درباره بیماری ام اس و خطرات آن بیشتر بدانید / علائم هشدار را جدی بگیرید

نازنین دادور، خبرگزاری دانا، سرویس سلامت و سبک زندگی؛ از بین رفتن میلین‌ها باعث می‌شود اعصاب که در بدن وظیفه انتقال پیام‌ها را بر عهده دارند نتوانند به درستی پیام را منتقل کنند و مغز، قدرت کنترل خود را بر روی اندام‌ها را از دست می‌دهد. بسته به این که پلاک‌ها در کدام قسمت دستگاه عصبی مرکزی باشند، نشانه‌های بیماری متفاوت خواهد بود.

در بیماری ام اس اعصاب مغز و نخاع توسط سیستم ایمنی بدن آسیب می‌بینند که به این اختلال بیماری خود ایمنی می‌گویند. (بیماری‌های خود ایمنی بیماری‌هایی هستند که در آنها سیستم ایمنی بدن که وظیفه آن حفاظت از بدن و نابود کردن عوامل خارجی همچون باکتری و میکروب‌ها است، به طور اشتباه شروع به حمله به بافت‌های بدن می‌کند).

در بیماری ام اس، سیستم ایمنی بدن به سلول‌های عصبی حمله می‌کند. در نتیجه ام اس مشکلات ارتباطی بین مغز و بقیه بدن ایجاد می‌شود. این بیماری می‌تواند اعصاب را از بین ببرد یا به طور دائمی به آنها آسیب برساند.

چه افرادی بیشتر دچار ام اس می‌شوند؟

این بیماری بیشتر در افراد ۲۰ تا ۴۰ ساله دیده می‌شود. با این که علت قطعی بیماری ام اس هنوز ناشناخته است، اما فاکتورهایی وجود دارند که ریسک ابتلا به ام اس را افزایش می‌دهند که شامل موارد زیر است:

ژنتیک

عفونت

کمبود ویتامین D

عوامل جغرافیایی

نژاد

ابتلا به بیماری‌های خود ایمنی

سیگار کشیدن

مهمترین علائم و نشانه های بیماری ام اس چیست؟

از مهمترین علائم و نشانه های بیماری ام اس می‌توان موارد زیر را نام برد:

کاهش حافظه و ضعف تمرکز، دشواری استدلال و حل مسئله

بی حسی و مور مور شدن مداوم در اندام‌ها یا صورت

تاری دید، دوبینی، فقدان بینایی کلی یا جزئی که اغلب در یک چشم اتفاق می‌افتد

سرگیجه و عدم تعادل و هماهنگی در راه رفتن

ضعف و گرفتگی‌های عضلانی و اسپاسم یا لرزش

اختلال در کنترل ادرار و مدفوع

بی‌حالی و افسردگی و عدم ثبات خلق

مشکلات گوارشی مانند اسهال یا یبوست

مشکل در شروع دفع ادرار و نیاز مکرر به تخلیه مثانه، عفونت‌های مثانه

اختلال حسی

اختلالات تکلم: عدم هماهنگی بین کلمات در سخن گفتن، بریده بریده صحبت کردن، کاهش سرعت تکلم

دشواری بلع

درد

اختلالات جنسی

مراقب ۵ علامت زودهنگام بیماری ام اس باشید!

هر کسی می تواند به بیماری ام اس مبتلا شود اما نرخ ابتلا به آن در زنان دو برابر مردان است و آنهم بین سنین ۱۵ تا ۶۰ سالگی. شانس شما برای ابتلا به این بیماری بیشتر می شود اگر سابقه خانوادگی آن یا سابقه ابتلا به سایر بیماری های مزمن را داشته باشید. داشتن سابقه مونونوکلئوز (مونونوکلئوز عفونی یک بیماری عفونی ویروسی است که دستگاه تنفس، کبد و دستگاه لنفاوی را درگیر می کند) یا سیگاری بودن نیز شانس ابتلا به ام اس را افزایش می دهد.

مشکلات بینایی: برای بسیاری از افراد اولین علامت بیماری مولتیپل اسکلروزیس یا فلج چندگانه در چشم است. اغلب، ام اس باعث نوریت اپتیک می شود، یک بیماری که به عصب ارتباط دهنده چشم به مغز صدمه می زند. این حالت معمولا تنها بر یک چشم تاثیر می گذارد، اما در موارد نادر شامل هر دو چشم می شود. علائم عبارتند از:

تاری دید

مات بودن رنگ ها

درد در چشم، به ویژه هنگامی که آن را حرکت می دهید

اغلب، علائم خود به خود در عرض چند هفته یا چند ماه ناپدید می شوند. اما اگر این نشانه ها را مشاهده کردید بلافاصله با پزشکتان در تماس باشید.

حس های عجیب و غیرعادی: اولین نشانه های ام اس که ممکن است حس های عجیبی در بدنتان باشد عبارتند از:

احساسی شبیه شوک برقی وقتی که سر و یا گردنتان را حرکت می دهید. ممکن است از ستون فقرات شروع شده و به دستها و پاهیتان منقل شود.

بی حسی، اغلب در صورت

احساس سوزن سوزن شدن

احساس سفتی و تورم

خارش شدید

خستگی: یک نشانه شایع اولیه ام اس خستگی شدید است. ممکن است احساس خستگی کنید حتی اگر فعالیت زیادی نداشته باشید. ممکن است صبح به محض اینکه از خواب بیدار شدید احساس خستگی کنید.

گرما و مشکلات مربوطه: زمانی که ورزش می کنید، ممکن است به محض اینکه بدن خود را گرم می کنید احساس خستگی و ضعف کنید. همچنین هنگامی که بدنتان گرم شود در کنترل بخش های خاصی از بدن، مانند پا و یا ساق پای خود دچار مشکل می شوید. هنگامی که استراحت می کنید و دمای بدنتان پایین است، این علائم به احتمال زیاد از بین خواهند رفت.

مشکلات در راه رفتن: ام اس می تواند منجر به عدم تعادل شود، و راه رفتن را مشکل سازد. علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:

مشکل داشتن در حفظ تعادل

مشکلات درراه رفتن معمولی

درمان ام اس

با این که درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما راه‌های گوناگونی برای غلبه بر مشکلات ناشی از ام اس وجود دارد. بسیاری از علائم ام اس را می‌توان به گونه‌ای موثر توسط انواع درمان‌ها مهار نمود، داروهای تخفیف‌دهنده بیماری می‌توانند در کاهش حمله ها و شدت عودهای بیماری موثر باشد.

علاوه بر درمان‌های دارویی، متخصصان فیزیوتراپی، کاردرمانی و روانشناسان نیز می‌توانند در زمینه‌های حرکتی، هماهنگی اعضاء، توانایی در نگهداری، دفع و اختلالات تمرکزی و حافظه‌ای، کنترل و درمان استرس یاری رسان باشند.