت آموزش و پرورش تاکید دارند در این دوره مدیریت، بهای بیشتری به زنگ هنر و خوشنویسی خواهند داد.

چندی قبل، معاون آموزش متوسطه وزارت آموزش و پرورش تاکید کرد: متاسفانه در برخی مدارس نگاه به درس هنر برای جورکردن ساعات تدریس معلمان است، در حالی که در ساعت آموزشی این درس قوه خلاقیت و تفکر دانش آموزان رشد می کند و ارتقا می یابد.

بنابراین نگاه به این درس باید تغییر کند و در وهله اول باید دبیران این درس، متخصص آ ن باشند و در رشته های مختلف هنری حرفی برای گفتن داشته باشند. در وهله دوم باید ساعت آموزشی این درس نیز کامل باشد و فقط در این صورت می توانیم ادعا کنیم زنگ هنر را احیا کردیم.

مشکل همچنان باقی است

اما با توجه به این که بسیاری از معلمان هنر در مدارس از آموزش کافی برخوردار نیستند و به اصطلاح، خودشان دستی در خوشنویسی ندارند، بعید است بتوان به این زودی ها، خوشنویسی را در مدارس کشور جا انداخت و به نظر می رسد این گونه اظهارنظرها نتواند در مقام عمل، گرهی را از مشکل بدخطی دانش آموزان باز کند.