عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم ورزشی و تربیت بدنی با تاکید بر اهمیت ورزش در افراد کم توان ذهنی گفت: فقط یک سوم از این افراد فعالیت بدنی مناسبت دارند.
به گزارش خبرگزاری دانا،دکتر علی کاشی در گفت و گو با خبرنگار علمی ایرنا به شیوع 6.3 درصدی کم توانی در جوامع اشاره کرد و افزود: بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی (WHO) در سال 2008 تقریباً 200 میلیون کودک کم‌توان در سراسر دنیا زندگی می‌کنند. همچنین انجمن روانشناسی آمریکا میزان شیوع کم‌توانی ذهنی را حدود 2.5 درصد از هر جمعیت دانسته که 85 درصد این افراد کم‌توان ذهنی خفیف هستند. با این حساب در ایران نزدیک به پنج میلیون فرد کم‌توان و حدود 2-3 میلیون فرد دارای کم‌توانی ذهنی داریم.
وی یادآور شد: در بسیاری کشورهای دنیا سهم مشخصی از منابع ملی متعلق به افراد کم‌توان است و سیاستمداران در تدوین برنامه‌های ملی سعی می‌کنند این افراد را به عنوان شهروند مدنظر قرار داده و حقوق انسانی آن‌ها را رعایت کنند؛ با وجود این هنوز افراد کم‌توان امکان حضور در فعالیت‌های تفریحی مناسب با سن خود را ندارند و بسیاری منزوی هستند.
دبیر کل المپیک ویژه ایران همچنین اظهار کرد: کم‌توانی ذهنی یک اختلال رشدی شایع است که زندگی فرد را در سراسر عمر تحت تأثیر قرار می‌دهد. افراد کم‌توان ذهنی عمدتا کم‌تحرک بوده و در فعالیت‌های ورزشی شرکت نمی‌کنند که این موضوع آن‌ها را در معرض بیماری‌های متعددی قرار می‌دهد.
کاشی خاطرنشان کرد: عوامل مشخص‌کننده فعالیت بدنی در افراد کم‌توان ذهنی شامل خصوصیات شخصی (سن، سطح رفتارهای سازشی و وضعیت سلامتی)، درک فواید این فعالیت‌ها، محدودیت‌های اجتماعی- احساسی و برطرف کردن موانع فعالیت بدنی است. نتایج مطالعات انجام‌شده روی این افراد نشان داده که فقط یک‌سوم از افراد کم‌توان ذهنی به‌اندازه کافی برای حفظ سلامت خویش فعالیت بدنی انجام می‌دهند و سایر این افراد کم‌تحرک بوده و در معرض خطر جدی برای سلامتی هستند.
وی تصریح کرد: افراد کم‌توان ذهنی در تمام مراحل رشد در مهارت‌های حرکتی نسبت به سایر افراد همتای خود تأخیر دارند و در بین این افراد، مبتلایان به سندرم داون مشکلات و تأخیر بیشتری را تجربه می کنند.
عضو پژوهشگاه علوم ورزشی و تربیت بدنی خاطرنشان کرد: در اکثر بخش‌ها تمرینات ورزشی برای افراد کم‌توان ذهنی فواید زیادی را دارد. از آنجا که بهره هوشی از طریق اجرای فعالیت‌های بدنی بهبود پیدا نمی‌کند، از طریق این فعالیت‌ها محققان سعی در بهبود رفتارهای انطباقی با کمک فعالیت‌های بدنی منظم دارند. از سوی دیگر فعالیت‌های بدنی مناسب به افراد کم‌توان ذهنی کمک می‌کند زندگی مستقل، کسب شغل و حفظ سلامت را تجربه کنند.
کاشی معتقد است: توانایی‌های حرکتی و مهارت‌های افراد کم‌توان ذهنی عموماً با تأخیر همراه است؛ اما مداخله‌های اولیه برای جبران فاصله آن‌ها با افراد طبیعی اثر مثبت دارد. تأخیر رشد مهارت‌های حرکتی در افراد کم‌توان ذهنی بر اثر عواملی چون کمبود تجارب حرکتی، مشکلات جسمی، چاقی، اختلالات شنوایی و بینایی بیشتر می‌شود. افراد کم‌توان ذهنی اغلب دچار چاقی یا اضافه‌وزن می‌شوند که برای رفع این مشکلات طراحی برنامه‌های فعالیت بدنی یکی از مهم‌ترین اقدامات ممکن است.
