هم زمان با ورود کودک به دنیای نوجوانی ، انگیزه ی استقلال طلبی نیز در او ظاهر شده و به دنبال آن کودک ، از رفتارهایی چون پند و نصیحت و أمر و نهی شنیدن و تحکم نمودن گریزان می شود.
فاطمه زمانی ، خبرگزاری دانا ، گروه سبک زندگی ؛ هم زمان با ورود کودک به دنیای نوجوانی ، انگیزه ی استقلال طلبی نیز در او ظاهر شده و به دنبال آن کودک ، از رفتارهایی چون پند و نصیحت و أمر و نهی شنیدن و تحکم نمودن گریزان می شود.
روان شناسان علت این پدیده را از یک طرف وجود عقده های حقارتی در نوجوان و از طرف دیگر بیدارشدن حس استقلال طلبی در او می دانند.
او می خواهد خودرا هم ردیف بزرگترها قرار داده و برچسب کودک بودن را از پیشانی خود برکند.
او گمان می کند که انگیزه ی پند و اندرز دادن در بزرگترها این است که آن ها خودرا کامل و دارای قدرت درک و تشخیص و اورا موجودی ناتوان و فاقد قدرت درک می پندارند و از این رو پیوسته به او أمر و نهی کرده و چهره ای ناصح و اندرزگو به خود می گیرند.
محققان براین باورند که زیاده روی در سرزنش کردن و مواجه شدن با سیلی از انتقاد و تحقیر نه تنها کارساز نیست ، بلکه می تواند به شعله های لجاجت کودک دامن زند و با ستیزه جویی و گستاخی او مواجه شود.
بنابراین لازم است والدین خطاهای جزئی را در ذهن خود جمع آوری کنند و در شرایط مساعد تذکرات لازم را به نوجوان بدهند.
تغافل ، راهکاری برای مقابله با لجبازی کودکان
در تربیت لازم است نصیحت و انتقاد را به حداقل برسانیم ، از خطاهای جزئی و کم اهمیت صرف نظر کنیم و هر ایراد جزئی را به ویژه در نوجوانان ، بلافاصله مورد انتقاد و سرزنش قرار ندهیم.
از این روش در تربیت اسلامی به تغافل تعبیر می شود.
تغافل یعنی اینکه خطای کسی را نادیده بگیریم و دانسته از خطای او چشم پوشی کنیم.
تغافل سبب می شود که پرده ی حجب و حیا در نوجوان دریده نشده و فرصت جبران و ترمیم اشتباهات از او گرفته نشود.
در واقع تغافل نوعی برخورد بزرگوارانه کریمانه است که تأثیرات مثبتی را در تربیت فرزندان برجای می گذارد.
امام علی ع تغافل را از برترین کمالات انسان های بزرگوار بر می شمارد و می فرماید: از برترین اخلاق انسان بزرگوار ، تغافل او از دانسته های خویش است.
البته نباید فراموش کرد که تغافل نیز حدی دارد.
بنابراین اگر نوجوان خطاهای خودرا تکرار کند ، باید به گونه ای از کار او جلوگیری کرد.
