مرحوم شیخ صدوق رضوان اللّه تعالى علیه و دیگر بزرگان آورده اند:
یکى از راویان حدیث و از اصحاب و دوستان امام جعفر صادق علیه
السلام به نام ابوبصیر لیث مرادى حکایت کند:
پس از آن که امام جعفر صادق علیه السلام به شهادت رسید، روزى
جهت اظهار هم دردى و عرض تسلیت به اهل منزل حضرت ، رهسپار منزل آن امام مظلوم علیه
السلام گردیدم .
همین که وارد منزل حضرت شدم ، همسرش حمیده را گریان دیدم ؛ و من
نیز در غم و مصیبت از دست دادن آن امام همام علیه السلام بسیار گریستم.
و چون لحظاتى به این منوال گذشت ، افراد آرامش خود را باز
یافتند. آن گاه همسر آن حضرت به من خطاب کرد و اظهار داشت :
اى ابوبصیر! چنانچه در آخرین لحظات عمر امام جعفر صادق علیه
السلام در جمع ما و دیگر اعضا خانواده مى بودى ، از کلامى بسیار مهمّ استفاده مى
بردى .
ابوبصیر گوید: از آن بانوى کریمه توضیح خواستم ؟
پاسخ داد: در آن هنگام ، که ضعف شدیدى بر امام علیه السلام وارد
شده بود فرمود: تمام اعضای خانواده و آشنایان و نزدیکان را بگوئید که در کنار من
حاضر و جمع شوند.
وقتى تمامى افراد حضور یافتند، حضرت به یکایک آنان نگاهى عمیق
انداخت و سپس خطاب به جمع حاضر فرمود:
کسانى که نسبت به نماز بى اعتنا باشند، شفاعت ما اهل بیت عصمت و
طهارت علیهم السلام شامل حالشان نمى گردد.)1(
قابل دقّت است که حضرت نفرمود: شفاعت ما شامل افراد بى نماز نمى
شود؛ بلکه فرمود: شفاعت ما شامل حال افراد بى اعتنا به نماز، نمى شود.
۱-ثواب الا عمال : ص ۲۰۵، بحارالا نوار: ج ۴۷، ص ۲،
ح ۵٫