وی خاطرنشان کرد: با توجه به اهمیت فعالیت بدنی و ورزش برای این افراد، فعالیت بدنی و ورزش باید در برنامه‌های زندگی این افراد به‌صورت منظم گنجانیده و آن‌ها را ترغیب شوند تا زندگی فعال‌تری داشته باشند.
وی یادآور شد: در بسیاری کشورهای دنیا سهم مشخصی از منابع ملی متعلق به افراد کم‌توان است و سیاستمداران در تدوین برنامه‌های ملی سعی می‌کنند این افراد را به عنوان شهروند مدنظر قرار داده و حقوق انسانی آن‌ها را رعایت کنند؛ با وجود این هنوز افراد کم‌توان امکان حضور در فعالیت‌های تفریحی مناسب با سن خود را ندارند و بسیاری منزوی هستند.
دبیر کل المپیک ویژه ایران همچنین اظهار کرد: کم‌توانی ذهنی یک اختلال رشدی شایع است که زندگی فرد را در سراسر عمر تحت تأثیر قرار می‌دهد. افراد کم‌توان ذهنی عمدتا کم‌تحرک بوده و در فعالیت‌های ورزشی شرکت نمی‌کنند که این موضوع آن‌ها را در معرض بیماری‌های متعددی قرار می‌دهد.
کاشی خاطرنشان کرد: عوامل مشخص‌کننده فعالیت بدنی در افراد کم‌توان ذهنی شامل خصوصیات شخصی (سن، سطح رفتارهای سازشی و وضعیت سلامتی)، درک فواید این فعالیت‌ها، محدودیت‌های اجتماعی- احساسی و برطرف کردن موانع فعالیت بدنی است. نتایج مطالعات انجام‌شده روی این افراد نشان داده که فقط یک‌سوم از افراد کم‌توان ذهنی به‌اندازه کافی برای حفظ سلامت خویش فعالیت بدنی انجام می‌دهند و سایر این افراد کم‌تحرک بوده و در معرض خطر جدی برای سلامتی هستند.
وی تصریح کرد: افراد کم‌توان ذهنی در تمام مراحل رشد در مهارت‌های حرکتی نسبت به سایر افراد همتای خود تأخیر دارند و در بین این افراد، مبتلایان به سندرم داون مشکلات و تأخیر بیشتری را تجربه می کنند.
عضو پژوهشگاه علوم ورزشی و تربیت بدنی خاطرنشان کرد: در اکثر بخش‌ها تمرینات ورزشی برای افراد کم‌توان ذهنی فواید زیادی را دارد. از آنجا که بهره هوشی از طریق اجرای فعالیت‌های بدنی بهبود پیدا نمی‌کند، از طریق این فعالیت‌ها محققان سعی در بهبود رفتارهای انطباقی با کمک فعالیت‌های بدنی منظم دارند. از سوی دیگر فعالیت‌های بدنی مناسب به افراد کم‌توان ذهنی کمک می‌کند زندگی مستقل، کسب شغل و حفظ سلامت را تجربه کنند.
کاشی معتقد است: توانایی‌های حرکتی و مهارت‌های افراد کم‌توان ذهنی عموماً با تأخیر همراه است؛ اما مداخله‌های اولیه برای جبران فاصله آن‌ها با افراد طبیعی اثر مثبت دارد. تأخیر رشد مهارت‌های حرکتی در افراد کم‌توان ذهنی بر اثر عواملی چون کمبود تجارب حرکتی، مشکلات جسمی، چاقی، اختلالات شنوایی و بینایی بیشتر می‌شود. افراد کم‌توان ذهنی اغلب دچار چاقی یا اضافه‌وزن می‌شوند که برای رفع این مشکلات طراحی برنامه‌های فعالیت بدنی یکی از مهم‌ترین اقدامات ممکن است.
وی خاطرنشان کرد: با توجه به اهمیت فعالیت بدنی و ورزش برای این افراد، فعالیت بدنی و ورزش باید در برنامه‌های زندگی این افراد به‌صورت منظم گنجانیده و آن‌ها را ترغیب شوند تا زندگی فعال‌تری داشته باشند.
