نمونه اولیه این زانو توسط «آموس وینتر» و همکارانش طراحی شده و به جای استفاده از هیدرولیک و حسگرهای الکترونیکی توسط یک فنر و دو کمک‌فنر عمل می‌کند.
فنر، زانو را هنگام برداشته‌شدن پای پروتزی از زمین به جلو خم می‌کند؛ در حالی که دو کمک‌فنر اساسا به عنوان ترمز عمل می‌کنند و یکی از آن‌ها مانع از تاب‌خوردن زانو به سمت عقب می‌شود، در حالی که دیگری آن را در حرکت به سمت جلو کند می‌کند؛ بنابراین زمانی که پاشنه پا به زمین می‌خورد، سرعت بیش از اندازه ندارد.
وینتر و همکارانش این زانو را طوری طراحی کرده‌اند که گشتاوری به اندازه زانوی واقعی ارائه دهد و چنین موضوعی به کاربران امکان حفظ حرکت مستقیم را می‌دهد.
پروتزهایی که توسط معلولان و در کشورهای در حال توسعه به کار می‌روند، به هیچ وجه زانوی خم‌شونده ندارند و این موضوع موجب می‌شود آن‌ها به طور آشکاری لنگ بزنند.
دانشمندان آزمایش این زانو با معلولان هندی را آغاز کرده‌اند.
