گامی امیدوارانه برای به‌تصویرکشیدن قهرمانان ملی
«تک‌تیرانداز» اثری است در ژانر جنگ که به دلاوری‌های شهید عبدالرسول زرین در دوران دفاع مقدس می‌پردازد. شهید زرین یکی از نوابغ و اسطوره‌های بزرگی بود که در مدت حضور خود در جبهه‌های جنگ توانست با استفاده از مهارت بی‌نظیر خود در تک‌تیراندازی، صدها تن از افراد دشمن را از پای درآورد؛ به‌طوری‌که به وی القابی چون گردان تک‌نفره یا صیاد خمینی نیز نسبت داده‌اند.
محمدامین قاسمی پیربلوطی، خبرگزاری دانا، گروه فرهنگ؛ احتمالاً تاکنون بارها شنیده‌اید که آثار قهرمان‌پرور و قهرمان‌ساز در سینمای ایران به‌شدت کم اند و فیلمسازان ما از سرمایه‌های عظیمی که در اختیار داریم برای ساخت فیلم‌های خود استفاده نمی‌کنند. از سوی دیگر، می‌دانیم که در طول تاریخ میهن ما، قهرمانان زن و مرد فراوانی وجود دارند که هر یک از آنان می‌تواند دستمایه‌ی آفرینش یک اثر فاخر و هویت‌ساز باشد. فیلم «تک‌تیرانداز» اثری است که تلاش کرده‌است در این باره گامی روبه‌جلو بردارد.
«تک‌تیرانداز» اثری است در ژانر جنگ که به دلاوری‌های شهید عبدالرسول زرین در دوران دفاع مقدس می‌پردازد. شهید زرین یکی از نوابغ و اسطوره‌های بزرگی بود که در مدت حضور خود در جبهه‌های جنگ توانست با استفاده از مهارت بی‌نظیر خود در تک‌تیراندازی، صدها تن از افراد دشمن را از پای درآورد؛ به‌طوری‌که به وی القابی چون گردان تک‌نفره یا صیاد خمینی نیز نسبت داده‌اند.
فیلم «تک‌تیرانداز» نخستین بار در سی‌ونهمین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر به نمایش درآمد و موفق که جایزه‌ی بهترین فیلم از نگاه ملی و جایزه‌ی بهترین جلوه‌های ویژه‌ی میدانی را کسب کند. کارگردانی آن را علی غفاری و تهیه‌کنندگی آن را ابراهیم اصغری برعهده داشته و بنیاد فرهنگی روایت فتح مسئولیت ساخت آن را عهده‌دار بوده‌است. نقش شهید زرین را کامبیز دیرباز ایفا کرده و از میان بازیگران دیگر اثر می‌توان به امیررضا دلاوری، علیرضا کمالی، حسین شریفی و عبدالرضا نصاری اشاره کرد.
فیلم «تک‌تیرانداز» در اتفاقی نامرسوم، پیش از اکران عمومی در سینماها در تلویزیون به‌نمایش درآمد. این اثر همچون فیلم دیگر جشنواره، یدو، به‌مناسبت نوروز 1400 تاکنون دو مرتبه از شبکه‌های سیما پخش شده‌است و هم‌اکنون نیز می‌توان آن را به‌راحتی بارگیری و تماشا کرد.
سوژه‌ی «تک‌تیرانداز» بسیار جذاب و پرکشش است و تا حدی هم توانسته آن رسالت قهرمان‌سازی و انتقال حس غرور ملی را در مخاطبان انجام دهد، اما با این وجود نمی‌توان از ضعف‌ها و ایرادهای اثر نیز چشم‌پوشی کرد. برای نمونه، پرداخت شخصیت‌ها عمدتاً کم‌رمق است و فیلم‌برداری نیز در بیشتر صحنه‌ها سینمایی نیست. با این حال، با توجه نکته‌ی آغازین این نوشتار، ساخت و نمایش چنین آثاری هرچند هم با انتظارات ما از یک اثر فاخر فاصله داشته‌باشند، در این برهوت بی‌قهرمانی در آثار نمایشی داخلی، غنیمت است.
