جستجوی باغ عدن در سرزمین آرزوها
داستان «میناری» به این صورت آغاز می‌شود که در دهه‌ی 1980 میلادی، یک خانواده‌ی چهارنفره‌ی کره‌ای به آمریکا یا همان به‌اصطلاح سرزمین آرزوها مهاجرت می‌کنند تا بتوانند از طریق کشاورزی در زمین حاصل‌خیزی که پس‌انداز چندین ساله‌ی خود را صرف خرید آن کرده‌اند، رؤیاهای خود را تحقق بخشند.
محمدامین قاسمی پیربلوطی، خبرگزاری دانا، گروه فرهنگ؛ فیلم سینمایی «میناری» (Minari) یکی از درخشان‌ترین آثار سال گذشته‌ی میلادی بود که در فصل جوایز هم به‌خوبی ظاهر شد. به‌طوری‌که ماه گذشته موفق شد جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی‌زبان گلدن گلوب را از آن خود کند و هم‌اکنون برای دریافت جایزه‌ی اسکار نیز در شش بخش نامزد است. میناری اثری است که می‌توان آن را در ژانر کمدی-درام دسته‌بندی کرد و آن را یکی از برترین آثار غیرانگلیسی‌زبان سال 2020 میلادی و نیز یکی از قابل‌توجه‌ترین آثار سال‌های اخیر سینمای کره دانست. کارگردانی و نویسندگی «میناری» را لی ایساک چانگ برعهده داشته و بازیگرانی چون استیون یئون و یون یوهجانگ نیز در آن خوش درخشیده‌اند.
داستان «میناری» به این صورت آغاز می‌شود که در دهه‌ی 1980 میلادی، یک خانواده‌ی چهارنفره‌ی کره‌ای به آمریکا یا همان به‌اصطلاح سرزمین آرزوها مهاجرت می‌کنند تا بتوانند از طریق کشاورزی در زمین حاصل‌خیزی که پس‌انداز چندین ساله‌ی خود را صرف خرید آن کرده‌اند، رؤیاهای خود را تحقق بخشند. در ابتدا با اعضای این خانواده آشنا می‌شویم که از یک زوج جوان کره‌ای و دو فرزند (یک دختر و یک پسر) تشکیل شده‌است. این خانواده، همراه با کوله‌باری از امید و آرزو از وطن خود رخت بربسته و پای به سرزمینی غریبه اما سرشار از امیدها و آرزوها می‌گذارند تا بتوانند با همراهی و همیاری یکدیگر، بهشت عدن خود را در خاک آمریکا بنا کنند.
از همان لحظه‌ی ورود، چالش‌ها و تردیدهای گوناگونی گریبان این خانواده‌ی سردرگم را می‌گیرد و کم‌کم مشخص می‌شود که همه چیز به همان شکلی که پیش از این در ذهن خود تصویرپردازی کرده‌بودند، پیش نمی‌رود. در «میناری» تلاش شده‌است تا به مسائل گوناگونی که برای یک خانواده‌ی مهاجر در آمریکا پیش می‌آید، پرداخته‌شود. یکی از نخستین چالش‌هایی که طبیعتاً برای افراد مهاجر پیش می‌آید، بحث فرهنگ‌پذیری است. ورود به جامعه‌ای ناآشنا که فرهنگ متفاوتی از فرهنگ مبدأ دارد، موجب می‌شود که فرد مهاجر در ابتدای فرآیند تطبیق با ارزش‌ها، هنجارها و نمادهای جامعه‌ی جدید، با تعارضات ذهنی و رفتاری متعددی روبه‌رو شود که بخشی از آن‌ها پس از چندین مرتبه آزمون و خطا و رویارویی با نظام فرهنگی حاکم، به‌تدریج آموخته می‌شوند؛ اما بخشی دیگر ممکن است هیچ‌گاه در هویت فردی و اجتماعی شخص مهاجر رسوخ نکنند.
مضمون برجسته‌ی دیگری که در «میناری» بسیارخوب پرداخت می‌شود، مفهوم و ساخت خانواده است. با اضافه‌شدن مادربزرگ به این خانواده‌ی سردرگم مهاجر، شرایط دگرگون شده و روابط موجود بین اعضای این خانواده شکلی دیگر می‌یابند. شخصیت مادربزرگ در این فیلم، نماد فرهنگ سنتی کره است که با ورود خود به کالبد تب‌دار این خانواده، جانی دوباره به آن بخشیده و روحی تازه در آن می‌دمد. نخست اینگونه به‌نظر می‌رسد که این خانواده با هدفی مشخص و واضح پای در این راه جدید گذاشته‌اند، اما هرچه جلوتر می‌رویم متوجه می‌شویم که گنج گمگشته‌ی این خانواده نه در اعماق خاک حاصلخیز آرکانزاس، بلکه در دل عنصر قدرنادیده‌ای است که از همان ابتدا همراه با آنان بوده‌است. تماشای یک فیلم خانوادگی درباره‌ی خانواده و همراه با خانواده می‌تواند تجربه‌ای بسیارشیرین و تأثیرگذار برای بینندگان «میناری» باشد.
