در سال گذشته حدود ۳۶ هزار تن کره به ایران وارد شده است که ارزشی بالغ بر ۱۹۶ میلیون و ۵۸۰ هزار دلار داشته و مابقی نیاز داخلی از طریق تولید داخل تامین شده است که آمار واردات نیز گویای همین موضوع است؛ چراکه بر اساس آمار رسمی منتشر شده از سوی وزارت جهاد کشاورزی در ۱۲ ماهه سال گذشته واردات کره از نظر وزنی ۲۱.۱۸ درصد نسبت به همین بازه زمانی در سال ۱۳۹۵ کاهش پیدا کرده و مسلماً میزان تولید کره در سال گذشته نسبت به سالهای قبل از آن بیشتر شده است.
اما این سوال هنوز باقی می ماند چرا نمی توانیم در تولید کره خودکفا شویم؟
در این باره حسین چمنی - کارشناس صنایع لبنی - می گوید: کره محصول پروتئینی بوده که وابسته به شیر خام است و اگر کل شیر خام تولیدی یعنی هشت میلیون تن محصولی که در سال تولید می‌شود را در نظر بگیریم نهایتاً حدود ۲۴۰ هزار تن چربی از آن به دست می آید که بخش عمده‌ای از آن به مصارف داخل صنعتی می رسد؛ یعنی برای تولید محصولات لبنی از شیر تا ماست، پنیر، خامه و غیره صرف می‌شود اما بخش دیگر آن به تولید کره صبحانه اختصاص پیدا می‌کند که به حدود ۱۰ تا ۱۵ هزار تن در سال می‌رسد. بر همین اساس به واردات حدود ۵۰ تا ۶۰ هزار تنی کرده نیازمند هستیم.
وی درباره اینکه آیا امکان تولید چربی بیشتری از شیر خام تولید شده در کشور را داریم به ایسنا می گوید: نژادهایی از دام سنگین در جهان وجود دارند که شیر خام تولیدی از آنها شش تا هفت درصد چربی دارند اما جمعیت گاوی و نژادی که در ایران وجود دارد هولشتاین بوده که شیر آنها در بهترین شرایط ۳.۵ درصد چربی دارد.
با توجه به این اظهارات، حال سوال اینجاست که آیا می‌توان نژادهای بهتر از نظر تولید چربی را وارد کرد و آنها را با شرایط اقلیمی ایران تطبیق داد؟ اگر جواب مثبت است باید به این سوال هم پاسخ داده شود که چرا تاکنون این کار انجام نشده است؟!
