وی با بیان این که «در ادبیات جهانی، آموزش برخط به چهار دسته‌ی آموزش از راه دور، آموزش مجازی، آموزش الکترونیک و آموزش ترکیبی تقسیم می‌شود» گفت: واقعیت این است که مفهوم آموزش برخط این است که محتوای آموزش از قبل برای آموزش آنلاین آماده شده است. این در حالی است که در ایران شرایط اضطراری پیش آمد که همکاران ما مجبور شدند آموزش برخط را بدون توجه به به‌روزرسانی محتواهای درسی آغاز کنند.
عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شریف اظهار کرد: ما از ۲۵۰ محقق برجسته‌ی کشور پرسیدیم چه قدر زمان صرف کردید که مطالب آموزش آنلاین را آماده کنید. ۸۱ درصد وقت بیشتری نسبت به آموزش حضوری صرف کردند این نتیجه حاکی از این است که اگر چه دانشگاه‌های ما عملکرد خوبی داشتند اما آمادگی این تغییر را نداشتند.
وی افزود: در رابطه با کیفیت ارائه مطالب، ۳۵ درصد اعلام کردند کیفیت آموزششان پایین‌تر آمده است و این هشداری برای آموزش عالی کشور است. دانشگاه‌های مختلف روش‌های متفاوتی را برای ارزشیابی به کار بردند. ۶۲ درصد همکاران اعلام کردند سطح نمرات دانشجو تغییر نکرده است. ۵۳ درصد آن‌ها اعلام کردند که در امتحانات تخلف صورت گرفته است. ۱۱ درصد تخلفات گسترده را گزارش کردند و این زنگ خطری برای آموزش عالی است.
این استاد دانشگاه با بیان این که «آن چه که در دنیا مطرح می‌شود این است که آموزش در دنیا در پنج بعد تحت تاثیر قرار می‌گیرد» افزود: در آینده، استفاده از روش‌های مجازی بسیار گسترده‌تر خواهد شد و در کنار روش‌های سنتی رشد می‌کند. محتوای آموزش آنلاین به شدت افزایش خواهد کرد و بحث مالکیت معنوی مطرح می‌شود. نکته‌ی بسیار مهمی که آموزش عالی ایران نباید از آن غافل شود افزایش همکاری‌های آموزشی چه در سطح ملی و چه در سطح بین‌المللی میان دانشگاه‌ها است. علاوه بر آن، ارزشیابی دانشجویان متد جدیدی را می‌طلبد و برنامه‌های درسی به صورت ترکیبی با انعطاف‌پذیری بالا و اختصاصی‌شده ارائه خواهد شد.
وی افزود: باید در کشور زیرساخت‌های مناسب برای آموزش برخط تهیه شود. لازم است نرم‌افزارهایی داشته باشیم که آموزش مجازی ما وابسته به نرم‌افزارهای خارجی نباشد. همکاری‌های بین‌المللی را افزایش دهیم و استادان را توانمند کنیم.
سیم‌چی درباره عملکرد دانشگاه‌های ایران در دوران شیوع کرونا بیان کرد: بی‌شک دانشگاه‌های ایران با توجه به بودجه و عملکردی که داشتند بسیار خوب در دوران شیوع کرونا عمل کردند. اما لایه‌های پنهانی هم وجود دارد. اکثر دانشگاه‌های ایران به طور اختصاصی پٰروژه تعریف کردند مثلا دانشگاه تبریز ۵۰ پروژه، دانشگاه شیراز ۴۵ طرح، دانشگاه فردوسی مشهد ۳۰ دانشگاه شریف ۲۲ دانشگاه خواجه نصیر ۱۵ و دانشگاه علامه طباطبایی ۱۳ پروژه تعریف کردند.
عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شریف ادامه داد: ۸۰ درصد مقالات نگاشته شده در ایران در خصوص کووید-۱۹ در زمینه پزشکی است و فقط دو درصد این مقالات در حوزه علوم اجتماعی نوشته شده است. این در حالی است که آثار اجتماعی کرونا کمتر از آثار پزشکی آن نیست.
وی با اشاره به ساخت محصولات فناورانه در زمینه بهداشت و درمان، فناوری اطلاعات و طراحی مدل‌های تحول تاب آوری گفت: اگر ما در دوران اضطرار هستیم مدیریت فناوری و پژوهش نیز باید در دوران اضطرار باشد. من نشنیده‌ام که دانشگاهی اعلام کند مدیریت پژوهش و فناوری را تغییر داده است. اگر بین وزیر بهداشت و معاون پژوهشی‌اش اتفاقاتی را می‌شنوید به نظر من یکی از عللش این است.
سیم‌چی با بیان این که «در دنیا گرنت‌های پژوهشی بسیاری بر تحقیقات کووید-۱۹ صرف شد» گفت: آیا ما در ایران هم این مبالغ را صرف کردیم؟ در کدام یک از دانشگاه‌های ایران یا وزارت علوم اعلام شد که ما گرنت پژوهشی خاصی در سطح ملی برای کرونا تعریف می‌کنیم؟ تنها گرنتی که اعلام شد گرنتی ملی برای همکاری ایران و چین است.
این استاد دانشگاه درباره تغییراتی که در آینده در عرصه پژوهش و فناوری رخ می‌دهد گفت: آن چه که در دنیا اعلام می‌شود این است که زیرساخت‌های دیجیتالی پژوهش و مدیریت پژوهش تغییر خواهد کرد. ارتباطات مجازی، هوش مصنوعی به شدت گسترش خواهد یافت. تمرکززدایی از ظرفیت‌های پژوهشی و رونق حوزه‌های بین‌رشته‌ای قطعا در دوران پساکرونا رخ می‌دهد که وزارت علوم و بهداشت باید به آن توجه کنند.
