فرزانه فدوی، خبرگزاری دانا، سرویس آموزش؛ نوجواناني كه پس از گذراندن دوران وابستگي بيش از حد به پدر و مادر ؛حالا قدم در محيطي نهاده اند كه بايد قسمت عمده اي از زمان روزانه خود را با هم سن و سالانشان بگذرانند و همنشين كساني شوند كه ممكن است از هر قشر و خانواده اي با آنها دست دوستي داده باشند.
آمار تكان دهنده از دام اعتياد دانش اموزان
مصرف و توزيع مواد مخدر بين دانش آموزان حال حاضر مدارس كشور؛ به يك فوبيا تبديل شده است و بيشتر از همه وضعيت را خوش به حال سودجوياني كرده است كه به بهاي بازيچه كردن و به كار گرفتن تعدادي از همين نوجوانان چنگال خود را بر گلوي بي خط و خش دانش آموزان ساده لوح گذاشته اند.
تا جايي كه باشگاه خبرنگاران به نقل از منصور كيايي مديركل دفتر مراقبت در برابر آسيب هاي اجتماعي وزارت آموزش و پروش گفته بود: تا به حال سه هزار و ٦٠٠ دانش آموزان دچار اختلال مصرف مواد مخدر هستند،با توجه به اينكه ١٣٦ هزار نفر نيز در معرض رفتارهاي پر خطر قرار گرفته اند.
مسئولان لطفا به هوش بيايند!
علاوه بر آن حدود دو ماه پيش نيز پرويز افشار،سخنگوي ستاد مبارزه با مواد مخدر اعلام كرد:آمار دانش آموزان گرفتار شده در منجلاب اعتياد در دهه ٩٠ نسبت به قبل رشد ٢ برابري داشته و به يك درصد رسيده است.
علي عليزاده مديركل حقوق قضايي و امور مجلس ستاد مبارزه با مواد مخدر هم در خرداد ماه سال جاري اعلام كرد: وزارت آموزش و پرورش هنوز براي بررسي معضل اعتياد بين دانش آموزان موافقت نكرده است.
اما انگار آموزش و پرورشي ها هم همان موقع آب پاكي را روي دست درخواست كنندگان اين بررسي ريختند چراكه مهرزاد حميدي معاون تربيت بدني و سلامت آموزش و پرورش گفته بود: آموزش و پرورش فعلا در اين باره صحبتي ندارد و ستاد مبارزه با مواد مخدر در روزهاي آينده دليل انتشار اين خبر را توضيح خواهد داد.
حل مسئله يا پاك كردن صورت مسئله؟
با اين گفته ها اما نكته جالب توجه آنجاست كه با اخراج يك دانش آموز معتاد از مدرسه نه تنها مشكلي حل نمي شود بلكه منجر به افزايش خطرات احتمالي هم خواهد شد زيرا اين دسته از دانش آموزان حتي پس از ترك هم اجازه حضور در كلاس هاي درس را ندارند و اين خود عامل و محركي مي شودتا فرد آسيب ديده مستعد حضور در عرصه هاي خطرناك تر از اعتياد را پيدا كرده و قرباني بي تدبيري مسئولاني شود كه واكنش به موقعي نداشته اند و به جاي برنامه ريزي هاي درست و دقيق در زمينه پرورش بيشتر، خود را مشغول آموزش هاي بي فايده اي كردند كه سرانجامي جز كاهش سن اعتياد و بالا رفتن آمار هاي اعلام شده نخواهد داشت.
