محققان یک میکرودستگاه زیست سازگار ابداع کرده اند که در داخل بدن کار گذاشته می شود و به صورت یک ابزار بی سیم پزشکی مستقیما داروها را زیر پوست آزاد کند.
به گزارش خبرگزاری دانا از پایگاه اینترنتی ساینس آلرت، این ابزار 15 میلی متری، در واقع نسخه نرم مکانیزمی به نام 'درایو ژنو' است که در ساعت های مچی قرن هفدهم استفاده می شد اما اکنون در داخل بدن کار گذاشته می شود.
امروزه بیشتر ابزارهای کمکی پزشکی که در بدن کار گذاشته می شوند، از اجزای استاتیک ساخته می شوند که اجازه نمی دهند بخش های متحرک آزادانه حرکت کنند. این ابزارها اغلب باتری و یا الکترودهایی دارند که برای بدن سمی هستند و در نتیجه، می توانند عوارضی را در بافت های مجاور ایجاد کنند.
البته دستگاه هایی مانند پیس میکرها دهها سال است که با موفقیت در بدن بیماران کار گذاشته می شوند، اما در مقایسه با ابزارهای قابل انعطاف فلزی، محققان تصور می کنند که ایمپلنت های نرم و انعطاف پذیر می توانند طیفی از درمان های جدید پزشکی را در آینده به دنبال داشته باشند.
محققان دانشگاه کلمبیا در تلاش برای ساخت یک ایمپلنت با بخش های متحرک که به راحتی بتواند در بدن کار گذاشته شود، به هیدروژل روی آوردند؛ هیدروژل ماده ای ساخته شده از زنجیره های پلیمری با مقدار زیاد آب ( بیش از 90 درصد) است که ایمپلنت را نرم و قابل انعطاف و به اندازه زیادی سازگار با بافت زیستی می سازد.
این ایمپلنت همچنین دارای یک چرخه متحرک کوچک است که توسط یک مغناطیس از بیرون این ابزار به چرخش درمی آید.
محققان این ایمپلنت را روی موش هایی آزمایش کردند که برای ابتلا به سرطان استخوان پرورش یافته بودند. آنها با استفاده از این ایمپلنت داروی شیمی درمانی 'دوکسوروبیسین' را به طور مغناطیسی در طول این آزمایش 10 روزه در بدن موش ها آزاد کردند.
نتایج این آزمایش نشان داد، این ابزار با حمل تنها 10 درصد یک دوز معمول دوکسوروبیسین، در جلوگیری از رشد سلول های سرطانی و در از بین بردن آنها موثرتر از شیمی درمانی متعارف است.
این ابزار همچنین به دلیل مقدار کاهش یافته داروی شیمی درمانی که آزاد می کند، در قیاس با یک درمان متعارف در کل برای کاربر سمیت کمتری داشت.
امروزه بیشتر ابزارهای کمکی پزشکی که در بدن کار گذاشته می شوند، از اجزای استاتیک ساخته می شوند که اجازه نمی دهند بخش های متحرک آزادانه حرکت کنند. این ابزارها اغلب باتری و یا الکترودهایی دارند که برای بدن سمی هستند و در نتیجه، می توانند عوارضی را در بافت های مجاور ایجاد کنند.
البته دستگاه هایی مانند پیس میکرها دهها سال است که با موفقیت در بدن بیماران کار گذاشته می شوند، اما در مقایسه با ابزارهای قابل انعطاف فلزی، محققان تصور می کنند که ایمپلنت های نرم و انعطاف پذیر می توانند طیفی از درمان های جدید پزشکی را در آینده به دنبال داشته باشند.
محققان دانشگاه کلمبیا در تلاش برای ساخت یک ایمپلنت با بخش های متحرک که به راحتی بتواند در بدن کار گذاشته شود، به هیدروژل روی آوردند؛ هیدروژل ماده ای ساخته شده از زنجیره های پلیمری با مقدار زیاد آب ( بیش از 90 درصد) است که ایمپلنت را نرم و قابل انعطاف و به اندازه زیادی سازگار با بافت زیستی می سازد.
این ایمپلنت همچنین دارای یک چرخه متحرک کوچک است که توسط یک مغناطیس از بیرون این ابزار به چرخش درمی آید.
محققان این ایمپلنت را روی موش هایی آزمایش کردند که برای ابتلا به سرطان استخوان پرورش یافته بودند. آنها با استفاده از این ایمپلنت داروی شیمی درمانی 'دوکسوروبیسین' را به طور مغناطیسی در طول این آزمایش 10 روزه در بدن موش ها آزاد کردند.
نتایج این آزمایش نشان داد، این ابزار با حمل تنها 10 درصد یک دوز معمول دوکسوروبیسین، در جلوگیری از رشد سلول های سرطانی و در از بین بردن آنها موثرتر از شیمی درمانی متعارف است.
این ابزار همچنین به دلیل مقدار کاهش یافته داروی شیمی درمانی که آزاد می کند، در قیاس با یک درمان متعارف در کل برای کاربر سمیت کمتری داشت.
