بر اساس گزارش اسپیس، این روش جدید که در یک مقاله معرفی شد، به دنبال نشانه و ردی از تشعشعات الکترومغناطیسی به نام خط ۲۱ سانتی‌متری است که در صد‌ها هزار سال اول پس از انفجار بزرگ، توسط اتم‌های هیدروژن منتشر شد و جهان جوان را پر کرد.
این سیگنال بسیار ضعیف است و حدود صد هزار بار ضعیف‌تر از سیگنال‌های رادیویی است که توسط اجرام دیگر در کهکشان ما وجود دارد. برای جدا کردن این سیگنال‌ها از سایر اختلالات شناسایی شده توسط آنتن‌های رادیویی، به تجزیه و تحلیل داده‌های پیچیده نیاز است.
الوی د لرا،ستاره شناس دانشگاه کمبریج و نویسنده اصلی این مقاله، در بیانیه‌ای گفت: «روش جدید ما، به طور مشترک داده‌ها را از چندین آنتن و در یک باند فرکانس وسیع‌تر از ابزار‌های فعلی مشابه تجزیه و تحلیل می‌کند.» با اندازه گیری تضاد بین تشعشع ابر‌های هیدروژنی و سیگنال پشت آنها، اخترشناسان امیدوارند که ستاره‌ها را به گونه‌ای ببینند که گویی سایه‌هایی در مه هستند.
این ستار شناس ادامه داد: «در زمانی که اولین ستارگان شکل گرفتند، جهان عمدتاً خالی بود و بیشتر از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده بود. به دلیل گرانش، عناصر در نهایت گرد هم آمدند و شرایط برای همجوشی هسته‌ای فراهم شد، که اولین ستاره‌ها را تشکیل داد. اما آنها توسط ابر‌هایی از به اصطلاح هیدروژن خنثی احاطه شده بودند که نور را به خوبی جذب می‌کنند، بنابراین دشوار است نور پشت ابر‌ها را مستقیماً شناسایی یا مشاهده کنید.»
روشی که با هدفش با تلسکوپ وب یکسان است
تلسکوپ فضایی جیمز وب، که به تازگی اولین تصاویر درجه علمی خود را منتشر کرده است، نیز به دنبال اولین نور در جهان است، اما با استفاده از تکنیکی متفاوت. وب تشعشعات مادون قرمز را که در اصل گرما است، تشخیص می‌دهد. از آنجایی که گرما می‌تواند از ابر‌های غبار نفوذ کند، این تلسکوپ هم نیز اخترشناسان را قادر می‌سازد تا به غیر قابل نفوذ‌ترین مناطق جهان نگاه کنند.
دانشمندان قبلاً سیگنال‌هایی از انفجار بزرگ را به شکل تابش زمینه کیهانی شناسایی کرده بودند، اما نحوه ظهور اولین ستاره‌ها پس از دوران تاریک صد‌ها هزار سال اولیه در کیهان، هنوز هم یک قطعه پازل گم شده است.
