محققان سوئیسی با همکاری یک دانشمند ایرانی هیدروژلی ابداع کرده اند که چسبندگی خارق العاده ای دارد و در ترمیم غضروف و منیسک بسیار کارآمد است.
به گزارش خبرگزاری دانا به نقل از نیواطلس، محققان پزشکی امیدوارند با پیشرفت در فناوری هیدروژل ها بتوانند آسیب های وارد شده به قلب را ترمیم کنند، بافت مغزی پرورش دهند یا به سرعت خونریزی زخم ها را متوقف کنند.
در همین راستا محققان سوئیسی با همکاری «پیمان کرمی» نوعی هیدروژل ابداع کرده اند که ویژگی چسبندگی خارق العاده ای دارد. این ویژگی به خصوص هنگام ترمیم غضروف و منیسک زانو کارآمد است.
غضروف و منیسک برخلاف بافت های دیگر بدن انسان ذخیره خونی محدودی دارند و به همین دلیل هنگام آسیب خود را احیا نمی کنند. دانشمندان تا به حال با تزریق بسته های هیدروژل با داروهای مختلف مناطق آسیب دیده را درمان می کردند اما به دلیل فعالیت های مکانیکی طبیعی بدن انسان مایعات از بین می رفتند.
محققان دانشگاه پلی تکنیک لوزان معتقدند این ماده جدید می تواند این بافت ها را ترمیم کند. هیدروژلی که آنها ساخته اند از ۹۰ درصد آب تشکیل شده و شامل شبکه ای از ماده پلی اتیلن گلیکول دی متاکریلات متصل به آلژیناتاست که باسلولز نانوفیبریل شده، تقویت شده است.
ساختار حاصل ۱۰ برابر چسبنده تر از چسب های زیستی فعال است زیرا درصد آب بالایی در آن وجود دارد و قدرت تحمل آن شبیه بافت طبیعی بدن انسان است.
دومینیک پیولتی محقق ارشد این پژوهش می گوید: ساختار شبکه انرژی مکانیکی وارد شده را در سراسر هیدروژل توزیع می کند بنابراین هنگامیکه ماده فشرده یا کشیده می شود، قابلیت چسبندگی آن افزایش می یابد.
در همین راستا محققان سوئیسی با همکاری «پیمان کرمی» نوعی هیدروژل ابداع کرده اند که ویژگی چسبندگی خارق العاده ای دارد. این ویژگی به خصوص هنگام ترمیم غضروف و منیسک زانو کارآمد است.
غضروف و منیسک برخلاف بافت های دیگر بدن انسان ذخیره خونی محدودی دارند و به همین دلیل هنگام آسیب خود را احیا نمی کنند. دانشمندان تا به حال با تزریق بسته های هیدروژل با داروهای مختلف مناطق آسیب دیده را درمان می کردند اما به دلیل فعالیت های مکانیکی طبیعی بدن انسان مایعات از بین می رفتند.
محققان دانشگاه پلی تکنیک لوزان معتقدند این ماده جدید می تواند این بافت ها را ترمیم کند. هیدروژلی که آنها ساخته اند از ۹۰ درصد آب تشکیل شده و شامل شبکه ای از ماده پلی اتیلن گلیکول دی متاکریلات متصل به آلژیناتاست که باسلولز نانوفیبریل شده، تقویت شده است.
ساختار حاصل ۱۰ برابر چسبنده تر از چسب های زیستی فعال است زیرا درصد آب بالایی در آن وجود دارد و قدرت تحمل آن شبیه بافت طبیعی بدن انسان است.
دومینیک پیولتی محقق ارشد این پژوهش می گوید: ساختار شبکه انرژی مکانیکی وارد شده را در سراسر هیدروژل توزیع می کند بنابراین هنگامیکه ماده فشرده یا کشیده می شود، قابلیت چسبندگی آن افزایش می یابد.
