خشونت فیزیکی راه‌حل مناسبی برای برقراری نظم و احترام به قوانین نیست.
به گزارش خبرگزاری دانا، والدین همواره آرزوی داشتن فرزندانی باهوش دارند اما تحقیقات نشان می‌دهد تنبیه بدنی حتی از نوع خفیف باعث کاهش ضریب هوشی در کودکان می‌شود.
براساس تحقیقات روی ۸۰۶ کودک در سنین ۲ تا ۴ و ۷۰۴ کودک ۵ تا ۹ ساله نشان داده شده است کودکان ۲ تا ۴ سالهای که یکبار تنبیه شده بودند از کودکانی که اصلاً تنبیه نشده بودند امتیاز هوشی پنج برابر پائین‌تری داشتند و کودکان بین ۵ تا ۹ سال که به همین‌گونه تنبیه خفیفی داشتند امتیاز هوشی ۸/۲ برابر کمتر از سایر کودکان تنبیه نشده داشتند.
بنابراین هرچه والدین تنبیه بیشتری انجام دهند رشد و پرورش روان و مغزی کودک کندتر می‌شود و تنبیه به میزان بسیار اندک تأثیری منفی بر ضریب هوشی کودکان می‌گذارد.
تنبیه بدنی استرس بزرگی به کودک بخصوص آن دسته از کودکانی که دو تا سه بار در هفته تنبیه می‌شوند وارد می‌کند. پس از آن استرس ناشی از تنبیه بدنی باعث شدت یافتن علائم پس از آسیب می‌شود. از سوی دیگر متخصصان معتقدند تنبیه بدنی باعث افزایش خشونت در کودکان می‌شود.
تحقیقاتی بر گروهی از خانواده‌های شکننده به عنوان مثال (کسانی که در شرایط فرهنگی و یا مالی بدی زندگی می‌کنند، آنان که دارای تنها یک والد هستند، والدینی که مشغولیاتی بسیار داشته و کودکانی که در شرایط مناسبی رشد نمی‌کنند.) به این نتیجه رسیده‌اند کودکان در معرض تنبیهات بدنی به خصوص اگر تنبیهات بیشتر از دوبار در ماه انجام شده باشد، معمولاً کودکانی هستند که رفتاری خشن داشته و در سالهای آتی زندگی خود، دارای رفتاری خشک، خشن، مخرب و مستعد جدال خواهند بود. این نتیجه نظریه‌های روانشناسان و پزشکان متخصص را ثابت می‌کند.
همچنین کودکانی که در سنین بسیار پائین تحت تنبیه بدنی قرار گرفته‌اند هنگام آغاز دوره تحصیل به دانش‌آموزان مشکل‌آفرین در مدرسه تبدیل می‌شوند. بنابراین تنبیه بدنی هرگز نمی‌تواند در رشد و شکوفایی کودک مؤثر باشد.
خشونت فیزیکی راه‌حل مناسبی برای برقراری نظم و احترام به قوانین نیست.
راه‌های متفاوت دیگری برای تنبیه و تربیت کودک وجود دارند بطور مثال تنها گذاشتن او در اتاق‌اش و یا گوشه‌ای از خانه، بی‌توجهی به بهانه‌گیری‌های بی‌دلیل او و بسیاری راهکارهای دیگر می‌تواند به سناریوی خشونت والدین و ابراز آن به طور فیزیکی به کودک، پایان دهد. برای یافتن راه‌حل مناسب سومین اقدام شناخت خود و سپس شناخت کودک است. تا از این راه از موقعیتی که در انتها به بحث، عصبانیت و حتی خشونت‌های لفظی و شاید فیزیکی ختم می‌شود هر چه کوتاه‌تر و سریعتر خارج شد.
براساس تحقیقات روی ۸۰۶ کودک در سنین ۲ تا ۴ و ۷۰۴ کودک ۵ تا ۹ ساله نشان داده شده است کودکان ۲ تا ۴ سالهای که یکبار تنبیه شده بودند از کودکانی که اصلاً تنبیه نشده بودند امتیاز هوشی پنج برابر پائین‌تری داشتند و کودکان بین ۵ تا ۹ سال که به همین‌گونه تنبیه خفیفی داشتند امتیاز هوشی ۸/۲ برابر کمتر از سایر کودکان تنبیه نشده داشتند.
بنابراین هرچه والدین تنبیه بیشتری انجام دهند رشد و پرورش روان و مغزی کودک کندتر می‌شود و تنبیه به میزان بسیار اندک تأثیری منفی بر ضریب هوشی کودکان می‌گذارد.
تنبیه بدنی استرس بزرگی به کودک بخصوص آن دسته از کودکانی که دو تا سه بار در هفته تنبیه می‌شوند وارد می‌کند. پس از آن استرس ناشی از تنبیه بدنی باعث شدت یافتن علائم پس از آسیب می‌شود. از سوی دیگر متخصصان معتقدند تنبیه بدنی باعث افزایش خشونت در کودکان می‌شود.
تحقیقاتی بر گروهی از خانواده‌های شکننده به عنوان مثال (کسانی که در شرایط فرهنگی و یا مالی بدی زندگی می‌کنند، آنان که دارای تنها یک والد هستند، والدینی که مشغولیاتی بسیار داشته و کودکانی که در شرایط مناسبی رشد نمی‌کنند.) به این نتیجه رسیده‌اند کودکان در معرض تنبیهات بدنی به خصوص اگر تنبیهات بیشتر از دوبار در ماه انجام شده باشد، معمولاً کودکانی هستند که رفتاری خشن داشته و در سالهای آتی زندگی خود، دارای رفتاری خشک، خشن، مخرب و مستعد جدال خواهند بود. این نتیجه نظریه‌های روانشناسان و پزشکان متخصص را ثابت می‌کند.
همچنین کودکانی که در سنین بسیار پائین تحت تنبیه بدنی قرار گرفته‌اند هنگام آغاز دوره تحصیل به دانش‌آموزان مشکل‌آفرین در مدرسه تبدیل می‌شوند. بنابراین تنبیه بدنی هرگز نمی‌تواند در رشد و شکوفایی کودک مؤثر باشد.
خشونت فیزیکی راه‌حل مناسبی برای برقراری نظم و احترام به قوانین نیست.
راه‌های متفاوت دیگری برای تنبیه و تربیت کودک وجود دارند بطور مثال تنها گذاشتن او در اتاق‌اش و یا گوشه‌ای از خانه، بی‌توجهی به بهانه‌گیری‌های بی‌دلیل او و بسیاری راهکارهای دیگر می‌تواند به سناریوی خشونت والدین و ابراز آن به طور فیزیکی به کودک، پایان دهد. برای یافتن راه‌حل مناسب سومین اقدام شناخت خود و سپس شناخت کودک است. تا از این راه از موقعیتی که در انتها به بحث، عصبانیت و حتی خشونت‌های لفظی و شاید فیزیکی ختم می‌شود هر چه کوتاه‌تر و سریعتر خارج شد.
