دلبستگی میان مادر و نوزاد ، یک رابطه ی اجتماعی ، عاطفی محکم و دائمی است که اختلال در آن ، عوارضی چون، نارسایی رشد ، افزایش اضطراب ، اختلال شخصیتی ، مشکلات تحصیلی ، بزهکاری و ناتوانی در برقراری ارتباط با دیگران را به دنبال دارد .
فاطمه زمانی، خبرگزاری دانا، گروه سبک زندگی ؛ سال های اولیه زندگی یکی از بحرانی ترین و حساس ترین مراحل رشد و تحول انسان به شمار می رود و هرگونه آسیب جسمی و روحی تأثیرات نامطلوبی را بر سایر مراحل رشد انسان برجای می گذارد.
انسان از لحظه ای که به عرصه هستی قدم می گذارد ، ارتباط با پیرامونش را آغاز کرده و به تدریج آن را گسترش می دهد.
روابط انسان در بدو تولد ، تعیین کننده ی حالات عاطفی و روانی فرد در بزرگسالی خواهد بود.
براساس نظر روان شناسان ، پیوند های عاطفی بین مادر و نوزاد ، روح و روان نوزاد را آبیاری می کند و حیات اورا تداوم می بخشد.
به بیان دیگر ، دلبستگی میان مادر و نوزاد ، یک رابطه ی اجتماعی ، عاطفی محکم و دائمی است که اختلال در آن ، عوارضی چون، نارسایی رشد ، افزایش اضطراب ، اختلال شخصیتی ، مشکلات تحصیلی ، بزهکاری و ناتوانی در برقراری ارتباط با دیگران را به دنبال دارد .
جدا کردن نوزاد پس از تولد ، حتی به مدت کوتاه مدت عوارض نامطلوبی را بر جسم و روح نوزاد برجای می گذارد.
یکی از مهم ترین پیامد های منفی جداسازی مادر و نوزاد پس از تولد ، کاهش تعامل بین مادر و نوزاد و ایجاد اختلال در روابط عاطفی و روانی نوزاد است.
آیا ارتباط فیزیکی با مادر ، محرک مناسبی برای رشد و ارتقاء سلامت روان نوزاد است؟
آغوش مادر، می تواند گرما بخش وجود کودک و در عین حال مأمنی برای رهایی نوزاد از آسیب ها و خطرات دنیای اطراف باشد .
تماس پوستی و فیزیکی بین مادر و نوزاد ، بهترین و مناسب ترین راهی است که روح و روان آن دو را به هم پیوند می دهد.
در حین تماس پوستی ، گیرنده های بویایی ، تماسی و گرمایی ، اکسی توسین بدن مادر را آزاد می کند و احساس رضایت و اطمینان خاطر را برای او به ارمغان می آورد.
تماس پوستی علاوه بر تأمین احساس رضایت در مادر ، اعتماد به نفس مادر را بالا برده و تقویت می کند و آغازگر واکنش های لذت آور در مادر است.
تحقیقات نشان داده است؛ تماس پوستی بین مادر و نوزاد ، تأثیر مثبتی بین تعاملات آنان می گذارد و دلبستگی میان آن دو را تسریع می کند.
ارتباط فیزیکی بین مادر و نوزاد می تواند نوزاد را برای زندگی خارج رحمی آماده کند و تأثیرات عمیقی بر رفتار و تکامل شخصیت او در بزرگسالی بر جای گذارد.
براساس نتایج حاصل از تحقیقات ،نوزادانی که از کمترین ارتباط با مادرشان بی بهره اند ، سلامت ، هوش و یادگیری آنان کاهش می یابد.
مطالعات نشان داده است؛ مادران تماس پوستی با نوزادشان را به دلیل افزایش تعامل کلامی و عاطفی بر روش های معمول مراقبت ترجیح می دهند و آن را محرک رشد اجتماعی و روانی کودک شان می دانند.
