این مسئله نشان می دهد با وجود ایجاد تحرکاتی مثبت در اقتصاد کشور طی سال گذشته، بیکاری همچنان به عنوان معضل اول داخلی کشور وجود خواهد داشت و به پفته کارشناسان بازار کار، پیک تقاضا برای کار در کشور که توسط متولدین دهه ۶۰ ایجاد شده دستکم تا نیمه دهه ۹۰ نیز ادامه خواهد یافت.
علی ربیعی وزیر کار دولت تدبیر و امید در اولین گزارش رسمی خود که در زمستان سال گذشته ارائه شد، عنوان کرد که دولت در سال ۹۳ موفق به ایجاد ۶۰۰ هزار شغل جدید شده که به صورت خالص ۴۰۰ هزار مورد آن در آمارهای بیمه ای به ثبت رسیده است.
از هر ۳ شغل یکی نابود شد!
وی همچنین عنوان کرد ۲۰۰ هزار شغل موجود نیز دچار ریزش شد و از اینرو می توان اینگونه گفت که در سال ۹۳ به ازاء هر ۳ شغل ایجاد شده در کشور، یک شغل موجود نابود شده است. وزیر کار تاکید کرده ایجاد ۴۰۰ هزار شغل با نرخ رشد اقتصادی سال گذشته متناسب بوده و از اینرو نمی توان گفت دولت دست به آمارسازی در این بخش زده است.
حال علی ربيعي در روزهایی ابتدایی سال جاری خبر از وعده جدید دولت در بخش اشتغال زایی داده است. وی افزود: هدفگذاري وزارت تعاون، كار و رفاه براي سال ۹۴ ايجاد ۴۰۰ الي ۵۰۰ هزار شغل جدید است که این موضوع نشان می دهد دولت در سال جاری نیز بین ۴ تا ۵ درصد رشد اقتصادی پیش بینی کرده است.
کارشناسان می گویند هر یک درصد رشد واقعی اقتصادی ۱۰۰ تا ۱۱۰ هزار شغل جدید ایجاد می کند؛ بنابراین طبق وعده جدید ربیعی درباره ایجاد ۴۰۰ تا ۵۰۰ هزار شغل جدید در سال جاری، امسال باید اقتصاد کشور بین ۴ تا ۵ درصد رشد جدید و واقعی را به ثبت برساند.
یکی از چالش های سال های گذشته درباره ارائه آمارهای اشتغال زایی توسط دولت های سابق این بوده که کارشناسان می پرسیدند چگونه در شرایطی که اقتصاد ایران دچار نرخ رشد منفی بوده، دولت خبر از اشتغال زایی میلیونی می داد؟ آنها می گفتند طبق ضوابط حاکم بر فضای اقتصادی کشور، تنها در صورتی می توان به ایجاد اشتغال آن هم در سطح وسیع یکی دو میلیونی امیدوار بود که اقتصاد در حال رشد مثبت باشد و نه منفی.
خطر افزایش تعداد بیکاران به ۷ میلیون نفر
همچنین این پرسش مطرح بود که اگر در طول سالیان گذشته توسط دولت های سابق به صورت میلیونی در هر سال اشتغال زایی شده، چرا مشکل بیکاری کشور همچنان پابرجاست و اثری از آن در گزارش های مرکز آمار ایران وجود ندارد؟ طی سال های گذشته با وجود ارائه آمارهای میلیونی از ایجاد فرصت های جدید شغلی، اما مرکز آمار هر بار خبر از افزایش تعداد بیکاران می داد.
طی یکی دو سال اخیر، تعداد قابل توجهی از مقامات دولت تدبیر و امید درباره اشتغال به تحصیل ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار جوان خبر داده اند که می توانند به صورت بالقوه جمعیت جویای کار محسوب شوند. دولتی ها می گویند اگر نتوان برنامه های موفقی در زمینه اشتغال زایی اجرا و مسئله بیکاری را حل کرد، در آینده نزدیک سیلی از تقاضاهای جدید کار از دانشگاه ها به راه خواهد افتاد.
براساس آخرین آمارهای ارائه شده، تعداد بیکاران مطلق کشور ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار نفرند که اگر ۴.۵ میلیون نفر دیگر نیز طی یکی دو سال آینده به آن افزوده شود، بیکاری در کشور به ۷ میلیون نفر خواهد رسید؛ بنابراین نگرانی این است که بازاری که نمی تواند مسئله بیکاری ۲.۵ میلیون نفر را حل کند، چگونه خواهد توانست به ۷ میلیون تقاضا برای کار پاسخ بدهد؟
از ۲.۵ میلیون بیکار موجود کشور نیز طبق آمارهای ارائه شده، یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر را تحصیل کرده های دانشگاهی تشکیل می دهند. کارشناسان می گویند در حال حاضر، مسئله بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاهی بسیار نگران کننده و بزرگترین معضل بازار کار ایران است.
